Półmetale
pierwiastek chemiczny o właściwościach pośrednich pomiędzy metalem i niemetalem / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Półmetale (metaloidy) – pierwiastki chemiczne, które mają własności pośrednie między metalami i niemetalami. Zalicza się do nich antymon, arsen, bizmut, bor, german, krzem, selen, tellur i polon[1], oraz czasami także glin i astat, a w niektórych opracowaniach także węgiel[2], mający najwyższą temperaturę topnienia z dotychczas poznanych pierwiastków, oraz fosfor (tworzący odmianę czarną o właściwościach fizycznych przypominających metal).
Grupa → | 13 IIIA |
14 IVA |
15 VA |
16 VIA |
17 VIIA |
18 VIIIA |
---|---|---|---|---|---|---|
↓ Okres | ||||||
2 | 5 B |
6 C |
7 N |
8 O |
9 F |
10 Ne |
3 | 13 Al |
14 Si |
15 P |
16 S |
17 Cl |
18 Ar |
4 | 31 Ga |
32 Ge |
33 As |
34 Se |
35 Br |
36 Kr |
5 | 49 In |
50 Sn |
51 Sb |
52 Te |
53 I |
54 Xe |
6 | 81 Tl |
82 Pb |
83 Bi |
84 Po |
85 At |
86 Rn |
7 | 113 Nh |
114 Fl |
115 Mc |
116 Lv |
117 Ts |
118 Og |
Półmetale mają szereg fizycznych cech metali, jak połyskliwa powierzchnia w stanie stałym i wysokie temperatury topnienia. Chociaż mają one dużo gorsze przewodnictwo elektryczne i cieplne od typowych metali, to jednak wyższe od typowych niemetali, stąd też są stosowane w materiałach półprzewodnikowych.
Ich własności chemiczne są także pośrednie: z jednej strony wykazują szereg cech niemetali, np. tworzą dość silne kwasy nieorganiczne, a z drugiej – posiadają szereg cech typowych metali: mają większą tendencję do tworzenia zasad niż kwasów i są zdolne do tworzenia związków kompleksowych o podobnym stopniu złożoności geometrycznej, jak w przypadku metali przejściowych.
Zaliczanie polonu i astatu do półmetali jest krytykowane jako błędne[3], gdyż polon wykazuje typowe właściwości metalu[3][4], a astat – niemetalu[3].