Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lola T97/30 – samochód Formuły 1 zespołu MasterCard Lola zaprojektowany przez Erika Broadleya, który podjął próbę uczestnictwa w sezonie 1997. Kierowcami byli debiutant, mistrz Formuły 3000 z 1995 roku, Vincenzo Sospiri, oraz Ricardo Rosset, który przyszedł z Footworka. T97/30 był pierwszym uczestniczącym w zawodach Formuły 1 modelem zbudowanym przez Lola Racing Cars od czasów T93/30. Pierwotnie zespół planował zadebiutować w sezonie 1998, ale ze względu na naciski MasterCard debiut przełożono na sezon 1997. Oznaczało to brak czasu na testy, zarówno w tunelu aerodynamicznym jak i na torze, a później spowodowało, że zespół po bardzo krótkim czasie wycofał się z Formuły 1.
 Vincenzo Sospiri w Loli T97/30 podczas Grand Prix Australii 1997 | |||
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant | |||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie |
monocoque z włókien węglowych i aluminium o strukturze plastra miodu | ||
| Zawieszenie przednie |
popychacze i dźwignie kątowe znajdujące się wewnątrz, poruszane podwójnymi wahaczami nierównej długości | ||
| Zawieszenie tylne |
popychacze i dźwignie kątowe znajdujące się wewnątrz, poruszane podwójnymi wahaczami | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów |
Lola, półautomatyczna, 6 biegów + wsteczny | ||
| Paliwo |
Pennzoil | ||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy |
24. Vincenzo Sospiri | ||
| Używany | |||
| Wyścigi |
0 | ||
| Wygrane |
0 | ||
| Pole position |
0 | ||
| Najszybsze okrążenie |
0 | ||
| |||
Lola ma długą tradycję jako dostawca nadwozi dla zespołów Formuły 1 od momentu powstania firmy w 1956 roku[1]. W 1962 roku Lola zadebiutowała w Formule 1, budując model Mk4 dla zespołu Bowmaker Racing Team, którego kierowcami byli John Surtees i Roy Salvadori[1]. Początki były bardzo obiecujące, ponieważ w debiucie konstruktora Surtees zdobył pole position do wyścigu o Grand Prix Holandii[1][2]. Ogólnie w sezonie 1962 Lola zdobyła czwarte miejsce w klasyfikacji konstruktorów, a Surtees dwukrotnie zajął drugie miejsce[3][4]. W następnym sezonie Lola dostarczała nadwozia Mk4A zespołowi Reg Parnell Racing, ale nie zdołał on zdobyć ani jednego punktu[1]. Następnie Lola wycofała się z Formuły 1, ale powróciła do tej serii w sezonie 1967, by dostarczać nadwozia BMW[1]. Jednakże ani w roku 1967, ani w 1968 samochody Lola nie zdobyły ani jednego punktu[1].
W 1967 roku Honda zleciła Loli zaprojektowanie i zbudowanie samochodu dla japońskiego koncernu. Miało to związek z tym, że używany przez Hondę model RA273 był nieudaną konstrukcją i ważył 743 kilogramy[5]. Samochód, o oznaczeniu Honda RA300 (zwany również „Hondola”), ważył 600 kg i szybko wywarł duże wrażenie na dziennikarzach, a Surtees wygrał nim Grand Prix Włoch 1967[6][7]. Następnie Honda opracowała model RA301, a po 1968 roku Lola wycofała się z Formuły 1[1].
Lola do Formuły 1 powróciła w 1974, dostarczając model T370 zespołowi Embassy Hill[1]. Zespół zdobył jeden punkt[1]. W następnym sezonie, po trzech wyścigach, Lola wycofała się z Formuły 1, a Embassy Hill zbudował własny samochód[8][9].
W roku 1985 nazwa Lola powróciła do Formuły 1. Carl Haas, założyciel zespołu Haas Lola, był powiązany z Lola Cars, jakkolwiek Lola nie miała nic wspólnego z zespołem[10]. Carl Haas uznał, że nazwa Lola bardziej przyciągnie sponsorów[11]. Po sezonie 1986 zespół Haas Lola wycofał się z Formuły 1[12].
W latach 1987–1991 Lola projektowała i budowała samochody dla francuskiego zespołu Larrousse[1]. W 1993 firma zbudowała model T93/30 dla zespołu BMS Scuderia Italia[1].
Łącznie samochody konstrukcji Loli zdobyły jedno pole position (John Surtees w Grand Prix Holandii 1962) oraz trzy miejsca na podium (Surtees w Grand Prix Niemiec 1962 i Grand Prix Wielkiej Brytanii 1962 oraz Aguri Suzuki w Grand Prix Japonii 1990)[1].
Brytyjski inżynier i założyciel Loli, Eric Broadley, postanowił w 1994 roku stworzyć nowy samochód Formuły 1, który nie byłby wybudowany dla klienta, a po raz pierwszy w historii Formuły 1 wystawiony pod zespołem Lola. Ostatnim samochodem Loli w Formule 1 był model T93/30[1], ale po sezonie 1993 BMS Scuderia Italia połączyła się z Minardi i Lola nie miała w Formule 1 klientów na swoje nadwozia[13].
