polski oficer, saper Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Ewaryst Morawski ps. „Mieczysław 17", „Scewola”, „Szalbierz 17", „Szatan”, „Szeliga”, „Żniwiarz” (ur. 27 października 1917[1] w Częstochowie, zm. 10 grudnia 2001 w Maplewood, stan Nowy Jork) – oficer saperów Wojska Polskiego, dowódca Zgrupowania Armii Krajowej „Żniwiarz” w powstaniu warszawskim.
.jpg) | |
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 grudnia 2001 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca zgrupowania |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Od 1937 uczył się w Szkole Podchorążych Saperów w Warszawie. Przydzielony do 1 Batalionu Saperów Legionów w Modlinie, w ramach którego uczestniczył w wojnie obronnej 1939. 13 września 1939 awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 1 września.
W konspiracji od 1939 początkowo w organizacji „Pobudka” w Kielcach, Częstochowie i Radomsku. Od 1942 w Związku Walki Zbrojnej w Warszawie. Początkowo był instruktorem szkolenia saperskiego Obwodu Żoliborz ZWZ-AK.
Od 1943 był dowódcą oddziału dywersyjnego DB-„17", przekształconego w 9. kompanię dywersyjną. W powstaniu warszawskim dowodził zgrupowaniem „Żniwiarz” na Żoliborzu.
Po powstaniu był jeńcem numer 46382 oflagu Altengrabow. Znalazł się w grupie 29 oficerów (m.in. płk. Karola Ziemskiego „Wachnowski”, płk. Mieczysława Niedzielskiego „Żywiciel”) oskarżonych o zamiar opanowania obozu. Przekazany Gestapo, został osadzony w obozie koncentracyjnym Neuengamme. Życie uratowała mu interwencja hrabiego Folke Bernadotte u Heinricha Himmlera[2]. Został wysłany do oflagu w Lubece, gdzie w maju 1945 został uwolniony przez wojska brytyjskie.
Po wyzwoleniu pozostał na emigracji w Stanach Zjednoczonych. W 1947 zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 25 września 1944.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
