Loading AI tools
system komunikacji tramwajowej w rosyjskim mieście Petersburg Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tramwaje w Petersburgu – sieć tramwajowa w Petersburgu, uruchomiona 29 września 1907 r. Pod koniec lat 80. XX wieku osiągnęła szczyt swojego rozwoju i stała się największą siecią tramwajową na świecie, co zostało udokumentowane w Księdze rekordów Guinnessa[1]. Począwszy od lat 90. XX wieku spadała liczba przewożonych pasażerów, a tory tramwajowe usunięto z wielu głównych ulic miasta, jednak jeszcze w 2002 r. długość torowisk przewyższała 600 km[2]. Po 2002 r. miano największej sieci tramwajowej świata otrzymały tramwaje w Melbourne[3].
| tramwaj | |
 | |
 Tramwaj typu KTM-31 na linii nr 34, 2014 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Lokalizacja | |
| Operator |
Gorelektrotrans |
| Liczba linii |
38 |
| Infrastruktura | |
 Sieć tramwajowa w 2024 r. | |
| Długość sieci |
228 km |
| Rozstaw szyn |
1524 mm |
| Napięcie zasilania |
550 V DC |
| Liczba zajezdni |
6 |
| Strona internetowa | |
.jpg)
Według stanu z października 2019 r. funkcjonują 42 linie tramwajowe, eksploatowanych jest 795 wagonów[4][5][6], które stacjonują w siedmiu zajezdniach. Z torowiskami o długości 228 km sieć tramwajowa w Petersburgu zajmuje 4 miejsce na świecie pod względem długości torowisk[2][7].
Większość linii tramwajowych w mieście obsługuje przewoźnik Gorelektrotrans, część sieci w rejonie Krasnogwardiejskim – prywatny przewoźnik Transportnaja koncessionnaja kompanija.
Pierwszą linię tramwaju konnego uruchomiono 27 sierpnia 1863. Linię wybudowała firma 1re Compagnie des tramways á Petersbourg. Linia połączyła plac Admiralicji, przez Newski Prospekt do dworca Mikołajewskiego (ob. Moskiewskiego). Linię tę nazwano Newską. Szerokość toru wynosi 1524 mm. Przed wybudowaniem linii dla ruchu pasażerskiego, w 1854, uruchomiono konne tramwaje towarowe na linii o długości 4,3 km, drugą linię, długości 3 km, uruchomiono w 1860. W 1864 wybudowano linię Sadową o długości 3,5 km, połączyła ona Gostinyj dwor z Rynkiem Nikolskim oraz linię od placu Admiralicji do mostu Isaakijewskiego również o długości 3,5 km. Od 1874 rozpoczęto intensywną rozbudowę linii tramwaju konnych, i w 1877 było 90 km linii tramwajowych, a w 1899 131 km, 2407 koni, 433 wagony i sześć zajezdni. W 1878 powstała nowa spółka która eksploatowała linię od dworca Mikołajewskiego do wsi Mursinka (obecnie część Petersburga). W 1881 uruchomiono tramwaje parowe na linii Lesnej (dotychczas obsługiwanej przez tramwaje konne), o trasie Wojskowa Akademia Medyczna – Kruglij Prud.
W 1914 zelektryfikowano linię od 1 Mursinskiego Prospektu do Instytutu Technologicznego, na pozostałej części trasy powróciły tramwaje konne, które w 1916 zarekwirowało wojsko. Do 1918 zelektryfikowano pozostałą część linii Lesnej. Do 1902 miasto przejęło wszystkie spółki tramwajowe. W 1907 ruszyły pierwsze tramwaje elektryczne. Mimo elektryfikacji linii zbudowano kilka linii tramwaju konnego na przedmieściach. W 1909 było 13 linii tramwaju elektrycznego. W 1917 ruch tramwajów konnych został wstrzymany, z powodu braku paszy dla koni. 26 sierpnia 1922 uruchomiono tramwaje elektryczne na linii Newskiej. W 1917 w Petersburgu były 23 linie, długość tras wynosiła 200 km. W czasie I wojny światowej z powodu braków paliwa dla transportu samochodowego tramwaje przewoziły także towary. W czasie rewolucji październikowej brakowało części zamiennych do tramwajów. Po I wojnie światowej rozpoczęto opracowywać nowe plany rozwoju komunikacji tramwajowej. Do 1941 w wyniku intensywnej rozbudowy sieć tramwajowa osiągnęła długość 700 km, po której kursowały 42 linie tramwajowe, a na stanie przedsiębiorstwa było 1835 tramwajów i zatrudnionych 22.000 pracowników.
W czasie oblężenia Petersburga 8 grudnia 1941 wstrzymano ruch tramwajów z powodu braku zasilania. W wyniku ostrzeliwania miasta przez wojska niemieckie zostało zniszczonych 450 km linii napowietrznej, 1065 wagonów tramwajowych oraz 25 budynków należących do przedsiębiorstwa. Pod koniec lutego 1942 zostało przywrócone zasilanie, a od 10 marca rozpoczęto ruch tramwajów towarowych w celu uprzątnięcia miasta. 15 kwietnia 1942 ponownie uruchomiono tramwaje na liniach 3, 7, 9, 10, 11 i 12. W kolejnych miesiącach uruchamiano kolejne linie. Na niektórych liniach wprowadzono jako rozwiązanie tymczasowe lokomotywy parowe. W 1945 odbudowanych zostało 63 km tras i 500 wagonów, oraz została zbudowana nowa trasa do Mjasokombinatu. Łącznie w czasie II wojny światowej zostało zniszczonych 500 km trakcji i trzy zajezdnie: Kotljakow (nr 9), Kirow (nr 8) i Leonow (nr 2).
W kolejnych latach sieć tramwajową rozbudowywano i w 1986 łączna długość 65 linii wyniosła 1022 km. W 1997 na torach o długości 600 km kursowało 1732 tramwajów które obsługiwały 67 linii. Od tego samego roku rozpoczęto stopniową likwidację linii tramwajowych, głównie w najstarszych częściach miasta, i tak w kwietniu zlikwidowano trasę tramwajową na nabrzeżu Admiralicji. W ciągu kolejnych lat likwidowano kolejne trasy tramwajowe w starej części Petersburga, by po 2007 zaprzestać likwidacji. Od 1998 prowadzone są remonty niektórych tras. W 2003 zamknięto dwie zajezdnie. Od 1997 do 2007 długość tras spadła o 100 km, a liczbę wagonów z 1800 do 700. Według zapewnień przewoźnika Gorelektrotrans likwidacji kolejnych tras nie będzie, ponadto w 2011 ma rozpocząć się budowa zajezdni tramwajowej nr 12, która zastąpi istniejącą zajezdnię nr 1[8].
W 2008 przyjęto projekt rozbudowy tramwajów na lata 2012–2015. Według tego projektu sieć tramwajowa ma być zintegrowana z koleją i metrem oraz rozbudowana w aglomeracji[9].
Obecnie w Petersburgu działa 6 zajezdni tramwajowych w tym jedna zajezdnia tramwajowo-trolejbusowa. Lista zajezdni tramwajowych w Petersburgu:
Od lat 90. XX wieku budowana jest zajezdnia tramwajowa nr 11, której do dzisiaj nie ukończono. Zagrożone likwidacją są zajezdnie nr 1 i 3. Od 1967 w zajezdni tramwajowej nr 2 działa muzeum tramwajów. W kolekcji muzeum znajdują się 23 typy tramwajów w liczbie 48 wagonów. Po likwidacji zajezdni nr 2 pozostało na jej terenie tylko muzeum tramwajów w hali nr 1.