Model T95/30 został zaprojektowany przez Juliana Coopera (pracującego wcześniej w Benettonie) i Chrisa Saundersa (byłego pracownika Williamsa)[14]. Do jego zaprojektowania wykorzystano tunel aerodynamiczny w skali 40%, znajdujący się w Instytucie Cranfield[14]. Prototyp napędzany przez silnik Ford ED V8[15] był testowany przez Allana McNisha[14]. Testy wykazały, że samochód osiąga słabe wyniki, ponadto Lola nie była w stanie znaleźć sponsorów i zgromadzić odpowiednich funduszy, toteż projekt ostatecznie zawieszono[16].
W 1996 roku, po rezygnacji z prototypu T95/30, wyjawiono plany nowego projektu budowy samochodu Formuły 1. Jednakże firma nie była w najlepszej sytuacji finansowej ze względu na fakt, iż konkurowała z Reynardem przy dostarczaniu samochodów do Formuły 3000[17]. Postanowiono zawrzeć więc ambitne i bezprecedensowe porozumienie z MasterCard i w 1998 roku wystawić zespół Formuły 1 pod nazwą MasterCard Lola F1 Team[18].
Finansowanie zespołu opierało się między innymi na programie „Club MasterCard”, którego członkowie, po uiszczeniu opłaty w wysokości 35 000 dolarów mieli prawo do korzystania z wielu przywilejów związanych z zespołem (imprezy dla VIP-ów, zaproszenia na wycieczki, kursy jazdy)[19]. MasterCard zobowiązało się do finansowania zespołu w kwocie 35 000 000 dolarów[20]. Lola, której budżet zależał głównie od MasterCard, planowała debiut na sezon 1998, ale główny sponsor kładł nacisk, by debiut przesunąć na rok 1997[18]. W związku z tym w listopadzie 1996 roku rozpoczęto prace nad bolidem[18].
W związku z przesunięciem debiutu na rok wcześniej szefowi zespołu, Erikowi Broadleyowi, trudno było wywiązać się z terminów narzuconych przez jego partnera finansowego, zwłaszcza że zespół początkowo liczył 35 pracowników[21] (później rozszerzono personel do około stu[22]). Dla porównania drugi debiutant w sezonie, Stewart Grand Prix, miał na początku około stu pracowników[23]. Ponadto w czasie, w którym Lola rozpoczęła projektowanie bolidu, Stewart rozpoczął już testowanie swojego samochodu[20].
Model T97/30 był napędzany ośmiocylindrowymi silnikami Ford ECA Zetec-R o pojemności 2994 cm³[24]. Ten zaprojektowany w 1995 roku silnik początkowo osiągał moc maksymalną 610 KM, ale w 1997 mógł osiągać 660 KM przy 14500 obr./min.[24][25]. Stewart z racji bycia niejako fabrycznym zespołem Forda[26] dysponował mocniejszą, osiągającą do 735 KM jednostką VJ Zetec-R[25].
Zespół nabył 15 silników, ale w połowie sezonu miał zamiar rozpocząć testować silniki własnej konstrukcji[16]. Niewielkie fundusze zespołu spowodowały, że silniki nie zostały zakupione, a wzięte w leasing z uwzględnieniem kosztów remontów i utrzymania[27]. Silniki te były używane już w 1996 roku w samochodach Forti. Lola zawarła z Cosworthem porozumienie, w myśl którego każdy silnik mógł być w sezonie pięciokrotnie odbudowywany[16].
Podczas gdy Lola planowała wykorzystać maksymalnie trzydzieści silników rocznie (piętnaście na pół sezonu), Jordan i Stewart na samo tylko Grand Prix Australii przywieźli jedenaście silników, Williams, Benetton, McLaren i Ferrari po dziesięć, a Prost, Sauber i Minardi – po siedem[28]. Różnice w budżecie pomiędzy Lolą a pozostałymi zespołami od początku sezonu były oczywiste.
Sześciobiegowa półautomatyczna skrzynia biegów była konstrukcją Loli[19]. Jej konstrukcja i umiejscowienie mogły być jedną z przyczyn słabych osiągów samochodu, wpływały bowiem negatywnie na tylną część podłogi, pogarszając efektywność dyfuzora i redukując docisk[29]. W 1997 roku większość zespołów Formuły 1 umieszczała skrzynię biegów wzdłużnie. Jedyne zespoły, które umiejscowiły ją poprzecznie, to Lola, Prost, Williams i Ferrari. Jednakże biura projektowe Prosta, Williamsa i Ferrari były znacznie bardziej efektywne niż Loli[30]. Ponadto Lola nie stosowała tunelu aerodynamicznego, nie była więc w stanie zauważyć takiego działania skrzyni biegów[29].
W związku z niewielką ilością czasu, którą zespół dysponował na skonstruowanie samochodu, jako pierwowzoru użyto modelu T95/30[17]. Model został zaprojektowany w oparciu o technikę CAD[16].
