Loading AI tools
fundacja opracowująca technologie do wydobywania plastikowych zanieczyszczeń z oceanów Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Ocean Cleanup – fundacja, która opracowuje technologie do wydobywania plastikowych zanieczyszczeń z oceanów i zapobiegania przedostawaniu się ich większej ilości do wód oceanów. Organizacja została założona w 2013 roku przez Boyana Slata, holenderskiego wynalazcę-przedsiębiorcę pochodzenia chorwackiego[1][2], który od momentu założenia fundacji pełni funkcję prezesa zarządu i otrzymał ponad 31,5 miliona dolarów w postaci darowizn od sponsorów[3], w tym od dyrektora generalnego Salesforce.com Marca Benioffa[3], filantropa Petera Thiela, fundacji Juliusa Baera i Royal DSM[4]. Ocean Cleanup zebrał również ponad 2,2 miliony dolarów w trakcie kampanii crowdfundingowej w 2014 roku (przy wsparciu 38 tys. ludzi)[5][6][7][8]. Siedziba fundacji znajduje się w Rotterdamie[9]. Według obliczeń młodego wynalazcy na morskim recyklingu można zaoszczędzić rocznie nawet 500 milionów dolarów[10]. W organizacji pracuje 70 pracowników[11].
Państwo | |
---|---|
Siedziba | |
Data założenia |
2013 |
Zasięg |
Świat |
CEO & Founder | |
Członkowie |
70 |
Położenie na mapie Holandii | |
51°55′15,0000″N 4°28′06,0000″E | |
Strona internetowa |
The Ocean Cleanup wykorzystuje pasywną metodę zbierania śmieci morskich w wirach oceanicznych za pomocą 600 metrowych dryfujących systemów pływających, poruszających się pod wpływem wiatru i fal szybciej od plastiku i zbierających śmieci[12][13][8]. Trzymetrowy ekran pod pływającą rurą wychwytuje i koncentruje zanieczyszczenia[14][8][11][11]. Systemy te nie wymagają zewnętrznego źródła energii, ponieważ wykorzystują prądy, które niosą je do miejsc w oceanie o najwyższym stężeniu zanieczyszczeń. Systemy w kształcie litery U będą swobodnie dryfować w wirach Północnego Pacyfiku i koncentrować pływające śmieci, zanim statki pomocnicze zbiorą skoncentrowane śmieci i odtransportują na brzeg. Pierwszy system został wdrożony 8 września 2018 r.[15][12], a The Ocean Cleanup szacuje, że w ciągu pięciu lat, począwszy od pełnego wdrożenia w 2020 r., będzie w stanie zebrać 50% śmieci w obszarze Wielkiej Pacyficznej Plamy Śmieci[16][17][18][15][12]. Co 4-6 tygodnie urządzenie musi być opróżniane, a zebrane z oceanu odpady zostaną poddane recyklingowi[14][11]. Zbierane będą odpady o wielkości 1 cm i większe[11]. System jest wyposażony w urządzenia informujące statki o ich obecności, co zmniejszy ryzyko kolizji[11].
Według fundacji, 80% plastiku w oceanach pochodzi z 1000 najbardziej zanieczyszczonych rzek[19][20]. Organizacja będzie prowadziła więc działania, które pozwolą "zamknąć kran"[20].
The Interceptor (dosłownie Myśliwiec przechwytujący) to dryfujące na wodzie, używające w 100% energii elektrycznej pochodzącej ze słońca urządzenie, które dzięki podobnego do katamaranu kształtu[21] magazynuje pływający po rzece plastik[20][19]. Jego wydajność to 50 000 kilogramów plastiku dziennie (do 100 000 kilogramów w optymalnych warunkach)[19][22]. Jego pojemność to 50 metrów sześciennych[19]. Został skonstruowany tak, by nie przeszkadzał łodziom i statkom przepływać przez rzekę. Może działać 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu[19], dzięki panelom słonecznym i 20kWh, litowo-jonowej baterii[22]. The Interceptor jest całkowicie autonomiczny[19][22].
Dzięki serii wypraw oceanicznych, The Ocean Cleanup zbadał całkowitą masę i rozmieszczenie plastikowych szczątków w oceanach, a także wykonalne metody recyklingu, i technologie pod względem ekonomii i wytrzymałości. W sierpniu 2015 r. przeprowadzono tzw. Mega Expedition, w której flota złożona z około 30 statków zbadała Wielką Pacyficzną Plamę Śmieci za pomocą 652 siatek powierzchniowych mierząc stężenie, rozkład przestrzenny i rozmiar plastiku[23][6][7]. Naukowcy na pokładzie R/V Ocean Starr zaobserwowali znacznie więcej plastiku niż się spodziewali[24].
Jesienią 2016 roku, The Ocean Cleanup przeprowadził serię lotów rozpoznawczych przez Wielką Pacyficzną Plamę Śmieci. Ekspedycja ta nosiła nazwę Aerial Expedition i była pierwszym lotniczym badaniem oceanicznej plamy śmieci. Celem wyprawy było ilościowe określenie największych zanieczyszczeń oceanu, tj. sieci widma. Zebrane dane w połączeniu z danymi z poprzedniej wyprawy Mega Expedition pomogły zlokalizować plastikowe zanieczyszczenia w Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci[25].
