Tylakoid
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tylakoid – pęcherzykowata struktura, podstawowy element budowy wewnętrznej chloroplastu komórki roślinnej lub podobna struktura wchodząca w skład autotroficznej komórki prokariotycznej. U większości roślin w chloroplastach tylakoidy tworzą tzw. system lamellarny, w którego skład wchodzą grana, czyli zwarte stosy spłaszczonych tylakoidów (lamelle gran) oraz intergrana, czyli tylakoidy stromy (lamelle stromy) będące pojedynczymi pęcherzykami tylakoidów łączących grana[1].
W błonach tylakoidów zachodzi faza jasna fotosyntezy, podczas gdy w stromie zachodzi cykl Calvina[2].
Tylakoidy zapewniają organizację aparatu fotosyntetycznego również u sinic. U tych organizmów brak jest struktur typu grana[3][4]. Charakterystycznym elementem tylakoidów sinic są zewnętrzne kompleksy antenowe – fikobilisomy[5].
Błony tylakoidów zbudowane są głównie z galaktolipidów: monogalaktozylodiacyloglicerolu i digalaktozyloglicerolu. Jednocześnie charakterystyczną cechą galaktolipidów błon tylakoidów jest znaczna zawartość kwasów tłuszczowych nienasyconych, głównie linolowego i linolenowego. Występujące powszechnie w błonach komórkowych fosfolipidy stanowią w błonach chloroplastów jedynie 15% ogółu składników lipidowych. Łącznie lipidy stanowią 35–40% zawartości błon tylakoidów. Pozostałe elementy to białka, stanowiące podstawowy składnik błon tylakoidowych oraz barwniki fotosyntetyczne. Wiele z białek obecnych w błonach tylakoidowych uczestniczy w procesie fotosyntezy. Nie są one rozmieszczone jednorodnie. Fotoukład II zlokalizowany jest głównie w błonach tworzących grana, zaś fotoukład I oraz kompleks syntazy ATP głównie w błonach tworzących lamella. Stosunkowo równomiernie rozmieszczone są kompleksy cytochromowe b6f[2].
