Wspólne strategie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wspólne strategie od 1 maja 1999 r. do 30 listopada 2009 r. stanowiły jeden instrumentów, za pomocą których Unia Europejska prowadziła wspólną politykę zagraniczna i bezpieczeństwa. Traktat lizboński, który wszedł w życie 1 grudnia 2009 r. nie wymienia wspólnych strategii pośród instrumentów prowadzenia WPZiB[1], jednak daje Radzie Europejskiej możliwość określania strategicznych kierunków prowadzenia polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Ponadto jeżeli wymaga tego sytuacja międzynarodowa, przewodniczący Rady Europejskiej może zwołać nadzwyczajne jej posiedzenie w celu określenia strategicznych kierunków polityki Unii w obliczu takiej sytuacji[2].
Wspólne strategie zostały wprowadzone Traktatem amsterdamskim i miały służyć określaniu sposobów działania Unii w odniesieniu do określonych obszarów, gdzie państwa członkowskie miały ważne, wspólne interesy. Miały one określone cele, czas realizacji oraz wyznaczone środki finansowe, które musiały zapewnić Unia oraz państwa członkowskie. O konieczności przyjęcia wspólnych strategii decydowała Rada Unii Europejskiej, a realizację tego zadania zlecała Radzie Europejskiej[3], która przyjmowała je na zasadzie jednomyślności. Podczas ich realizacji część decyzji była podejmowana także na zasadzie większości kwalifikowanej.
Łącznie wypracowano trzy wspólne strategie: 12 maja 1999 r. odnośnie do Rosji, 11 grudnia 1999 r. odnośnie do Ukrainy i 19 czerwca 2000 r. odnośnie do regionu śródziemnomorskiego.