Loading AI tools
brytyjski typ czołgu z I wojny światowej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mark IV – brytyjski czołg z okresu I wojny światowej, ulepszona wersja czołgu Mark I. Od pierwowzoru różnił się zwłaszcza lepszym opancerzeniem oraz innym umiejscowieniem zbiornika paliwa. Wyprodukowano 1220 maszyn, w tym 595 w wersji „żeńskiej”, 420 w wersji „męskiej” i 205 nieuzbrojonych pojazdów służących do transportu zaopatrzenia[1]. Był to najliczniej produkowany brytyjski czołg I wojny światowej. Użyty po raz pierwszy podczas bitwy pod Messines w 1917 roku. W Wielkiej Brytanii pozostawał w służbie do końca wojny, niewielka liczba maszyn pozostawała też w służbie innych państw po zakończeniu działań wojennych.
Mark IV „męski” w oryginalnym kamuflażu | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Typ pojazdu |
czołg |
Trakcja |
gąsienicowa |
Załoga |
8 |
Historia | |
Produkcja |
1917–1918 |
Egzemplarze |
1220 |
Dane techniczne | |
Silnik |
6-cylindrowy, 16-litrowy Daimler–Foster o mocy 106 KM |
Poj. zb. paliwa |
318 litrów |
Pancerz |
6,1–12 mm |
Długość |
8,05 m |
Szerokość |
4,12 m |
Wysokość |
2,46 m |
Masa |
wersja „męska” – 29 ton |
Osiągi | |
Prędkość |
6,4 km/h |
Zasięg pojazdu |
56 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
Wersja męska 2 armaty 57 mm QF 6 cwt Mk I 3 karabiny maszynowe .303 Lewis Wersja żeńska 5 karabinów maszynowych .303 Lewis | |
Użytkownicy | |
British Army, Armia Cesarstwa Niemieckiego, Reichswehra, Cesarska Armia Japońska |
Albert Gerald Stern kierujący Mechanical Warfare Supply Department („Wydział Zaopatrzenia w Wojenny Sprzęt Mechaniczny”) w brytyjskim Ministerstwie Uzbrojenia uważał za konieczne, aby kolejny model czołgu wyposażyć w nowy silnik i układ przeniesienia napędu. Do czasu opracowania nowego projektu produkcja czołgów w Wielkiej Brytanii została wstrzymana. Projektowanie konstrukcji następowało jednak zbyt wolno, by produkcja została rozpoczęta na czas (planowano wyprodukować 200 czołgów przed 1 kwietnia 1917 roku). Stern był zmuszony do maksymalnego przyspieszenia prac nad pojazdem, aby 1 maja 1917 roku rozpoczęto jego produkcję. W rezultacie powstał pojazd, który nie różnił się znacznie od czołgu Mark I[1].
Mark IV w wersji „męskiej” początkowo przenosił trzy karabiny maszynowe Lewis – jeden z przodu kabiny i po jednym w obu bocznych sponsonach[uwaga 1] – oraz dwa działa kalibru 57 mm, również umiejscowione w bocznych sponsonach. Lufy dział zostały skrócone w stosunku do oryginału (ich długość powodowała, że uderzały one w przeszkody lub zakopywały się w ziemi). Sponsony nie były swoimi lustrzanymi odbiciami, ich konfiguracja różniła się, aby umożliwić celowniczemu operowanie działem z lewej strony, a ładowniczemu obsługiwanie go z prawej. Działa dysponowały 100-stopniowym kątem ostrzału w poziomie, jednakże tylko prawostronne mogło strzelać bezpośrednio do przodu[2] . Wersja „żeńska” była uzbrojona w pięć karabinów maszynowych, nie miała dział.
Podczas bitwy pod Cambrai czołgi Mark IV przenosiły na dachu faszyny – wiązki drewna związane łańcuchami – długie na około 3 metry i mające 1,4 m średnicy. Zrzucano je do okopów, aby umożliwić czołgom łatwiejsze ich pokonanie[3].
