Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Starobielsku

Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” – prawosławny żeński klasztor w Starobielsku, w eparchii siewierodonieckiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego^[1].

Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”

Старобільський жіночий монастир «Всіх скорбящих Радостє»

nr rej. 44-251-0009
Cerkiew Świętej Trójcy
Państwo	Ukraina
Obwód	ługański
Miejscowość	Starobielsk
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Rodzaj klasztoru	monaster
Eparchia	siewierodoniecka
Ihumenia	Katarzyna (Biespałowa)
Klauzura	nie
Typ monasteru	żeński
Obiekty sakralne
Cerkiew	Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
Cerkiew	Świętej Trójcy
Założyciel klasztoru	Anna Bulicz (późniejsza mniszka Angelina)
Materiał budowlany	cegła
Data budowy	1862
Data zamknięcia	1922
Data reaktywacji	1993
Położenie na mapie Ukrainy Starobielsk, monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
Położenie na mapie obwodu ługańskiego Starobielsk, monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”
49°16′37″N 38°54′00″E

Monaster powstał w 1862 r. Założycielką była szlachcianka Anna Bulicz, która po śmierci męża złożyła śluby zakonne z imieniem Angelina i została pierwszą przełożoną wspólnoty. W latach 1863–1870 wzniesiono cerkiew Świętej Trójcy, a w latach 1872–1899 główną świątynię monasterską – cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”^[2].

W 1922 r. klasztor został zamknięty przez władze komunistyczne. W latach 1939–1940 znajdował się tu obóz jeniecki dla oficerów Wojska Polskiego, wziętych do niewoli przez ZSRR po zajęciu wschodnich terenów Polski we wrześniu 1939 r. Jeńców – w liczbie około 4000 – w przeciągu kwietnia 1940 r. sukcesywnie przewożono do Charkowa, gdzie byli rozstrzeliwani przez funkcjonariuszy NKWD^[3].

Po II wojnie światowej w obiektach monasterskich mieściła się jednostka wojskowa. W 1992 r. obydwie cerkwie klasztorne zostały zwrócone prawosławnym, a w następnym roku miała miejsce reaktywacja monasteru^[2].

Przełożone klasztoru

• Angelina (Bulicz), 1862–1888
• Margarita (Pawłowa), 1888–1890
• Cherubina (Kiedrowa), 1890–1898
• Serafina, 1898–1902
• Apolinaria (Pałkina), 1902–1922

Po reaktywacji

• Katarzyna (Biespałowa), obecnie^[1]

Przypisy

1. Скорбященский женский монастырь. sed-eparhia.com. [dostęp 2022-01-29]. (ros.).
2. Свято-Скорбященский женский монастырь, г. Старобельск. shukach.com, 8 kwietnia 2014. [dostęp 2022-01-29]. (ros.).
3. STAROBIELSK … OSTATNI AKT TRAGEDII. hit.policja.gov.pl, 5 kwietnia 2020. [dostęp 2022-01-29]. (pol.).