Lot poziomy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lot poziomy[1][2] – lot, w którym ciężar samolotu Q zrównoważony jest przez siłę nośną Pz, opór samolotu Px pokonywany jest przez ciąg śmigła T, przy czym obie te zależności muszą być spełnione równocześnie. W tym celu dla każdego położenia drążka sterownicy, od którego zależy kąt natarcia skrzydła, a więc i prędkość lotu poziomego, pilot musi dobrać takie otwarcie przepustnicy silnika, aby ciąg śmigła T równoważył opór samolotu.
gdzie:
- Q – ciężar samolotu (kg)
- T – ciąg śmigła (N)
- Pz – siła nośna (N)
- Px - siła oporu (N)
- Cz – współczynnik siły nośnej (-)
- Cx – współczynnik siły oporu (-)
- S – powierzchnia skrzydeł (m2)
- ρ – gęstość powietrza (kg/m3)
- V – prędkość samolotu (m/s)
Z pierwszej zależności możemy obliczyć prędkość lotu poziomego dla różnych kątów natarcia, a więc różnych wartości współczynnika siły nośnej cz:
Z tego wynika, że obciążenie jednostkowe skrzydła oraz współczynnik jego siły nośnej wpływają tak samo na lot poziomy jak i na ślizgowy.
Po podzieleniu zależności numer dwa przez trzy widzimy, że:
Ciąg śmigła w locie poziomym równy jest ciężarowi samolotu podzielonemu przez doskonałość aerodynamiczną samolotu. Najmniejszy ciąg w locie poziomym potrzebny jest w czasie lotu na optymalnym kącie natarcia, dla którego doskonałość statku powietrznego osiąga swoją największą wartość; prędkość lotu na tym kącie natarcia nazywamy prędkością optymalną.