oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Leon Dembiński (ur. 28 lutego 1889 w Nowym Siole, zm. 13 grudnia 1973 w Londynie) – polski prawnik, doktor praw, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, w 1964 mianowany przez władze emigracyjne generałem brygady.
 Włodzimierz Dembiński (<1934) | |
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1947 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
11 pułk artylerii polowej |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
Syn Augusta Leona. Na Uniwersytecie Lwowskim ukończył studia prawnicze[1][2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. 1 listopada 1917 został mianowany porucznikiem rezerwy artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 143 pułk artylerii polowej[3].
Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1], w stopniu porucznika, i przydzielony do Dowództwa Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artyleryjskich WP w Krakowie[4][5]. Następnie objął dowództwo nad sformowaną w Krakowie 4 baterią 11 pułku artylerii polowej, który 28 czerwca 1919 został włączony w skład 4 pułku artylerii polowej[6]. Później dowodził dywizjonem 5 pułku artylerii polowej i w końcu dowódcą baterii zapasowej artylerii konnej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[7].
Na przełomie 1920 i 1921 ukończył kurs dowódców szwadronów w Grudziądzu[2]. 12 marca 1921 został przeniesiony do Rezerwy armii. 27 kwietnia 1921, na własną prośbę, został powołany do służby czynnej[8].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 104. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W tym samym miesiącu objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu[9]. W marcu 1924 został wyznaczony na stanowisko dowódcy II dywizjonu 1 pułku artylerii górskiej w Nowym Sączu[10]. W maju 1924 został przeniesiony do garnizonu Bydgoszcz, gdzie został organizatorem i pierwszym dowódcą 11 dywizjonu artylerii konnej[1][11]. 12 kwietnia 1927 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a 21 grudnia 1932 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W maju 1934, po dwunastu latach dowodzenia dywizjonem, został wyznaczony na stanowisko dowódcy 21 pułku artylerii lekkiej w Białej i w Oświęcimiu[13]. W 1938 został dowódcą artylerii dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej między innymi w obronie Modlina. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł[2].
Następnie, przez Węgry, przedostał się do Francji. W styczniu 1940 został dowódcą artylerii dywizyjnej 2 Dywizji Strzelców Pieszych[2]. Walczył w kampanii francuskiej, a następnie został internowany w Szwajcarii. Od marca 1945 pozostawał w dyspozycji dowódcy I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji pozostał w Anglii[2].
Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów[14][2]. Zmarł 13 grudnia 1973 w Londynie. Pochowany na Streatham Park Cemetery[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
.png){kind=small}
