Natężenie Plancka

Natężenie Plancka – pochodna jednostka natężenia prądu w naturalnym systemie jednostek oznaczana jako ${\displaystyle I_{P}.}$

${\displaystyle I_{P}={\frac {q_{P}}{t_{P}}}={\sqrt {\frac {c^{6}4\pi \epsilon _{0}}{G}}}\approx 3{,}4789\times 10^{25}}$ A,

1 – przewodniki, ${\displaystyle F_{p}}$ – siła Plancka, ${\displaystyle l_{p}}$ – długość Plancka, I_p – prąd Plancka

gdzie:

${\displaystyle q_{P}}$ – ładunek Plancka,

${\displaystyle t_{P}}$ – czas Plancka,

${\displaystyle c}$ – prędkość światła w próżni,

${\displaystyle 4\pi \epsilon _{0}}$ – czynnik stały z prawa Coulomba,

${\displaystyle G}$ – stała grawitacji.

Natężenie Plancka jest to natężenie prądu w przewodzie, przez którego poprzeczny przekrój przepływa w ciągu czasu Plancka ilość ładunku równa ładunkowi Plancka. Natężenie Plancka można też zdefiniować na podstawie siły i długości Plancka. Natężenie Plancka jest to natężenie prądu płynącego w dwóch nieskończonych przewodnikach odległych od siebie o długość Plancka mających średnicę bliską zeru i umieszczonych w próżni, które powoduje powstanie pomiędzy ich odcinkiem równym długości Plancka siły Lorentza równej sile Plancka.