Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szulammit Alloni (ur. 29 listopada 1928 w Tel Awiwie[1] lub we Włocławku[2], zm. 24 stycznia 2014 w Kefar Szemarjahu)[3][1][4] – izraelska polityk, działaczka na rzecz praw człowieka, dziennikarka i nauczycielka. Deputowana do Knesetu w latach 1965-1969 i 1973-1996. Minister w rządach Icchaka Rabina i Szimona Peresa[1].
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
24 stycznia 2014 |
Minister bez teki | |
Okres |
od 3 czerwca 1974 |
Przynależność polityczna |
Ratz |
Minister edukacji i kultury | |
Okres |
od 13 lipca 1992 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister bez teki | |
Okres |
od 11 maja 1993 |
Przynależność polityczna | |
Minister komunikacji | |
Okres |
od 7 czerwca 1993 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister nauki i technologii od 22 listopada 1995 minister nauki i sztuki | |
Okres |
od 7 czerwca 1993 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Urodziła się w Tel Awiwie, wówczas w brytyjskim Mandacie Palestyny[1][5] lub w Polsce[6]. Jej rodzice byli imigrantami z Polski. Jej ojciec – Dawid Adler – był stolarzem, a matka – Judyta Adler – krawcową. Podczas II wojny światowej służyli w armii brytyjskiej[7]. Uczęszczała wraz z młodszym bratem Mordechajem do szkoły w Ra’anannie, a następnie do szkoły rolniczej w Ben Szemen (jej brat utonął w basenie w Ben Szemen)[7]. Następnie uczyła się w kolegium nauczycielskim[1]. Należała do żydowskiej organizacji młodzieżowej Ha-Szomer Ha-Cair[4]. Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny i wojny o niepodległość służyła w Palmachu, a następnie w armii izraelskiej[1][7]. Brała udział w bitwie o Stare Miasto w Jerozolimie, gdzie została wzięta do niewoli przez wojska jordańskie[7][8].
W 1953 ukończyła studia na wydziale prawa Uniwersytetu Hebrajskiego[1][7].
Wstąpiła do Mapai w 1959[8]. W 1965 została wybrana po raz pierwszy do Knesetu z listy Koalicji Pracy (koalicji Mapai i Achdut ha-Awoda)[4]. Deputowana do Knesetu 6, 8, 9, 10, 11, 12 i 13 kadencji, w latach 1965-1969 i 1973-1996[1].
W latach 1957-65 producentka programów radiowych zajmujących się kwestiami przepisów prawa i procedur prawnych. W wyniku jednego z nich powołano Biuro rzecznika praw obywatelskich[7][8]. W 1966 założyła Israel Consumer Council (organizację ochrony praw konsumentów) i przez 4 lata była jej przewodniczącą[8].
W 1973 założyła Ratz (רצ, Ruch dla Praw Obywatelskich i Pokoju), opowiadający się za reformą prawa wyborczego, rozdziałem religii i państwa oraz zmianami w Ustawie Zasadniczej Izraela gwarantującymi prawa człowieka. Jako przewodnicząca Ratzu była członkiem Knesetu w latach 1976-1996.
Od czerwca do listopada 1974 była ministrem bez teki w rządzie premiera Icchaka Rabina[8]. Ustąpiła ze stanowiska po przystąpieniu do koalicji Narodowej Partii Religijnej (hebr. מפד"ל, Miflaga Datit Leumit, w skrócie Mafdal)[4].
W wyniku połączenia w 1992 trzech partii: Ratz (רצ, Ruch dla Praw Obywatelskich i Pokoju), Mapam (מפ"ם, Partia Izraelskich Robotników) i Szinui (שינוי, „Zmiana”), powstało ugrupowanie parlamentarne Merec[9]. Tworzące je partie popierały porozumienie z Palestyńczykami na podstawie kompromisu terytorialnego, utworzenia państwa palestyńskiego, prawa człowieka i obywatela oraz rozdział religii i państwa[9].
W latach 1992–1996 pełniła funkcje ministra edukacji, ministra bez teki oraz ministra komunikacji, nauki i technologii w rządach Icchaka Rabina i Szimona Peresa[1].
Po wyborze Josiego Sarida na przewodniczącego Merecu w 1996 roku, wycofała się z życia partyjnego[4][7].
W trakcie swojej kariery politycznej wspierała pokojowe współistnienie Arabów i Żydów. Uważała, że problemy mogą być rozwiązane na drodze tolerancji i wzajemnego zrozumienia obu stron. Przez wiele lat działała na rzecz pokoju i praw człowieka w Izraelu. Była jedną z najostrzejszych krytyków polityki Izraela wobec Palestyńczyków[5].
Po wycofaniu się z życia parlamentarnego była wykładowcą z zakresu praw człowieka i wpływu polityki na stanowienie prawa na Uniwersytecie Telawiwskim i Uniwersytecie Ben Guriona[7].
Zmarła w wieku 85 lat w domu rodzinnym w Kefar Szemarjahu[4].
Od 1952 poślubiła Re’uwena Alloniego, późniejszego założyciela administracji ziemi państwowej w Izraelu oraz szefa administracji cywilnej. Byli małżeństwem przez 36 lat, aż do jego śmierci w 1988[4][5][7] i mieli trzech synów: Derora – komandor marynarki wojennej Izraela w stanie spoczynku, dyrektora gimnazjum Herclijja; Nimroda oraz Ehuda[4][7].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.