Wełna mineralna
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wełna mineralna (szklana i skalna) – materiał izolacyjny pochodzenia mineralnego. Używany w budownictwie do izolacji termicznych i akustycznych ścian zewnętrznych i wewnętrznych, stropów i podłóg, dachów i stropodachów oraz ciągów instalacyjnych. Także jako rdzeń izolacyjno-konstrukcyjny budowlanych płyt warstwowych.
Zarówno wełna skalna, jak i szklana produkowane są z surowców mineralnych. Wełna skalna powstaje z bazaltu podczas wytapiania w temperaturze ponad 1400 °C. Wełna szklana wytwarzana jest z piasku kwarcowego i stłuczki szklanej wytapianych w temperaturze około 1000 °C. Dodatkowo w procesie produkcji dodawane są inne surowce, takie jak: gabro, dolomit lub wapień. Stopiony bazalt lub szkło wraz z odpowiednimi dodatkami mineralnymi poddawane są procesowi rozwłókniania, w efekcie którego powstają włókna (kamienne lub szklane), do których dodawane jest lepiszcze.
Wyroby z wełny mineralnej są sprzedawane m.in. w postaci płyt, mat, otulin, granulatu. Płyty i maty posiadają przeważnie rozproszony układ włókien, w wełnie lamelowej włókna ukierunkowane są prostopadle do powierzchni płyty[1]. Włókna poddaje się również procesowi hydrofobizacji, w wyniku tego procesu produkty z wełny mineralnej nie chłoną wody. Gęstość wełny skalnej, w zależności od wyrobu, waha się od 20 kg/m³ dla wełny mineralnej w postaci granulatu (luzem) do 180 kg/m³ dla najtwardszych płyt. Gęstość wełny szklanej – od 10 kg/m³ do 150 kg/m³.
Wełna mineralna posiada niski współczynnik przewodności cieplnej (tzw. lambda, λ). Wyroby z wełny mineralnej szklanej lub skalnej, najczęściej spotykane na rynku, mają współczynnik przewodzenia ciepła w zakresie 0,030–0,045 W/(m·K). Istotnym wyróżnikiem wyrobów z wełny mineralnej na tle innych izolacji, jest ich niepalność[2].
Jeszcze pod koniec lat osiemdziesiątych, produkowano w Polsce wełnę mineralną z żużli wielkopiecowych. Materiał ten, pomimo podobnej struktury, posiadał gorsze parametry użytkowe. Bezpiecznie można było go stosować w temperaturze do +600 °C. Gęstość 100–150 kg/m³. Był to materiał silnie chłonący wodę (nie był hydrofobizowany), często zawierał liczne zanieczyszczenia np. siarką. Dla rozróżnienia wełnę z żużla nazywano też wełną żużlową, a wełnę z kamienia bazaltowego wełną bazaltową. Obecnie są produkowane różne wyroby z wełny mineralnej i są one bezpieczne w stosowaniu. Ponieważ w wyniku kontaktu ze skórą wełna mineralna może wywoływać tymczasowe swędzenie, należy przestrzegać zaleceń producentów. Oznakowania na opakowaniach informują jak należy bezpiecznie instalować te produkty, przykładowo: przy montażu wełny nad głową należy założyć okulary ochronne.
Jako genezę powstania pomysłu produkcji wełny mineralnej podaje się wyniki badań wulkanu Kilauea na Hawajach. Podczas erupcji skały były topione i wyrzucane z wielką siłą w powietrze. Stygnąc na silnym wietrze, część lawy zmieniała się we włókna. Miejscowa legenda głosiła, że są to włosy bogini – królowej wulkanu Peleacute, rwącej sobie je z głowy ze złości.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
