Mąka ziemniaczana ma postać sypkiego, matowego proszku o barwie czysto białej, bez obcych zapachów i posmaków. Proszek ten, ściśnięty w dłoni, charakterystycznie chrzęści[5]. Skrobia ziemniaczana naturalnie nie zawiera glutenu[6], istnieje jednak ryzyko skażenia krzyżowego glutenem podczas nieprawidłowego transportu i przechowywania np. w sklepie. Stosowana w przemyśle ze względu na właściwości zagęszczające[7].
Proces otrzymywania mąki ziemniaczanej obejmuje: przyjęcie surowca – bulw ziemniaków (analiza zawartości skrobi), mycie i usuwanie zanieczyszczeń, rozdrabianie, oddzielenie soku z miazgi bulw, wymywanie skrobi (ekstrakcja), rafinacja, odwadnianie i suszenie. Wydajność procesu z użyciem nowoczesnych technologii sięga 97-98% całkowitej zawartości skrobi w ziemniakach[8].
w recepturze i przemyśle farmaceutycznym oraz kosmetycznym do produkcji przysypek, pudrów oraz jako środek wypełniający i powodujący rozpad tabletek[10]
Czym innym są: mąka z płatków ziemniaczanych (otrzymywana w procesie rozdrabniania i odsiewu płatków ziemniaczanych[1]), granulat ziemniaczany i grysik ziemniaczany.
ŁukaszŁ.MasewiczŁukaszŁ. i inni, Water activity anf hydrated starch aerogles, Proceedings of the 14th International Conference on Polysaccharides-Glycosicence, Prague 2018, s. 87-89.
AntoniA.RutkowskiAntoniA., StanisławS.GwiazdaStanisławS., KazimierzK.DąbrowskiKazimierzK., Kompendium dodatków do żywności, Konin 2003, ISBN83-918657-7-0. Brak numerów stron w książce
GüntherG.TeggeGüntherG., Skrobia i jej pochodne, Polskie Towarzystwo Technologów Żywności, Oddział Małopolski, 2010, ISBN978-83-929686-0-3. Brak numerów stron w książce
Stanisław Kohlmünzer:Farmakognozja: podręcznik dla studentów farmacji.Wyd.V unowocześnione.Warszawa:Wydawnictwo Lekarskie PZWL,2003,s.669. ISBN83-200-2846-9.