Odory z ferm drobiu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Odory z ferm drobiu – pojęcie stosowane w odniesieniu do zapachowo uciążliwych zanieczyszczeń powietrza, emitowanych z obiektów, należących do ferm drobiu (m.in.: kur, kaczek, gęsi, indyków, przepiórek, perlic, strusi, gołębi, bażantów i kuropatw), traktowanych jako „instalacje”, dla których są opracowywane raporty o oddziaływaniu na środowisko[1].
Dotyczy poszczególnych związków chemicznych, albo mieszanin wszystkich odorantów, których ilość jest określana łącznie, metodami olfaktometrycznymi dynamicznymi[2]. Emisję zapachową (ilość emitowanych odorów) wyraża się w jednostkach zapachowych (odour unit, ou), emitowanych w jednostce czasu. Jest ona równa w przybliżeniu iloczynowi liczby drobiu na fermie przez wskaźnik emisji zapachowej. Wskaźnik emisji odorów z kurników reprodukcyjnych ze ściółką słomiastą lub z podłożem ściołowo-rusztowym wynosi: 0,13÷0,48 ou/s·kg[3]. Dla konwencjonalnej fermy drobiu średnia wartość wskaźnika wynosi ok. 0,45 ou/s·sztuka[4] i jest podobna dla wartości odorów z ferm norek.
Znana wartość wskaźnika emisji zapachowej umożliwia określanie zasięgu ponadnormatywnej uciążliwości zapachowej w otoczeniu ferm o różnej wielkości. Obliczenia są wykonywane metodami matematycznego modelowania procesu rozprzestrzeniania się odorantów[5].