Bob Mould, Hüsker Dü, Greg Norton
 Grant Hart podczas koncertu w Londynie (2005) | |
| Imię i nazwisko |
Grant Vernon Hart |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1961 |
| Data i miejsce śmierci |
14 września 2017 |
| Przyczyna śmierci |
rak wątroby |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1979–2017 |
| Wydawnictwo |
SST, Warner Bros., Rough Trade |
| Zespoły | |
| Hüsker Dü, Nova Mob | |
| Strona internetowa | |
Grant Hart, właśc. Grantzberg Vernon Hart (ur. 18 marca 1961 w South St. Paul, zm. 14 września 2017 w Minneapolis) – amerykański perkusista, gitarzysta i wokalista. Najbardziej znany z występów w punk rockowym i alternatywno-rockowym zespole Hüsker Dü, w którym grał od powstania w 1979 roku do rozpadu w 1988. ((Był w niej jednym z głównych kompozytorów, m.in. „Pink Turns To Blue” czy „Never Talking to You Again”. Razem z grupą odniósł sukces komercyjny, gdy w 1985 zostali pierwszym alternatywnym zespołem w stajni Warner Bros. W 1989 wydał solową płytę Intolerance oraz założył grupę Nova Mob, z którą wydał dwa albumy długogrające, dwa minialbumy i trzy single. Po upadku zespołu w 1997 Hart kontynuował karierę solową. W 2017 zmarł na raka wątroby.
Był biseksualistą. Cierpiał na uzależnienie od narkotyków. Zmarł 14 września 2017 wskutek nowotworu.))
Obok Boba Moulda był głównym autorem utworów Hüsker Dü. (coś o utworach)
...
...
...
...
...
Dzieciństwo i młodość
Podsumowanie
Perspektywa
Grantzberg Vernon Hart urodził się 18 marca 1961 roku w South St. Paul w stanie Minnesota[1]. Było to umierające miasto stoczniowe, do którego na przełomie XIX i XX wieku przybyło wielu imigrantów z Europy Wschodniej. Jednym z nich był Vernon Hart, ojciec Granta[2], z zawodu nauczyciel techniki[3], mający duży talent do rękodzielnictwa[2]. Matka, Anetta Hart była gospodynią domową, a kiedy Grant rozpoczął naukę w szkole podstawowej[2], została pracowniczką kasy kredytowej[3]. Vernon i Anetta wzięli ślub w 1943, zaś w późnych latach czterdziestych ze względów ekonomicznych zamieszkali na stałe w South St. Paul. Mieli pięcioro dzieci, spośród których najmłodszy był Grant[4]. Ojciec, jeden z nielicznych studentów w rodzinie, całkowicie zdominował żonę i dzieci. Jego zaborcza postawa wywarła negatywny wpływ na psychikę Granta i rodzeństwa[2].
Hart zaczął interesować się muzyką już we wczesnym dzieciństwie. Starsze rodzeństwo posiadało dużą kolekcję singli, w których zasłuchiwał się kilkuletni Grant. Jako ośmiolatek nauczył się gry na małym, orkiestrowym bębnie[2]. Kiedy miał 10 lat, jego brat został zabity przez pijanego kierowcę[5]. Hart odziedziczył po nim płyty i zestaw perkusyjny[3]. Wkrótce rozpoczął intensywne treningi, by uśmierzyć ból po tragedii[2]. Pierwszym utworem, którego nauczył się grać był medley „Aquarius/Let the Sunshine In” (czasami określany błędnie jako „The Age of Aquarius”) zespołu 5th Dimension[6]. Unikał wówczas muzyki współczesnej, wykonywał głównie utwory z filmów i kompilacji popowych hitów z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych[4].
Siostra, nauczycielka sztuki oraz ojciec chrzestny, hipis i rock’n’rollowiec stanowili dla Granta przykład, jak żyją ludzie ze środowiska artystycznego[2]. Po latach Hart, oprócz muzyki, tworzył również sztukę wizualną[7]. W wieku dziecięcym był przez kilka lat członkiem kościelnego chóru, a jako 13-latek zaczął grać w zespołach muzycznych. Występował na weselach, potańcówkach, imprezach hawajskich, polka i country. W podobnym czasie był członkiem szkolnej grupy jazzowej[2]. Grał również w zespołach garage rockowych[4]. W czasach szkoły średniej założył cover band o nazwie Train, w którym był klawiszowcem[8]. Poza własną grupą grał na klawiszach w kilku innych zespołach z Minneapolis[5]. Już jako nastolatek był multiinstrumentalistą[6]. Oprócz perkusji i klawiszy opanował umiejętność gry na gitarze[5]. Występy na żywo stanowiły dla niego formę ucieczki od wspomnienia o tragicznej śmierci brata[2].
W liceum uczęszczał do klasy plastycznej. Był fanem punk rocka w czasach jego eksplozji, słuchał m.in. the Ramones, Patti Smith i Pere Ubu[8]. W marcu 1978 roku poznał basistę Grega Nortona podczas starania się o pracę w sklepie z płytami[9]. Dzięki wspólnym zainteresowaniom muzycy zaprzyjaźnili się. W tym samym roku spotkali się z członkami grupy Pere Ubu, kiedy ci grali koncert w Minneapolis. Hart podarował gościom własnoręcznie zrobiony T-shirt z logiem zespołu[8]. Pod koniec 1978 nawiązał znajomość z gitarzystą Bobem Mouldem[10], studentem pierwszego roku na pobliskim Macalester College[4]. Jako pracownik sklepu muzycznego Cheapo Records, Hart miał w zwyczaju puszczać głośno punk rock z głośników umieszczonych przed budynkiem, co przykuło uwagę Moulda[8]. Muzycy spędzali dużo czasu na wspólnym graniu i słuchaniu płyt[11]. Hart był pod wrażeniem umiejętności muzycznych Moulda, jak wspominał: „Potrafił wyciągnąć płytę z plecaka, umieścić ją na gramofonie i przy drugiej zwrotce grać równolegle z nią”[12].
Kariera
Hüsker Dü
Jako licealista, Hart wspólnie z Nortonem oraz klawiszowcem Charliem Pinem założył grupę Buddy and the Returnables[6]. Wkrótce potem do zespołu dołączył również Mould[13]. Po kilku pierwszych występach z grupy usunięto Pine'a[12] oraz zmieniono nazwę na Hüsker Dü[14].
Debiut solowy i Nova Mob
Dalsza kariera
Śmierć
Życie prywatne
Jego matka była luteranką, sam Hart zniechęcił się do religii po tragicznej śmierci brata. Wówczas w kościele wypowiedział się minister, który powiedział, że życie jego brata było niewiele warte, bo przez unikanie poboru do wojska miał negatywny wpływ na społeczeństwo[2].
Małżeństwo
Opis
A plumpish kid with heavy sideburns and a black leather motorcycle jacket - Our Band Could Be Your Life
Dziedzictwo
Dyskografia
- 1988 – 2541 [EP]
- 1989 – Intolerance
- 1990 – All of My Senses [EP]
- 1996 – Ecce Homo [live]
- 1999 – Good News for Modern Man
- 2009 – Hot Wax
- 2010 – Oeuvrevue [kokoelma]
- 2013 – The Argument
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.