Wykaz linii tramwajowych wg stanu z 21.05.2018 r.[10]
| Linia | Trasa |
|---|---|
| A | r. Okkierwil ↔ ul. Kołłontaj |
| 3 | pl. Riepina ↔ pl. Lenina |
| 6 | ul. Korablestroitielej ↔ pl. Lenina |
| 7 | pr. Solidarnosti ↔ ul. Kommuny |
| 9 | pr. Miecznikowa ↔ stacja metra „Udielnaja” |
| 10 | stacja metra „Ładożskaja” ↔ Małaja Ochta |
| 16 | Karbiuratornyj zawod ↔ pl. Staczek |
| 18 | ul. Szawrowa ↔ stacja metra „Staraja Dieriewnia” |
| 19 | Łachtinskij Razliw ↔ płatforma 11-j km |
| 20 | pr. Kultury ↔ pl. Lenina |
| 21 | Primorskij pr. ↔ Pridorożnaja alleja |
| 23 | pr. Solidarnosti ↔ Botkinskaja ul. |
| 24 | stacja metra „Rybackoje” ↔ Pieriekupnoj pier. |
| 25 | stacja metra „Kupczino” ↔ ul. Marata |
| 27 | stacja metra „Rybackoje” ↔ r. Okkierwil |
| 29 | miasokombinat ↔ tramwajnyj park № 1 |
| 30 | ż. d. stancyja Rżewka ↔ Botkinskaja ul. |
| 36 | pos. Strielna ↔ Oboronnaja ul. |
| 38 | pr. Miecznikowa ↔ stancyja mietro „Wyborgskaja” |
| 39 | Narodnaja ul. ↔ stacja metra Nowoczerkasskaja |
| 40 | Tichorieckij pr. ↔ Dietskaja ul. |
| 41 | Leningradskij elektromiechaniczeskij zawod ↔ pl. Turgieniewa |
| 43 | stancyja mietro „Kupczino” ↔ stacja metra „Moskowskije worota” |
| 45 | pr. Jurija Gagarina ↔ stacja metra „Kupczino” |
| 47 | uł. Szawrowa ↔ Udielnyj park |
| 48 | Łachtinskij razliw ↔ ż.d. stancyja Kuszelewka |
| 49 | M. Bałkanskaja ul. ↔ ul. Marata |
| 51 | Suzdalskij pr. ↔ pr. Miecznikowa |
| 52 | zawod „Siewiernaja wierf” ↔ ż.d. stancyja Sosnowaja Polana |
| 55 | Pridorożnaja alleja ↔ ul. Szawrowa |
| 56 | zawod „Siewiernaja wierf” ↔ ul. Marszała Kazakowa |
| 57 | Tichorieckij pr. ↔ pr. Łunaczarskogo |
| 58 | pr. Kultury ↔ uł. Żeni Jegorowoj |
| 60 | zawod „Siewiernaja Wierf” ↔ ul. Pogranicznika Garkawogo |
| 61 | Suzdalskij pr. ↔ ż.d. stancyja Kuszelewka |
| 62 | M. Bałkanskaja ul. ↔ stacja metra „Kupczino” |
| 65 | r. Okkierwil ↔ Niewskij zawod |
| 100 | Pridorożnaja alleja ↔ ż.d. stancyja Ruczji |
Pierwsze tramwaje były malowane na biało-granatowo. W 1909 na 13 liniach tramwaju elektrycznego jeździło 190 wagonów. W 1917 posiadano 496 wagonów silnikowych i 337 wagonów doczepnych. W czasie oblężenia miasta wagony typu LM-33 przebudowano na karetki, które transportowały rannych pomiędzy dworcami a szpitalami. W wyniku braku zasilania i wstrzymania ruchu tramwajów na ulicach miasta pozostało ok. 50 wagonów. W lutym 1943 sprawnych było 336 składów tramwajowych, a we wrześniu już 502. W 1947 otrzymano pierwsze nowe tramwaje typu LM-47 (wagony silnikowe) i LP-47 (wagony doczepne), a w 1949 tramwaje LM-/LP-49. W kolejnych latach otrzymano tramwaje LM-58. W 1986 posiadano 2160 wagonów z czego na linie wyjeżdżały 1673 tramwaje.
Na początku grudnia 2008 dostarczono dwa pierwsze tramwaje serii LM-2008, obecnie w eksploatacji są 33 tramwaje tego typu. Wagony LM-2008 wyprodukowały zakłady PTMZ mieszczące się w Petersburgu. Tramwaje są czteroosiowe oraz częściowo niskopodłogowe[11]. Wcześniej bo pod koniec 2006 PTMZ dostarczył pierwszy tramwaj LVS-2005[12]. Tramwaje te są dwuczłonowe, w 60% niskopodłogowe, obecnie w eksploatacji jest 25 tramwajów tego typu.
W marcu 2018 r. przedsiębiorstwo Gorelektrotrans eksploatowało następujące typy tramwajów[13][14]:
Muzeum tramwajów posiada 48 tramwajów:
| Typ | Zdjęcie | Liczba wagonów |
|---|---|---|
| tramwaj konny |  |
1 |
| MS/MP-3 |  |
18/1 |
| LM-33/LP-33 |  |
2/1 |
| LM-57 |  |
3 |
| LM-47/LP-47 |  |
3/1 |
| GMu | 2 | |
| KTM-5 |  |
2 |
| Brush |  |
2 |
| GP-10 | 2 | |
| LM-68 |  |
1 |
| LM-49/LP-49 |  |
1/1 |
| LM-68M | 1 | |
| LWS-86 |  |
1 |
| LWS-89 |  |
1 |
| LWS-93 |  |
1 |
| RS-78 | 1 |
Tabor techniczny Gorelektrotrans składa się ze 153 tramwajów.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
