Mroczek brunatny[25] (Eptesicus fuscus) – gatunek ssaka z podrodziny mroczków (Vespertilioninae) w obrębie rodziny mroczkowatych (Vespertilionidae).
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Mroczek brunatny
Eptesicus fuscus[1] |
(Palisot de Beauvois, 1796) |
|
|
Systematyka
|
Domena
|
eukarionty |
Królestwo
|
zwierzęta |
Typ |
strunowce |
Gromada |
ssaki |
Infragromada |
łożyskowce |
Rząd |
nietoperze |
Nadrodzina |
Vespertilionoidea |
Rodzina |
mroczkowate |
Podrodzina |
mroczki |
Plemię |
mroczki |
Rodzaj |
Eptesicus Rafinesque, 1820 |
Gatunek |
mroczek brunatny |
Synonimy |
- Vespertilio fuscus Palisot de Beauvois[2]
- Vespertilio carolinensis É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1806[3]
- Vespertilio phaiops Rafinesque, 1820[4]
- Eptesicus melanops Rafinesque, 1820[5]
- Vespertilio caroliniensis[uwaga 1]: Desmarest, 1820[6]
- Vespertilio arquatus Say, 1823[7]
- Vespertilio dutertreus Gervais, 1837[8]
- Scotophilus cubensis J.E. Gray, 1839[9]
- Vespertilio ursinus Temminck, 1840[10]
- Scotophilus Greenii[uwaga 2] J.E. Gray, 1843[11]
- Scotophilus miradorensis H. Allen, 1866[12]
- Vespertilio fuscus bahamensis G.S. Miller, 1897[13]
- Vespertilio fuscus peninsulae O. Thomas, 1898[14]
- Eptesicus fuscus melanopterus[uwaga 3] Rehn, 1904[15]
- Eptesicus pallidus Young, 1908[16]
- Eptesicus wetmorei H.H.T. Jackson, 1916[17]
- Eptesicus hispaniolae G.S. Miller, 1918[18]
- Eptesicus fuscus pelliceus O. Thomas, 1920[19]
- Eptesicus lynni Shamel, 1945[20]
|
|
Podgatunki |
- E. f. fuscus (Beauvois, 1796)
- E. f. bahamensis (G.S. Miller, 1897)
- E. f. bernardinus Rhoads, 1902[21]
- E. f. dutertreus (P. Gervais, 1837)
- E. f. hispaniolae G.S. Miller, 1918
- E. f. miradorensis (H. Allen, 1866)
- E. f. osceola Rhoads, 1902[22]
- E. f. pallidus Young, 1908
- E. f. peninsulae (0. Thomas, 1898)
- E. f. petersoni Silva-Taboada, 1974[23]
- E. f. wetmorei H.H.T. Jackson, 1916
|
|
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[24] |
|
|
|
Zamknij
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1796 roku francuski przyrodnik Palisot de Beauvois nadając mu nazwę Vespertilio fuscus[2]. Holotyp pochodził z Filadelfii, w Pensylwanii, w Stanach Zjednoczonych[26]. Jedyny przedstawiciel rodzaju mroczek (Eptesicus).
Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają jedenaście podgatunków[27]. Podstawowe dane taksonomiczne podgatunków (oprócz nominatywnego) przedstawia poniższa tabelka:
Więcej informacji Podgatunek, Oryginalna nazwa ...
Podgatunek |
Oryginalna nazwa |
Autor i rok opisu |
Miejsce typowe |
E. f. bahamensis |
Vespertilio fuscus bahamensis |
G.S. Miller, 1897 |
Nassau, New Providence, Bahamy[28]. |
E. f. bernardinus |
Eptesicus fuscus bernardinus |
Rhoads, 1902 |
„Dolina San Bernardino”, w pobliżu San Bernardino, Kalifornia, Stany Zjednoczone[28]. |
E. f. dutertreus |
Vespertilio dutertreus |
P. Gervais, 1837 |
Kuba[28]. |
E. f. hispaniolae |
Eptesicus hispaniolae |
G.S. Miller, 1918 |
Constanza, na wysokości 5000 ft (1524 m), Dominikana[28]. |
E. f. miradorensis |
Scotophilus miradorensis |
H. Allen, 1866 |
Mirador, Veracruz, Meksyk[28]. |
E. f. osceola |
Eptesicus fuscus osceola |
Rhoads, 1902 |
Tarpon Springs, Hrabstwo Pinellas, Floryda, Stany Zjednoczone[28]. |
E. f. pallidus |
Eptesicus pallidus |
Young, 1908 |
Boulder, Hrabstwo Boulder, Kolorado, Stany Zjednoczone[28]. |
E. f. peninsulae |
Vespertilio fuscus peninsulae |
O. Thomas, 1908 |
Sierra de la Laguna, Kalifornia Dolna, Meksyk[28]. |
E. f. petersoni |
Eptesicus fuscus petersoni |
Silva-Taboada, 1974 |
jaskinia Lagos, Cerro de las Guanábanas, Isla de la Juventud, Kuba[28]. |
E. f. wetmorei |
Eptesicus wetmorei |
H.H.T. Jackson, 1916 |
Maricao, na wysokości 1375 ft (419 m), Portoryko[28]. |
Zamknij
Etymologia
- Eptesicus: gr. επτην eptēn „latać”; οικος oikos „dom”[29].