Znaczna liczba tych czołgów była używana do prac rozwojowych. W celu ułatwienia pokonywania okopów wprowadzono tzw. „ogon kijanki” (ang. tadpole tail) – przedłużenie tylnej części pojazdu. Okazało się ono niewystarczająco stabilne i ostatecznie nie pojawiło się w powszechnym użyciu. Inne wersje eksperymentalne były wyposażone w radia, moździerze czy dźwigi naprawcze. Część tych innowacji wykorzystano w następnych latach w innych konstrukcjach. Czołgi typu Mark IV były pierwszymi, które posiadały drewnianą belkę wspomagającą wyjeżdżanie z grząskiego terenu. Były one wytwarzane w polowych warsztatach w razie potrzeby, użycie ich było niejednokrotnie bardzo ryzykowne dla załogi, gdyż czołgi często były celem ostrzału przeciwnika, a belkę należało przymocować do gąsienic pojazdu[3].
Mark IV był budowany przez sześciu producentów: Metropolitan (główny producent; 640 czołgów i 180 zaopatrzeniowych), Fosters of Lincoln (100 egzemplarzy), Armstrong Whitworth (100 egzemplarzy), Coventry Ordnance Works (100 egzemplarzy), William Beardmore and Company (25 i 25 zaopatrzeniowych) oraz Mirrlees, Watson & Co. (50 egzemplarzy). Najwięcej maszyn wyprodukowano w roku 1917. Pierwsze zamówienie na 1000 czołgów dla Metropolitan złożono w sierpniu 1916 roku, zostało ono później anulowane, przywrócone, a ostatecznie zmodyfikowane pomiędzy sierpniem a grudniem 1917 roku. Pozostali producenci otrzymali zamówienia na maksymalnie 100 czołgów każdy, ale też były one modyfikowane. Ostatecznie wyprodukowano 1015 czołgów Mark IV (420 „męskich” i 595 „żeńskich”) i 205 wozów zaopatrzeniowych[4].
Mark IV po raz pierwszy w większej liczbie został użyty 7 czerwca 1917 roku, podczas brytyjskiego szturmu na grań Messines. Pokonujące suchy, lecz usiany kraterami teren czołgi były w stanie wyprzedzić piechotę, uciszając gniazda karabinów maszynowych i utrzymując zdobycze do momentu nadejścia posiłków[5]. W kolejnym natarciu, podczas trzeciej bitwy pod Ypres (znanej również jako bitwa pod Passchendaele) od 31 lipca, kiedy 24-dniowy ostrzał artyleryjski całkowicie zniszczył drenaż podłoża, a silne opady deszczu spowodowały mocne zamoknięcie gleby, nacierające czołgi z trudem pokonywały podmokły teren i nie osiągnęły znaczących sukcesów. Część z nich została całkowicie unieruchomiona i stała się łatwym celem dla niemieckiej artylerii[6].
Blisko 460 czołgów Mark IV zostało użytych podczas bitwy pod Cambrai w listopadzie 1917 roku, pokazując, że duża koncentracja sił pancernych może szybko przebić się nawet przez najsilniejsze umocnienia przeciwnika[7].
W następstwie niemieckiej wiosennej ofensywy na froncie zachodnim, pierwszą bitwą pancerną była walka Mark IV naprzeciw A7V podczas drugiej bitwy pod Villers-Bretonneux w kwietniu 1918 roku[uwaga 2].
Około 40 zdobycznych Mark IV było używanych przez Armię Cesarstwa Niemieckiego jako Beutepanzerwagen z 12-osobową załogą. Od grudnia 1917 roku były one zgrupowane w cztery kompanie czołgów[8]. W części z nich brytyjskie działo 57 mm wymieniono na jego niemiecki odpowiednik[9].
Ostatnim czołgiem typu Mark IV w oficjalnej służbie był Excellent, po I wojnie światowej zatrzymany przez szkołę marynarki wojennej na wyspie Whale. W 1940 roku został przywrócony do stanu operacyjnego i przewieziony na stały ląd, gdzie jego służba została szybko zakończona, rzekomo z powodu kilku zniszczonych samochodów[10].
Siedem czołgów typu Mark IV zachowało się do dzisiejszych czasów, są to:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.