Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Kawczyński (ur. 18 stycznia 1897 w Kutnie, zm. 17 kwietnia 1980 w Warszawie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 kapitan artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 kwietnia 1980 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Urodził się 18 stycznia 1897 w Kutnie, ówczesnym mieście powiatowym guberni warszawskiej, w rodzinie Ludwika, kowala[1].
Od 27 października 1918 do 14 czerwca 1919 był uczniem klasy „G” Szkoły Podchorążych w Warszawie[2]. 15 lipca 1919 został mianowany z dniem 15 czerwca tego roku podporucznikiem w artylerii i przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii[3].
Od marca 1923 do lutego 1924 był słuchaczem Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu[1]. Po ukończeniu kursu został przeniesiony do 8 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko dowódcy baterii[1][4]. W maju 1926 został przesunięty na stanowisko oficera żywnościowego, a we wrześniu 1929 ponownie objął dowództwo baterii[1][5]. W marcu 1931 został przesunięty na stanowisko zastępcy oficera mobilizacyjnego, a później wyznaczony na stanowisko oficera mob. pułku[1][6]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1935 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. W lutym 1936 został skierowany na kurs dowódców baterii, a w sierpniu tego roku, po ukończeniu kursu, znów wyznaczony na stanowisko dowódcy baterii[1]. We wrześniu 1937 został adiutantem pułku[1].
W marcu 1939 został przeniesiony do Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[1][8]. 18 września 1939 przekroczył granicę polsko-rumuńską[1]. Do 20 października tego roku był internowany na terytorium Królestwa Rumunii[1]. Następnie przedostał się do Francji i 10 listopada 1939 został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Służył w 1 (201) pułku artylerii ciężkiej[1]. W kampanii francuskiej dowodził 2. baterią pułku[1]. 21 czerwca 1940 dostał się do niewoli niemieckiej[1]. Do 10 maja 1945 przebywał w Oflagu XII A Hadamar[1]. Po uwolnieniu z niewoli wyjechał do Włoch, gdzie został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i 23 sierpnia 1945 przydzielony do Centrum Wyszkolenia Armii na stanowisko dowódcy kompanii administracyjnej[1]. Od 9 grudnia 1946 przebywał w obozie repatriacyjnym na terytorium Anglii[1]. 10 lutego 1947 wrócił do Polski[1].
Zmarł 17 kwietnia 1980 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 313, rząd 5, grób 1)[9].
Był żonaty z Marią z Świtkiewiczów (zm. 1970), z którą miał dwie córki: Barbarę (ok. 1924–1999) po mężu Rejnowicz i Jadwigę (ur. ok. 1930)[1][9].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.