Aby określić ilościowo zanieczyszczenia, w ramach projektu wykorzystano kombinację ludzkich obserwatorów i czujników. Użyli oni samolotu C-130 Hercules (nazwanego Ocean Force One[6][10]), który leciał z 13 badaczami na pokładzie[6]. Wykorzystano system CZMIL (który wykorzystuje LiDAR do tworzenia trójwymiarowego obrazu sieci widm) oraz hiperspektralnego systemu obrazowania SWIR SASI (który wykorzystuje kamerę na podczerwień do wykrywania śmieci) w celu dokumentowania zanieczyszczeń oceanu plastikowymi zanieczyszczeniami[25]. Boyan Slat powiedział, że załoga zobaczyła o wiele więcej zanieczyszczeń, niż się spodziewano[26].
22 marca 2018 r. The Ocean Cleanup opublikował połączone wyniki Mega- i Aerial Expedition, szczegółowo opisujące wielkość Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci, jak również stężenie w niej tworzywa sztucznego. Stwierdzili, że Plama ma powierzchnię 1,6 miliona kilometrów kwadratowych, z koncentracją do 100 kg na kilometr kwadratowy w centrum łaty, do 10 kg na kilometr kwadratowy w zewnętrznych częściach łat. Szacuje się, że Plama zawiera 80 tys. ton plastiku, (około 1,8 biliona kawałków plastiku), z czego 92% masy jest nadal w kawałkach większych niż 0,5 centymetra[27][28][29].
W grudniu 2017 r. w Environmental Science & Technology opublikowano opracowanie na temat trwałych zanieczyszczeń występujących w próbkach tworzyw sztucznych z Mega Expedition. Zespół badawczy stwierdził, że na powierzchni Wielkiej Pacyfiku znajduje się 180 razy więcej plastiku niż naturalnie występującej biomasy. Ponadto około 84% próbek tworzyw sztucznych zawierało co najmniej jedną substancję chemiczną PBT o stężeniach przekraczających bezpieczny poziom[30][31].
Zespół badawczy Ocean Cleanup opublikował w Nature Communications w czerwcu 2017 r. artykuł z modelem wkładu plastiku przez rzeki do oceanu. Ich model pokazał, że od 1,15 do 2,41 mln ton tworzyw sztucznych przedostaje się co roku do oceanów świata, z 86% wkładu pochodzącego z rzek w Azji[32][33].
W lutym 2015 r. zespół badawczy opublikował w Biogeosciences opracowanie na temat pionowego rozkładu tworzyw sztucznych z próbek wykonanych na Północnym Atlantyku. Zaprojektowali oni nowy typ narzędzia pomiarowego, który może mierzyć stężenie na 10 różnych głębokościach jednocześnie. Stwierdzono, że stężenie tworzywa sztucznego spada wykładniczo wraz z głębokością, przy czym najwyższe stężenie występuje na powierzchni, a stężenie w słupie wody zbliża się do zera kilka metrów w głąb wody[34][35].
W serii testów, kolejne modele w coraz większych rozmiarach były instalowane w coraz trudniejszych lokalizacjach oceanicznych. The Ocean Cleanup przeprowadził w 2015 roku kontrolowane testy środowiskowe. 100-metrowy segment przeszedł test na Morzu Północnym, u wybrzeży Holandii latem 2016 roku[36]. Celem testów było sprawdzenie wytrzymałości wybranych materiałów i połączeń między elementami. Test wykazał, że konwencjonalne belki używane do zbierania oleju nie nadają się do pracy w trudnych warunkach, w jakich będzie pracować system. Wybrano rury z twardego polietylenu (HDPE) o twardych ściankach, które są wystarczająco elastyczne, aby poddawać się falowaniu i wystarczająco sztywne, aby utrzymać kształt litery U. Od tego czasu przeprowadzono więcej testów wytrzymałościowych 273 modeli[37][11].
11 maja The Ocean Cleanup ogłosił, że kolejnym krokiem jest przetestowanie nowego systemu dryfującego na Północnym Pacyfiku w 2017 roku. Po udoskonaleniu tego projektu, The Ocean Cleanup uruchomił pierwszy system we wrześniu 2018 r[15][38]. Planuje się, że stopniowo dodając kolejne systemy, do 2020 r. mają osiągnąć pełną skalę wdrożenia operacji w Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci[39].
The 5 Gyres Institute stwierdził, że The Ocean Cleanup nie sporządził dokładnego raportu o oddziaływaniu na środowisko i nie zbadał alternatyw, na przykład nie zbadał możliwości odzyskania zanieczyszczeń plastikowych przez rybaków[40]. Boyan Slat stwierdził, że użycie konwencjonalnych metod, takich jak statki i sieci, byłoby nieefektywne czasowo i finansowo[41][42]. The Ocean Cleanup twierdzi, że pracuje wraz z ekspertami zewnętrznymi nad badaniami nad oddziaływaniem na środowisko, w celu dokonania oceny i zminimalizowania ewentualnego wpływu na środowisko naturalne, jaki może wywierać ich technologia[43].
Magazyn "Time" zaliczył osiągnięcia organizacji do listy 25 najlepszych wynalazków 2015 r., London Design Museum nadał jej tytuł Design of the Year[3]. Organizacja ma też takie nagrody jak INDEX: Award[44] czy Fast Company’s 2015 Innovation by Design[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.