Polityka rowerowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polityka rowerowa – opublikowany plan rozwoju opisujący dalekosiężne cele rozwoju infrastruktury rowerowej w mieście lub regionie. Może obejmować drogi rowerowe, velostrady, trasy rowerowe, parkingi dla rowerów i integrację z transportem publicznym[1][2] jako sposoby promowania jazdy na rowerze jako opłacalnej opcji transportu.
Marcin Hyła w swojej książce: Polityka rowerowa polskich miast , proponuje następującą definicję[3]:
Polityka rowerowa to dokument lub zbiór powiązanych dokumentów, które opisują stan obecny, identyfikują problemy, wskazują mierzalne cele (rozwiązania zidentyfikowanych problemów) i to, jak te cele osiągnąć w określonym czasie, za pomocą jakich narzędzi, procedur i działań. Kluczową sprawą jest umocowane formalne – dokument taki stanowi uchwałę lub zarządzenie odpowiedniego organu na podstawie ustawy. Do narzędzi takiej polityki zaliczyć można standardy rowerowe, zgodne z nimi dokumenty planistyczne, procedury ich stosowania i egzekwowania oraz plany działań identyfikujące problemy i proponujące konkretne sposoby ich rozwiązania (inwestycje) wraz z szacunkiem kosztów i horyzontem czasowym.
Wiele miast na świecie ma opracowaną politykę rowerową, w tym Seattle[4], Los Angeles[5], Portland (Oregon)[6], i Vancouver[7].
W Kopenhadze w 2002 roku opublikowano założenia kompleksowej polityki pod nazwą Cycle Policy 2002–2012 kontynuowanej w na następne lata na podstawie dokumentu Good, Better, Best: The City of Copehagen’s Bicycle Strategy 2011–2025[8]. Podstawowe zakładane cele tej polityki to zwiększenie udziału rowerów w transporcie do pracy i szkoły do poziomu 50% wszystkich podróży. Konkretne działania skupiają się na czasie podróży, poczuciu bezpieczeństwa, komforcie oraz stylu życia i wizerunku[9]. Czas podróży zyskał w tym wypadku priorytet ze względu na to, że aż „48% kopenhaskich rowerzystów przyznaje, iż głównym powodem wyboru roweru jest to, że stanowi on najszybszy i najprostszy sposób poruszania się po okolicy”[8][9]. Dzięki tej polityce już w 2016 roku 56% mieszkańców stolicy Danii dojeżdżało na rowerze, 20% komunikacją miejską, a jedynie 14% samochodem[10]. W 2022 roku odsetek korzystających z roweru przy dojazdach wzrósł do 62%[11].
Modele do oszacowania, w jaki sposób jazda na rowerze może poprawić wyniki zdrowotne mieszkańców określonych obszarów spisowych w mieście, zostały opracowane w Norfolk w Wirginii i San Francisco w Kalifornii w celu uwzględnienia głównego planu rowerowego[12].