![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ca/2A-2775-Fig_2.jpg/640px-2A-2775-Fig_2.jpg&w=640&q=50)
Silnik w układzie X
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Silnik w układzie X – silnik tłokowy zawierający dwa bloki silnika typu V leżące poziomo naprzeciwko siebie, a cylindry są osadzone na czterech brzegach, z centralnym wałem korbowym.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ca/2A-2775-Fig_2.jpg/640px-2A-2775-Fig_2.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a9/X-engine.gif/320px-X-engine.gif)
Silniki te z powodu dużej masy jednostkowej i skomplikowania nie są popularne i często przyrównywane do silnika gwiazdowego.
Silniki w układzie X stosowano zazwyczaj w epoce II wojny światowej. Przykłady takich silników:
- prototypowy silnik X-8 Forda z lat 20 XX w., którego następcą został model Flathead[1];
- silnik X-16 Napier Cub z lat 20 XX w., napędzający prototypowy samolot Blackburn Cubaroo[2];
- prototypowy, chłodzony cieczą Daimler Benz DB 604[3];
- silnik X-24 Isotta-Fraschini Zeta R.C. 24/60, rozwijany dla myśliwca Caproni F6, nie ukończony[4];
- Rolls-Royce Vulture, oparty na dwóch silnikach Peregrine, rozwijany dla bombowca Avro Manchester i myśliwca Hawker Tornado[2];
- prototypowy silnik X-32 Hondy z lat 60 XX w. z przeznaczeniem do wyścigów Formuły 1, nie wszedł do produkcji.