polski pilot wojskowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Ludwik Kałuża (ur. 14 maja 1912[1][2] w Wieluniu, zm. 6 maja 1960 tamże) – major pilot Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
W latach 1933–1936 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (IX promocja). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1936 i 22. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[1][2]. Został wcielony do 6 pułku lotniczego we Lwowie i przydzielony do 64 eskadry liniowej na stanowisko obserwatora[3]. W 1938 ochotniczo przenosi się do 213 eskadry bombowej z 1 pułku lotniczego. Do 217 eskadry bombowej trafia 23 czerwca 1939, w jej składzie zastaje go wybuch II wojny światowej[4].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako pilot samolotu PZL.37 Łoś. 4 września pilotuje Łosia nr 72.115 podczas lotu przebazowującego na lotnisko Starawieś k. Węgrowa[5]. Lot 7 września na Łosiu nr 72.118 (dowódca ppor. obs. Andrzej Wiśniewski) kończy się przedwcześnie z powodu uszkodzenia samolotu. W wyprawie 8 września bombarduje niemieckie oddziały pancerne znajdujące się na wschód od miejscowości Różan (skład załogi: ppor. obs. Adam Schultz, strzelcy kpr. Tadeusz Dudek i kpr. Tadeusz Kiełpiński)[6].
W dniu 15 września 1939 o godz. 5:40 startuje z lotniska Wielick na rozpoznanie celów w obszarze Lublin–Kraśnik–Annopol na Łosiu nr 72.102 (załoga: por. obs. Jan Pawelski, strzelcy kpr. Tadeusz Dudek i kpr. Tadeusz Kiełpiński). Tuż po starcie, przelatując na wysokości ok. 500 metrów nad torem kolejowym Kowel–Łuck w okolicy osady Perespa – przy stacji kolejowej Antonówka k. Sarn zostaje zestrzelony przez polską artylerię przeciwlotniczą. Z całej załogi ratuje się tylko pilot[7]. Według zeznań, lewy silnik Łosia załadowanego bombami został zapalony już pierwszą serią strzałów.
Przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF. Otrzymał numer służbowy 76649[4]. W Anglii latał w dywizjonie 300, 307 i 305. Odbył trzy pełne tury lotów bojowych[8]. W 1943 podczas odpoczynku operacyjnego był instruktorem. W marcu 1944 latał w załodze z porucznikiem radio–nawigatorem Zbigniewem Groszkiem. Jako dowódca eskadry „A” dowodził nią podczas słynnego lotu, w którym zniszczono bazę szkoleniową niemieckich sabotażystów w zamku Chateau Maulney nad Loarą[5]. Od 10 października 1944 pełnił w dywizjonie funkcję dowódcy eskadry „B”[9]. 23 stycznia 1946 przeniesiony do Blackpool.
Po zakończeniu wojny wrócił do Polski. Pracował przez pewien czas w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, a po zwolnieniu z wojska między innymi w służbie nawigacyjnej PLL LOT[10]. Zmarł 6 maja 1960 w Wieluniu, gdzie też został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim przy ulicy 3 Maja[11]. Z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Wielunia park przy ulicy Wojska Polskiego otrzymał jego imię[12].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
.svg){kind=link}
