Wacław Klaczyński

Wacław Michał Klaczyński^[1][2], ps. „Perkun” (ur. 27 września 1887 w majątku Szymany, zm. 19 września 1939 k. Maził) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Wacław Michał Klaczyński

„Perkun”

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	27 września 1887 Szymany
Data i miejsce śmierci	19 września 1939 Maziły
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 pułk piechoty 35 pułk piechoty 5 Pułk Piechoty Legionów 75 pułk piechoty 23 Dywizja Piechoty Grupa Forteczna Obszaru Warownego „Śląsk”
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu piechoty zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca grupa fortecznej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa pod Tomaszowem Lubelskim
Odznaczenia

Nagrobek rodziny Klaczyńskich na Cmentarzu parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej, upamiętniający m.in. płk. Wacława Klaczyńskiego

Życiorys

Urodził się w Szymanach, w ówczesnym powiecie nowomińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Wacława i N. z Piaskownickich. Ukończył sześć klas w szkole realnej w Orle, a następnie studiował w Krakowie filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim^[3]. Należał do Związku Strzeleckiego w latach 1911–1914, gdzie ukończył szkołę oficerską. Dowódca kompanii 5 pułku piechoty w Legionach Polskich od sierpnia 1914 do lipca 1917 i brał udział we wszystkich bojach I Brygady^[3]. Po kryzysie przysięgowym w okresie lipiec 1917 – sierpień 1918 przebywał w obozie w Beniaminowie. Komendant okręgu zamojskiego Polskiej Organizacji Wojskowej po zwolnieniu z obozu^[3].

Delegacja 75 pp na audiencji u prezydenta RP Ignacego Mościckiego 11 maja 1934; płk Wacław Klaczyński pierwszy z prawej.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W okresie listopad 1918 – styczeń 1922 dowódca II batalionu 35 pułku piechoty. W międzyczasie (1919) ukończył w Rembertowie kurs dowódców batalionów, a we Francji (1921) kurs informacyjny dla wyższych dowódców^[3]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie z równoczesnym przeniesieniem z 35 pp^[4][5][6]. Od 25 listopada 1925 do 27 czerwca 1927 był dowódcą 5 pp Leg.^[3]. W maju 1928 został przeniesiony do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie na stanowisko dowódcy pułku^[7]. W październiku 1936 został mianowany II dowódcą piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. W 1939 był dowódcą Grupy Fortecznej Obszaru Warownego „Śląsk” i dowodził nią na całym szlaku bojowym od wschodniego terenu Górnego Śląska do płd. Lubelszczyzny podczas kampanii wrześniowej^[3].

Poległ w czasie bitwy tomaszowskiej 19 września 1939 w pobliżu stacji kolejowej Maziły, kiedy oddziały katowickiej Grupy Fortecznej uległy całkowitemu rozbiciu.

8 czerwca 1951 pułkownik Klaczyński został ekshumowany i pochowany na cmentarzu parafialnym w Łaszczowie w powiecie tomaszowskim^[3].

Awanse

• podporucznik – 1914
• porucznik – 1916
• kapitan – 1919
• major – 1920
• podpułkownik – 1924
• pułkownik – 1931

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 13^[8]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (28 lutego 1921)^[9]
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[10][11]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[12]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 2 i 3 w 1921)^[13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[14]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[14]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[14]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[15]

płk. Wacław Klaczyński