Szalony Kocioł

Szalony Kocioł – jedno z dwóch górnych pięter Doliny do Regli w słowackich Tatrach Bielskich^[1]. Od południa podchodzi pod główną grań Tatr Bielskich na odcinku od Szalonego Wierchu po zachodni wierzchołek Zadnich Jatek. Zachodnie jego ograniczenie tworzy opadający z Szalonego Szczytu grzbiet zwany Wielkim Szalonym Klinem, wschodnie północna grań Zadnich Jatek z Kozim Klinem, Szaloną Szczerbiną i Szaloną Turnią^[2].

Widok z Mąkowej Polany

Szalony Kocioł to kocioł lodowcowy będący pozostałością po największym z lodowców Tatr Bielskich. Badał je Joseph Partsch w 1923 i Adam Gadomski w 1929 r.^[3]. Obecnie Szalony Kocioł to wielka i bardzo stroma depresja o długości 1,3 km i różnicy wzniesień około 750 m. Najbardziej stroma jest jej dolna część – Szalone Spady. Ich środkiem spływa niewielki strumyk tworzący wodospad Szaloną Siklawę. Zimą tworzą się w nim lodospady o długości około 60 m. Powyżej Szalonej Siklawy teren jest ogołocony z gleby. Wyżej strome zbocze Szalonego Kotła jest trawiaste z licznymi gołymi skałami^[2].

Jedyne wygodne dojście do Szalonego Kotła prowadzi z Doliny Kępy przez Przechód za Łasztowicą. Znajduje się on jednak na obszarze ochrony ścisłej TANAP-u. Nie prowadzi do niego żaden szlak turystyczny i obowiązuje zakaz wstępu^[2].

Przypisy

1. Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8
2. Władysław Cywiński, Tatry Bielskie, część wschodnia. Przewodnik szczegółowy, tom 5, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1997, ISBN 83-7104-011-3
3. Józef Nyka, Tatry słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6