Ludwik de Laveaux (generał)

Ludwik de Laveaux
	; Ludwik de Laveaux (<1934)
	pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1891 ; Frysztak, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	16 grudnia 1969 ; Londyn, Wielka Brytania
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Dowództwo 1 Dywizji Górskiej; Dowództwo OK Nr I; 2 Pułk Piechoty Legionów; 8 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji piechoty; szef sztabu okręgu korpusu; dowódca pułku piechoty; dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, w 1966 roku mianowany generałem brygady przez prezydenta RP na uchodźstwie, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku^[1].

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Zamknij

Syn Mariana i Władysławy z Giebułtowskich. Krewny artysty malarza, Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce Wesele. Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.

Służył w Legionach, w 1 i 4 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został aresztowany przez władze austriackie i skierowany na front włoski. Zbiegł z transportu. Od 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. „Randolf”. Od 2 listopada 1918 wchodził w skład Naczelnej Komendy Wojsk Polskich we Lwowie. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW^[2] i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3–4 listopada 1918 roku). Współpracownik naczelnego komendanta Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 roku podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.

Dowodził I batalionem 4 pułku piechoty Legionów. Od czerwca do grudnia 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, otrzymał przydział do 1 Dywizji Górskiej na stanowisko szefa sztabu^[3]. W grudniu 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W lipcu 1929 roku objął dowództwo 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu^[4]. W styczniu 1936 roku mianowany został I dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin.

W kampanii wrześniowej walczył w Armii „Modlin”. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Dössel. W 1945 roku w 2 Korpusie we Włoszech.

Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów^[5].

Żonaty od 9 stycznia 1922 z Marią Woysym Antoniewicz (zm. 1987). Syn Ludwik i córka Anna przeżyli powstanie warszawskie, w którym walczyli. Po wojnie cała rodzina zamieszkała w Anglii. Ludwik de Laveaux został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie, gdzie 10 lipca 1971 poświęcono płytę nagrobną (11C - HH)^[6].

chorąży – 5 maja 1915
podporucznik – 1 kwietnia 1916^[7]
major – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]
pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]
generał brygady – 1966 (awansowany przez władze emigracyjne w Londynie)

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2863^[10] (udekorowany 17 kwietnia 1921 we Lwowie przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego)^[11]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[12]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[13]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[14]
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928^[15], 11 listopada 1934^[16])
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[17]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[17]
Odznaka „Za wierną służbę”^[18]
Odznaka 4 Pułku Piechoty^[18]

Honorowy Obywatel Miasta Sandomierza (1936)^[19]

[1]
Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.
[2]
Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 99.
[3]
Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.
[4]
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
[5]
Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 120.
[6]
Poświęcenie płyty na grobie śp. Ludwika de Laveaux. „Biuletyn”. Nr 21, s. 100, grudzień 1971. Koło Lwowian w Londynie.
[7]
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
[8]
Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
[9]
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 7.
[10]
Kolekcja GiO ↓, s. 1.
[11]
Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
[12]
M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
[13]
Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
[14]
Kolekcja GiO ↓, s. 3.
[15]
M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
[16]
M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu akcji przeciwpowodziowej w 1934 roku”.
[17]
Laveaux, de, Ludwik - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-05-21].
[18]
Na podstawie fotografii [1].
[19]
Płk. dypl. Ludwik de Laveaux. [dostęp 2014-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)].

de Laveaux Ludwik. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.329 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-22].
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
Wiktor Krzysztof Cygan: Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik Biograficzny, wydawnictwo Barwa i Broń.
Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (17), s. 95, 98, Grudzień 1969. Koło Lwowian w Londynie.
Andrzej Kosiek: W obronie Lwowa. [w:] Nowe Podkarpacie.10/87.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
J. Woyno: Generał brygady Ludwik de Laveaux, Zeszyty Sandomierskie nr 15.

[1] [1]
Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.

[2] [2]
Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 99.

[3] [3]
Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.

[4] [4]
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski1991120-5] [5]
Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 120.

[6] [6]
Poświęcenie płyty na grobie śp. Ludwika de Laveaux. „Biuletyn”. Nr 21, s. 100, grudzień 1971. Koło Lwowian w Londynie.

[7] [7]
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.

[8] [8]
Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.

[9] [9]
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 7.

[CITEREFKolekcja_GiOs._1-10] [10]
Kolekcja GiO ↓, s. 1.

[11] [11]
Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.

[12] [12]
M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[13] [13]
Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.

[CITEREFKolekcja_GiOs._3-14] [14]
Kolekcja GiO ↓, s. 3.

[15] [15]
M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

[16] [16]
M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu akcji przeciwpowodziowej w 1934 roku”.

[:0-17] [17]
Laveaux, de, Ludwik - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-05-21].

[:1-18] [18]
Na podstawie fotografii [1].

[19] [19]
Płk. dypl. Ludwik de Laveaux. [dostęp 2014-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

Wikiwand in your browser!

Ludwik de Laveaux (generał)

Wikiwand in your browser!

Życiorys

Awanse

Ordery i odznaczenia

Wyróżnienia

Przypisy

Bibliografia