Polisemia
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polisemia, polisemantyzm[1], wieloznaczność[2][3] (gr. polýs „liczny”, sêma „znak”) – zjawisko wyrażania różnych treści za pomocą jednego środka językowego[3][1]. Znaczenia te powinny być ze sobą wzajemne powiązane[4][5] (np. na zasadzie metonimii[3]), mieć wspólne pochodzenie i wynikać z sensu podstawowego[6]. Zjawisko polisemii, w odróżnieniu od homonimii, zachodzi w ramach pojedynczego leksemu[7].
Przykłady:
- powód – 1) przyczyna, 2) termin prawny oznaczający osobę pozywającą do sądu
- język – 1) organ ciała, 2) mowa ludzka
Charakter polisemiczny wykazuje duża część zasobu słownego języka[8]. Polisemia stanowi łatwy środek wzbogacania inwentarza leksykalnego[9], szczególnie powszechny w przypadku słów często używanych[10][11]. Polisemia wyrazu w jednym języku często przypomina zakres znaczeniowy tego samego wyrazu w innych językach, co uchodzi za świadectwo prawidłowości rozwojowych semantyki[12]. Polisemia może również powstawać w wyniku naśladowania (kalkowania) innego języka[13]. Na przykład polskie i czeskie słowo „zamek”, mające charakter polisemiczny (oznacza zarówno budowlę, jak i element zamykający), uzyskało znaczenie budowli pod wpływem niemieckiego wyrazu Schloss[14].
Zjawisko polisemii odróżnia się od homonimii, czyli związku między wyrazami identycznymi pod względem brzmienia, ale niedających się sprowadzić do wspólnego źródła lub niewykazujących uchwytnej zależności[13]. Kryteria wypracowane przez językoznawstwo są jednak niejasne i ścisłe odgraniczenie homonimii od właściwej polisemii nie zawsze jest możliwe[4][6].