World Rugby Women’s Sevens Series (2018/2019)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
World Rugby Women’s Sevens Series (2018/2019) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – siódma edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.
| |||
Szczegóły turnieju | |||
Termin |
20 października 2018 - 16 czerwca 2019 | ||
---|---|---|---|
Liczba drużyn |
17 (z 6 konfederacji) | ||
Stadiony |
6 (w 6 miastach) | ||
![]() |
|||
![]() |
|||
![]() |
|||
Statystyki turnieju | |||
Najwięcej punktów | |||
Najwięcej przyłożeń | |||
Strona internetowa |
Na początku lipca 2018 roku World Rugby ogłosiła, że sezon będzie się składać z sześciu turniejów – w Glendale, Dubaju, Sydney, Kitakyūshū, Langford i Paryżu – rozegranych w okresie od października 2018 do czerwca 2019 roku. Połowa z nich zaplanowana była do przeprowadzenia łącznie z turniejami męskimi, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody, a w porównaniu do poprzedniego sezonu do harmonogramu ponownie włączono turniej w USA[1][2][3]. W połowie grudnia 2018 roku Fédération Française de Rugby oraz WR przeniosły turniej do Biarritz przesuwając go jednocześnie o dwa tygodnie[4]. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z których jedenaście brało udział we wszystkich zawodach sezonu, dwunasty uczestnik był zaś ogłaszany przez każdymi zawodami.
Kontynuując dobrą passę z pierwszej połowy roku 2018 najlepiej w sezon weszły reprezentantki Nowej Zelandii, które z kompletem zwycięstw triumfowały kolejno w USA[5], Dubaju[6][7] i Australii[8]. Niepokonane przez ostatnie dwanaście miesięcy były zatem niekwestionowanym faworytem japońskich zawodów, a dodatkowo do pokonania własnego – wynoszącego 37 meczów – rekordu kolejnych zwycięstw w cyklu brakowało im kolejnych dwóch[9][10]. Nowozelandki zanotowały jednak swój najsłabszy w historii występ w fazie grupowej, po wyrównaniu rekordu łatwym zwycięstwem nad Japonią, zremisowały z Rosją oraz zostały pokonane, po raz pierwszy w dwudziestu dwóch próbach, przez Francję[11]. Niespodziewanie do finału dotarły Angielki, a w nim po końcowej syrenie jeszcze prowadziły 5-0 z Kanadyjkami, te jednak akcją przez całą długość boiska zdobyły poprzez swoją kapitan przyłożenie oraz jego podwyższenie, co oznaczało dla nich pierwsze turniejowe zwycięstwo od dwóch lat[12][13]. Triumfując w Kanadzie po raz trzeci z rzędu Nowozelandki uzyskały pewność awansu do olimpijskiego turnieju[14], w pierwszym dniu francuskich zawodów dołączyły do nich dwie reprezentacje z Północnej Ameryki[15]. W fazie pucharowej awans na tokijskie igrzyska potwierdziły także Australijki, a pierwszy w historii cyklu turniejowy tytuł zdobyły Amerykanki, które jako jedyny zespół w sezonie plasował się w czołowej czwórce każdych zawodów, co dało im drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. Trzecią pozycję zajęły Kanadyjki, czwartą obrończynie tytułu, spośród stałych uczestników cyklu najmniej punktów zdobyły natomiast reprezentantki Chin i Fidżi, jednak z uwagi na gorszy bilans zdobytych podczas całego sezonu punktów spadek zanotowały te pierwsze[16][17].
Najwięcej punktów w sezonie zdobyła Nowozelandka Tyla Nathan-Wong, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Irlandka Amee-Leigh Murphy Crowe[18][19]. Prócz tych dwóch zawodniczek do najlepszej siódemki sezonu wybrano także Sarah Hirini, Brittany Benn, Ruby Tui, Ghislaine Landry i Anne-Cecile Ciofani, nowicjuszką roku została uznana Hiszpanka Lide Erbina, trenerem roku zaś szkoleniowiec reprezentacji USA, Chris Brown, który poprowadził Amerykanki do najlepszego w ich historii sezonu uwieńczonego pierwszym turniejowym triumfem[20]. Rosjanka Alena Mikhaltsova otrzymała natomiast Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"[21], a Ghislaine Landry w amerykańskim turnieju została pierwszą zawodniczką w historii cyklu, która osiągnęła barierę tysiąca punktów[22].
Panel sędziowski, podobnie jak w poprzednich czterech sezonach, składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn[23][24]. Sponsorem tytularnym cyklu, tak jak w przypadku zawodów męskich, był HSBC[25].