- fuscus: łac. fuscus „brązowy, ciemny, czarny”[30].
- bahamensis: Bahamy (hiszp. baja mar „płytkie morze”)[31].
- bernardinus: San Bernardino, Kalifornia, Stany Zjednoczone[21].
- dutertreus: gr. δυτης dutēs „nurek”, od δυω duō „nurkować, zanurzać się”[32]; τρεω treō „uciec ze strachu”[33].
- hispaniolae: fr. Hispaniola „Haiti”[18].
- miradorensis: Mirador, Veracruz, Meksyk[12].
- osceola: Osceola (1804–1838), północnoamerykański Indianin, wódz Seminolów podczas ich drugiej wojny z białymi Amerykanami[22].
- pallidus: łac. pallidus „blady”, od pallere „być bladym”[34].
- peninsulae: łac. paeninsulae lub peninsulae „półwyspowy”, od paeninsula lub peninsula „półwysep”, od paene „prawie, niemal”; insula „wyspa”[35].
- petersoni: Randolph L. Peterson (1920–1989), kanadyjski teriolog[23].
- wetmorei: dr Frank Alexander Wetmore (1886–1978), amerykański ornitolog[17][36].
Mroczek brunatny występuje w Ameryce zamieszkując w zależności od podgatunku[27]:
- E. fuscus fuscus – południowo-wschodnia Kanada i wschodnie Stany Zjednoczone.
- E. fuscus bahamensis – Bahamy (wyspy New Providence i San Salvador).
- E. fuscus bernardinus – południowo-zachodnia Kanada (Kolumbia Brytyjska) i zachodnie Stany Zjednoczone.
- E. fuscus dutertreus – Bahamy (wyspy Andros, Exumas, Long, Crooked i Acklins), Kuba i Kajmany (Cayman Brac).
- E. fuscus hispaniolae – Jamajka i Haiti.
- E. fuscus miradorensis – większość Meksyku, Ameryka Środkowa i Andy w zachodniej Wenezueli, północnej Kolumbii i północnym Ekwadorze.
- E. fuscus osceola – Floryda, południowo-wschodnie Stany Zjednoczone.
- E. fuscus pallidus – zachodnio-środkowa Kanada, środkowe, zachodnio-środkowe i południowo-zachodnie Stany Zjednoczone oraz północno-zachodni i północno-środkowy Meksyk.
- E. fuscus peninsulae – Kalifornia Dolna Południowa, północno-zachodni Meksyk.
- E. fuscus petersoni – Isla de la Juventud (Kuba).
- E. fuscus wetmorei – Portoryko, Dominika i Barbados.
Środowisko
Mroczki brunatne dawniej żyły w lasach. Stopniowo przyzwyczajały się do obecności ludzi i dziś spędzają najczęściej lato w pobliżu ich siedzib. Sypiają najczęściej na strychach domów, lub w stodołach, choć również obecnie część z nich wykorzystuje kryjówki naturalne, głównie dziuple drzew.
Śpiące mroczki trzymają się podłoża nogami, w pozycji głową w dół. Niekiedy wiszą samotnie, kiedy indziej w niewielkich skupieniach. W ciągu dnia mogą zawieszać się na korze drzew lub, w regionach pustynnych, na wielkich kaktusach saguaro. Zimą spotkać je można w opuszczonych sztolniach lub tunelach.
Nietoperze te odpoczywają w ciemnych, chłodnych i niezbyt wilgotnych miejscach. Nie lubią mrozów ani temperatur przekraczających 33 °C.
Pożywienie
Pokarm mroczka brunatnego składa się wyłącznie z owadów, chwytanych niemal wyłącznie w powietrzu.
Nie Vesperus melanopterus Jentink, 1904.
A.M.F.J. Palisot de Beauvois: Catalogue raisonné du museum, de Mr. C. W. Peale, membre de la société philosophique de Pensylvanie. Philadelphia: De l’imprimerie de Parent, 1796, s. 18. (fr.).
G. Silva-Taboada. Nueva subespecie de Eptesicus fuscus (Chiroptera: Vespertilionidae) para Isla de Pinos. „Poeyana”. 128, s. 1–5, 1974. (hiszp.).
B.B. Miller B.B. i inni, Eptesicus fuscus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2022-1 [dostęp 2022-07-30] (ang.).
Systematyka i nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 116. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Eptesicus (Eptesicus) fuscus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-07-30].
B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 442–443. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
R. Moratelli, C. Burgin, V. Cláudio, R. Novaes, A. López-Baucells & R. Haslauer: Family Vespertilionidae (Vesper Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 843. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
- S.N. Rhoads. On the common brown bats of peninsular Florida and southern California. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 53, s. 618–619, 1902. (ang.).
- Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062 (ang.).
- The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne: