Pekarczyk czakoański
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pekarczyk czakoański[3] (Parachoerus wagneri) – gatunek ssaka z rodziny pekariowatych (Tayassuidae), jedyny przedstawiciel rodzaju pekarczyk (Catagonus). Występuje w Paragwaju, Boliwii i Argentynie. Charakteryzuje się dłuższymi uszami, nosem i ogonem od pozostałych gatunków pekari, jest też z nich największy. Żyje w stadach liczących do 10 osobników. Żywi się głównie kaktusami, gdyż występuje w regionie suchym. Po raz pierwszy został opisany na podstawie skamieniałości w 1930. Uważano go za gatunek wymarły[4]. Jest zagrożony wyginięciem w wyniku utraty naturalnych siedlisk.
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Parachoerus wagneri[1] | |||
(Rusconi, 1930) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
pekarczyk czakoański | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
Zasięg występowania | |||
| |||
|
Zamknij