![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c6/Miedziany_Snieznik_Czarny_Szczyt.jpg/640px-Miedziany_Snieznik_Czarny_Szczyt.jpg&w=640&q=50)
Miedziany Śnieżnik
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Miedziany Śnieżnik (słow. firnovisko v Medenej kotline) – największy tatrzański śnieżnik zajmujący zachodnią część Miedzianej Kotliny w słowackich Tatrach Wysokich. Położony jest u podnóża ścian Kieżmarskich Szczytów, Grani Wideł, Łomnicy, Pośledniej Turni, Durnego i Małego Durnego Szczytu, na wysokości 1950–2300 m[1]. Przez niektórych nazywany bywa lodowczykiem, jednak według większości naukowców nie jest to mały lodowiec, lecz coś pośredniego między śnieżnikiem i lodowcem i lepiej jest używać nazwy śnieżnik[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c6/Miedziany_Snieznik_Czarny_Szczyt.jpg/640px-Miedziany_Snieznik_Czarny_Szczyt.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/08/%C5%81omnica_a8.jpg/640px-%C5%81omnica_a8.jpg)
Wymiary śnieżnika są zmienne, zazwyczaj ma on około 600 m długości i (w zależności od miejsca) 30–150 m szerokości[2]. Powierzchnia oceniana jest na 2–3 ha pod koniec sezonu ablacyjnego[3]. Maksymalna grubość części aktywnej w październiku 2002 wynosiła 18 m, w lipcu 2007 – 22 m, a szacowana objętość odpowiednio 150 000 i 240 000 m3[3][4]. Lód lodowcowy występuje w Miedzianym Śnieżniku zarówno w jego aktywnej części cechującej się wymianą masy, jak również pod nią (w spągu), w formie kopalnej, gdzie współtworzy lokalny płat wieloletniej zmarzliny[3]. Na sąsiadującym bezpośrednio ze śnieżnikiem stoku gruzowym istniała w latach 2002–2003 wychodnia pogrzebanego lodu masywnego, jedyna dotąd zaobserwowana w Karpatach[4]. Lodowczyk utworzył dwa wały moren czołowo-bocznych, starszy z nich pochodzi z okresu małej epoki lodowej[4].
Miedziany Śnieżnik usytuowany jest około 200 m poniżej klimatycznej linii wiecznego śniegu. Podobnie jak inne śnieżniki tatrzańskie, istnieje dzięki akumulacji śniegu z licznych lawin, które spadają z okolicznych bardzo stromych zboczy[3]. W drugiej połowie XX wieku jego wymiary uległy znacznemu zmniejszeniu[5]. Najniższy od wielu lat stan lodowczyk osiągnął w sezonach letnich 2003 i 2004 roku. Powstała wtedy na nim rozległa morena powierzchniowa o grubości od 1 do ponad 5 metrów. W 2007 ta warstwa materiału skalnego była już przykryta przez około 4 metry firnu, a cały śnieżnik zwiększył swoją objętość w stosunku do stanu z 2002 roku o ponad ⅓[4].
Miedziany Śnieżnik był wzmiankowany w literaturze już w XVIII wieku i przyciągał uwagę licznych badaczy, m.in. Stanisława Staszica w 1805[5]. W 1839 Ludwik Zejszner zauważył, że płat wiecznego śniegu w Miedzianej Kotlinie posiada cechy lodowca, podobnie za szczątkowy lodowczyk uznał go w 1924 Adam Gadomski[3][5]. Przez niektórych naukowców nie jest jednak uważany za lodowiec[2]. Od 1992 Miedziany Śnieżnik objęty jest monitoringiem fotogrametrycznym, a badania jego wewnętrznej struktury przeprowadzono po raz pierwszy w 2002 z użyciem georadaru[3].
W pobliżu śnieżnika nie prowadzi żaden szlak turystyczny, jest on jednak widoczny np. z żółto znakowanej ścieżki na Jagnięcy Szczyt. Lodowczyk i okolice są dostępne dla taterników. Prowadzi przez niego jedna z dróg wspinaczkowych na Poślednią Przełączkę, będąca w lecie jedną z najdłuższych dróg śniegowych w Tatrach[6]. Nazwa śnieżnika pochodzi od Miedzianej Kotliny i Miedzianych Ławek[2].
- Zobacz też: Lodowczyk Mięguszowiecki.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/Meden%C3%A1_kotlina_%C4%BEadov%C4%8Dek.jpg/640px-Meden%C3%A1_kotlina_%C4%BEadov%C4%8Dek.jpg)