Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piętnastozgłoskowiec – w wierszu sylabicznym rozmiar średniówkowy o rozpiętości piętnastu sylab i podziale po sylabie siódmej albo ósmej. Występował on bardzo rzadko w porównaniu z trzynastozgłoskowcem i jedenastozgłoskowcem[1].
Piętnastozgłoskowca używał Mikołaj Rej w Żywocie Józefa, przy czym posługiwał się nim w swoich wypowiedziach wyłącznie bohater-mężczyzna, podczas gdy kobieta przemawiała ośmiozgłoskowcem, co jest widomym znakiem lekceważenia niewiast w tej epoce[2]:
Piętnastozgłoskowca używał też ewangelicki poeta Jakub Lubelczyk i to w obu odmianach średniówkowych 15(7+8) i 15(8+7)[3]. Przykład użycia rozmiaru piętnastosylabowego można odnaleźć również w twórczości barokowego poety religijnego Stanisława Grochowskiego[4]
Piętnastozgłoskowca użył w tomie Laur olimpijski Kazimierz Wierzyński[5]. Z metrum piętnastosylabowym eksperymentował Anatol Stern, używając go w sonecie[6]. Sonet pisze się po polsku prawie wyłącznie jedenastozgłoskowcem lub trzynastozgłoskowcem[7]. Zasadniczo piętnastozgłoskowcem jest napisany wiersz Wisławy Szymborskiej Przemówienie w biurze rzeczy znalezionych. Choć pieśń Mury Jacka Kaczmarskiego nie jest napisana wierszem sylabicznym, występuje w niej znaczna przewaga piętnastozgłoskowca 8+7:
Piętnastozgłoskowy jest też heksametr Cypriana Kamila Norwida SsSssSs//SssSssSs[8].
Piętnaście sylab mają też często wersy zwykłego nierównozgłoskowego heksametru polskiego, którego rozmiar waha się od trzynastu do siedemnastu zgłosek. Pierwszy wers Powieści wajdeloty Adama Mickiewicza jest właśnie piętnastosylabowy: Skąd Litwini wracali? - Z nocnej wracali wycieczki. Po piętnaście zgłosek mają też poszczególne linijki w wierszach tonicznych ułożonych sześciozestrojowcem, na przykład w liryce Juliana Tuwima. Mickiewicz zastosował też w Dziadach piętnastozgłoskowiec trójdzielny 15(5+5+5)[9]:
W sylabotonizmie piętnastozgłoskowiec może przyjmować postać jambicznego siedmiostopowca (sSsSsSsS//sSsSsSs) lub amfibrachicznego pięciostopowca (sSssSssSssSssSs). Pięciostopowym amfibrachem posłużył się czeski poeta Karel Hlaváček w jednym z utworów z tomu Mściwa kantylena.
Autor ten posługiwał się w wymienionym tomiku również piętnastozgłoskowcem jambicznym:
Piętnastosylabowe siedmiostopowce jambiczne pojawiają się u nas głównie w tłumaczeniach z literatury angielskiej, gdzie siedmiostopowy jamb (fourteener) jest bardzo popularny. Po dodaniu hiperkataleksy rozmiar wersu w przekładzie wzrasta do piętnastu zgłosek. Stanisław Barańczak regularnym piętnastosylabowym jambem przełożył wiersz T.S. Eliota (z cyklu Koty) o Tygryszardzie Drapieżu. W utworze oryginalnym piętnastozgłoskowego siedmiostopowego jambu użył Stanisław Ciesielczuk w wierszu List:
Piętnastozgłoskowiec jambiczny (wiersz polityczny) był bardzo popularny w poezji greckiej po zaniku tradycyjnego heksametru[13]. Formę oryginału greckiego zachowywał w swoich tłumaczeniach Janusz Strasburger[14]. Strasburger tłumaczył przede wszystkim wiersze liryczne[15], ale wiersz polityczny jest typowy dla wielkiej epiki. Piętnastozgłoskowiec można odnaleźć również w polskim przekładzie bizantyjskiego eposu Bazyli Digenis Akritas[16]. Warto dodać, że w antycznej metryce greckiej wers piętnastozgłoskowy zamykał strofę saficką większą[17].
Piętnastozgłoskowiec jambiczny występuje w poemacie Jaroslava Vrchlickiego Harut i Marut.
W literaturze angielskiej zazwyczaj piętnastozgłoskowy jest ośmiostopowiec trocheiczny (SsSsSsSsSsSsSsS), użyty na przykład przez Roberta Browninga w wierszu A toccata of Galuppi’s.
Takim samym rodzajem wiersza inny wybitny przedstawiciel poezji wiktoriańskiej, Alfred Tennyson, napisał wiersz Locksley Hall[19]. Piętnastozgłoskowy jest teoretycznie angielski pięciostopowiec anapestyczny (ssSssSssSssSssS), jednak w praktyce w angielskich anapestach[20] często dochodzi do wytłumienia którejś nieakcentowanej sylaby wzorca. Dokładnie model anapestycznego piętnastosylabowca odwzorował wspomniany Robert Browning w wierszu Summum bonum: All the breath and the bloom of the year in the bag of one bee[21].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.