Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Klemens Jacyna (ur. 11 grudnia[uwaga 1] 1898 w Suwałkach, zm. 2 marca 1979 w Buenos Aires[2]) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, w 1964 mianowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień generała brygady, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Wacław Jacyna w stopniu majora | |
pułkownik dyplomowany saperów | |
Data i miejsce urodzenia |
11 grudnia 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 marca 1979 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Urodził się 11 grudnia 1898 w Suwałkach jako syn Kazimierza i Józefy ze Ślaskich[3][4]. W 1914 ukończył pięć klas w rządowym gimnazjum w Suwałkach, klasę szóstą w Wilnie, później ośmioklasowe gimnazjum filologiczne w Carycynie ze złotym medalem, a następnie dwa semestry na Wydziale Elektromechanicznym Petersburskiego Uniwersytetu Politechnicznego Piotra Wielkiego[5].
Od 1 kwietnia 1917 do 1 lutego 1918 służył w Oddziale Budowy Dróg i Mostów Szefostwa Inżynierii rosyjskiej 1 Armii, w charakterze urzędnika wojskowego[6]. W lipcu 1918 wrócił do Suwałk[7].
20 marca 1919 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim, jako szeregowiec 4. kompanii Batalionu Telefonicznego Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[8]. Od 10 lipca 1919 do 28 lutego 1920 był uczniem klasy 16. Szkoły Podchorążych w Warszawie[9]. 1 marca 1920 w stopniu podchorążego został przeniesiony do Baonu Zapasowego Saperów Nr 1 na Marymoncie, na stanowisko dowódcy plutonu, a 20 kwietnia tego roku przydzielony do Szkoły Podchorążych Saperów w charakterze elewa kursu technicznego[10]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 7 lipca do 7 października 1920 służył w Grupie Fortyfikacyjnej Nr 4 na stanowisku dowódcy odcinka fortyfikacyjnego. 20 września 1920 Naczelny Wódz mianował go podporucznikiem saperów z dniem 1 lipca 1920[11].
7 października 1920 wrócił do Szkoły Podchorążych Saperów na stanowisko oficera kompanii[12]. 12 lutego 1923 prezydent RP „w sprostowaniu stopni i starszeństwa podporuczników objętych listą starszeństwa oficerów zawodowych”, zatwierdził go w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 marca 1920 i 40. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[13]. Tego samego dnia prezydent RP awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1921 i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[14]. W 1923, 1924 jako oficer nadetatowy 1 pułku saperów był wykładowcą w kadrze Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów[15][16]. 15 września 1925 został przeniesiony służbowo na trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu[17]. 31 grudnia 1925 wrócił z KOSS do macierzystego pułku[18][19]. 3 lutego został przydzielony do prac nad elaboratem mobilizacyjnym pułku, a 15 maja 1926 wyznaczony na stanowisko młodszego oficera kompanii[20]. Od 5 lipca do 2 października 1926 odbył kolejno staż w 5 pułku artylerii polowej we Lwowie, 3 pułku piechoty Legionów w Jarosławiu i Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu[21].
2 listopada 1926 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926/28 z równoczesnym przeniesiem do kadry oficerów saperów[22][23]. 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko referenta mat. mob.[24][25] 1 kwietnia 1931 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Głównego na stanowisko kierownika samodzielnego referatu op.-fort.[26][27][28] 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1931 i 19. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[29][30]. W 1936 odbył staż liniowy w 3 batalionie saperów w Wilnie na stanowisku dowódcy 1. kompanii saperów[31]. 23 października 1936 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Głównego na stanowisko kierownika samodzielnego referatu[32]. Na majora awansował ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 25. lokatą w korpusie oficerów saperów[33].
Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej służył w Wydziale Operacyjnym Oddziału III Naczelnego Wodza[34]. Później był oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Pełnił funkcję szefa sztabu 5 Wileńskiej Brygady Piechoty oraz od 23 maja 1944 dowódcy 13 Wileńskiego batalionu strzelców w czasie trwającej kampanii włoskiej. Później był w stopniu podpułkownika[35].
Po zakończeniu wojny i demobilizacji pozostał na emigracji. W 1964 został mianowany przez Naczelnego Wodza na stopień generała brygady. 13 sierpnia 1973 został powołany na stanowisko delegata rządu RP na uchodźstwie na teren Argentyny z tytułem ministra pełnomocnego[36] i pełnił tę funkcję w latach 70.[37]
Wacław Jacyna 19 stycznia 1919 w Przerośli ożenił się z Jadwigą z Krassowskich, z którą miał dwóch synów: Zbigniewa Kazimierza (ur. 16 czerwca 1923) i drugiego (ur. 2 stycznia 1927)[38].
12 czerwca 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[49].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.