Szereg napięciowy metali
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Szereg napięciowy metali (inaczej szereg elektrochemiczny, szereg aktywności metali) to zestawienie pierwiastków chemicznych o właściwościach metalicznych, według ich potencjału standardowego E0. Punktem odniesienia dla tego zestawienia jest elektroda wodorowa, której potencjał standardowy przyjmuje się umownie za zero.
Elektroda | E0 [V] |
---|---|
Li/Li+ | −3,04 |
K/K+ | –2,93 |
Ca/Ca2+ | –2,87 |
Na/Na+ | –2,71 |
Mg/Mg2+ | –2,37 |
Mn/Mn2+ | –1,19 |
Cr/Cr2+ | –0,91 |
Zn/Zn2+ | –0,76 |
Cr/Cr3+ | –0,74 |
Fe/Fe2+ | –0,45 |
Ni/Ni2+ | –0,26 |
Sn/Sn2+ | –0,14 |
Pb/Pb2+ | –0,13 |
H2/2H+ | 0 |
Cu/Cu2+ | 0,34 |
Ag/Ag+ | 0,8 |
Hg/Hg2+ | 0,85 |
Au/Au3+ | 1,5 |
Au/Au+ | 1,7 |
Praktyczne znaczenie szeregu napięciowego metali wynika z faktu, że metal bardziej aktywny (o niższym E0) wypiera (poza niektórymi wyjątkami) metal mniej aktywny z roztworu jego soli, zaś dobrą miarą aktywności chemicznej metali jest ich potencjał standardowy. Na przykład, zgodnie z tabelą obok, dodanie metalicznego Zn do roztworu Fe2+ spowoduje wytrącenie metalicznego Fe i roztworzenie Zn do Zn2+.
Szereg ważniejszych metali uporządkowany w kierunku wzrostu potencjału i zarazem spadku łatwości tworzenia kationów[1]: