Susumu Ohno
japoński biolog molekularny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Susumu Ōno lub Ohno (jap. 大野乾 Ōno Susumu; ur. 1 lutego 1928, zm. 13 stycznia 2000) – urodzony w Seulu japoński biolog molekularny. Znany z hipotezy znanej jako prawo Ōna, która postuluje, że duplikacja genu uwalnia jedną z jego kopii od selekcji środowiska pozwalając tym samym na powstanie nowej funkcji. Znalezienie w genomie wielu kopii tego samego genu, podobnie jak śladów tetraploidyzacji (fazy z liczbą chromosomów 4n zamiast 2n) całych genomów (np. kręgowce w porównaniu z półstrunowcami oraz gatunki drożdży), potwierdziło zasadność prawa Ohna.
Życiorys
Susumu Ōno urodził się 1 lutego 1928 roku w Keijō, Chōsen (obecnie Seul, Korea Południowa), w Cesarstwie Japonii. Był drugim z pięciorga dzieci, synem ministra edukacji japońskiego protektoratu Korei. Rodzina powróciła do Japonii kontynentalnej po wojnie w 1945 roku. Później został obywatelem Stanów Zjednoczonych. Susumu Ōno ożenił się z muzyczką Midori Aoyamą w 1951 roku. Mieli dwóch synów i jedną córkę.
Jego pasja do nauki wywodziła się z trwającej całe życie miłości do koni. W 1949 roku uzyskał doktorat z weterynarii na Uniwersytecie Rolnictwa i Technologii w Tokio, a następnie doktorat i D.Sc na Uniwersytecie Hokkaido. W 1951 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych jako visiting scholar na UCLA, a w 1952 r. dołączył do nowego działu badawczego w City of Hope Medical Center, gdzie pozostał w aktywnych badaniach do 1996 r.
Wkład naukowy
Podsumowanie
Perspektywa
Ōno postulował, że duplikacja genów odgrywa główną rolę w ewolucji w swojej klasycznej książce Evolution by Gene Duplication (1970). Podczas gdy późniejsze badania w przeważającej mierze potwierdziły kluczową rolę duplikacji genów w ewolucji molekularnej, badania mające na celu ocenę modelu Ōno w zakresie zachowania zduplikowanych genów (obecnie nazywane neofunkcjonalizacją) trwają i są bardzo aktywne. W 1956 roku odkrył również, że ciało Barra żeńskich jąder ssaków było w rzeczywistości skondensowanym chromosomem X. W Evolution by Gene Duplication zasugerował również, że genom kręgowców jest wynikiem jednej lub więcej duplikacji całego genomu; Warianty tej idei stały się znane jako hipoteza 2R (zwana również „hipotezą Ōna”). Wskazał, że chromosomy X ssaków są zachowane wśród gatunków. Obserwacje te nazywa się prawem Ōna. Spopularyzował również termin „śmieciowe DNA” dla segmentów DNA, które nie mają znanej funkcji.
W 1986 roku Ōno opublikował artykuł w czasopiśmie Immunogenetics, w którym badał związek między sekwencjami genetycznymi DNA a muzyką. „Onkogen SARC, złośliwy gen odkryty po raz pierwszy u kurczaków, powoduje raka również u ludzi. Kiedy Ōno przeniósł gen na muzykę, brzmiało to bardzo podobnie do Marsza żałobnego Chopina”. „Enzym (fosfoglicerynaza), który rozkłada cukier (glukozę) w organizmie, jawił się Ōnowi jako kołysanka. „Skrzypek nagrał tę melodię, a kiedy grają ją nauczyciele w przedszkolu w Tokio, ich dzieci ziewają i chętnie ucinają sobie drzemki” – powiedział Ōno. Biolog, bez formalnego wykształcenia muzycznego, „postanowił przypisać nuty zgodnie z masą cząsteczkową” i „umieścić cięższe cząsteczki na niższych pozycjach, a lżejsze cząsteczki wyżej”. Ponieważ DNA składa się z czterech podjednostek, odwzorował każdą z nich na dwie pozycje na pięciolinii w formie oktawy. Odkrył, że im bardziej rozwinięty jest organizm, tym bardziej skomplikowana jest muzyka. Miał nadzieję, że „znajdzie jakiś podstawowy wzorzec, który rządzi wszelkim życiem… to wszystko”.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Bibliografia
- Sex Chromosomes and Sex-Linked Genes (1967)
- Evolution by Gene Duplication (1970)
- Major Sex-Determining Genes (1979).
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.