Konstrukcja tylnej części podłogi, bezpośrednio inspirowana Lolą T93/30 z 1993 roku, okazała się wadliwa, ponieważ zmniejszała efektywność dyfuzora[29]. Chociaż aerodynamika jest kluczową dziedziną przy projektowaniu samochodu Formuły 1, a „pakiet aero” zmienia się w trakcie sezonu, projektowanie nowego samochodu z rozwiązaniami technicznymi sprzed czterech lat pokazywało amatorstwo Loli[29]. Brytyjski zespół nie dysponował tunelem aerodynamicznym i było bardzo wątpliwe, by mógł nim dysponować od połowy sezonu[16].
Nadwozie samonośne (monocoque) o strukturze plastra miodu było oparte na konstrukcjach używanych w samochodach IndyCar[18]. Wykonane zostało z włókien węglowych i aluminium[31]. Na zawieszenie składały się popychacze i dźwignie kątowe znajdujące się wewnątrz, poruszane podwójnymi wahaczami (nierównej długości z przodu[31])[19]. Amortyzatory były konstrukcji firmy Koni[19].
Hamulce były wykonane z kompozytów z matrycą metalową (MMC). Zaciski były wykonane przez AP, a tarcze przez AP i Carbon Industrie[31].
Eric Broadley postanowił nie korzystać z usług doświadczonych kierowców, a za to preferował pay driverów, tj. kierowców płacących za start. Miało to na celu zapewnić zamknięcie budżetu wystarczającego do rozpoczęcia sezonu Formuły 1[32][33]. Ostatecznie zdecydowano się na zatrudnienie w charakterze podstawowych kierowców Ricardo Rosseta i Vincenzo Sospiriego, a jako kierowcę testowego – Andreę Monterminiego[34].
Ricardo Rosset w Formule 1 zadebiutował w 1996 roku w zespole Footwork. W niższych seriach wyścigowych wygrał jeden wyścig w Formule 3 i dwa wyścigi w Formule 3000. W 1995 roku został wicemistrzem Formuły 3000. Dzięki brazylijskim sponsorom znalazł angaż w Formule 1 w Footworku[32]. W 1996 roku nie ukończył ośmiu wyścigów, a najlepszym jego wynikiem było ósme miejsce w Grand Prix Węgier[35]. Ponadto regularnie był wolniejszy od zespołowego kolegi, Josa Verstappena[36].
Vincenzo Sospiri przed 1997 rokiem nie startował w Formule 1. Sospiri był mistrzem świata w kartingu, wygrał Festiwal Formuły Ford na torze Brands Hatch w 1988 roku, a w 1990 roku wygrał Mistrzostwa Brytyjskiej Formuły Opel Lotus. W 1991 zadebiutował w Formule 3000, gdzie był ósmy w klasyfikacji generalnej. W 1992 roku startował we Włoskiej Formule 3, a w 1993 roku powrócił do Formuły 3000. Zajął wtedy siódme miejsce w klasyfikacji generalnej. W sezonie 1994 był czwarty, a rok później został mistrzem Formuły 3000. Mimo to nie został etatowym kierowcą Formuły 1. Zespół Benetton zaangażował go w charakterze kierowcy testowego w 1996 roku[33].
Oficjalna prezentacja bolidu oznaczonego symbolem T97/30 odbyła się w londyńskim hotelu Hilton 20 lutego. Miało to zatem miejsce dwa tygodnie przed pierwszym wyścigiem sezonu, którym było Grand Prix Australii[18][37]. Podczas prezentacji Eric Broadley zapowiedział, że w sezonie 1997 Lola planuje zdobyć kilka punktów, a w ciągu czterech najbliższych lat przynajmniej jeden tytuł mistrzowski[18].
Broadley podczas prezentacji powiedział, że Lola jest ekspertem w dziedzinie materiałów kompozytowych, a inżynierowie opanowali techniki stosowane w tunelu aerodynamicznym i przeniosą bezpośrednio do Formuły 1 ich doświadczenia aerodynamiczne w serii CART[19]. Faktem jest jednak, że samochody konstrukcji Loli wygrały 150 wyścigów w serii CART[7].
W rzeczywistości samochód został ukończony dopiero w noc poprzedzającą prezentację, nigdy nie był testowany w tunelu aerodynamicznym i opierał się głównie na modelach T93/30 i T95/30. Chris Murphy został przedstawiony jako projektant samochodu, ale prawdopodobnie nie miał żadnego wpływu na projekt[19].
Pierwszy „shakedown” (pokaz) samochodu i jego testy odbyły się 22 lutego na torze Santa Pod Raceway[37]. Zespół chciał podczas nich przede wszystkim sprawdzić działanie silnika[19]. Testy te wykazały, że oba samochody były powolne zarówno na prostych, jak i w zakrętach – samochód wytwarzał zbyt duży opór aerodynamiczny, a jego siła dociskowa była zbyt mała[20]. Oznaczało to również, że opony nie mogły zostać rozgrzane do odpowiedniej temperatury[20].
Wobec widocznego braku konkurencyjności, inżynierowie Loli postanowili zmodyfikować samochód[20]. Całkowicie zmodyfikowano niektóre elementy zawieszenia (wahacze, drążki) w celu zwalczania kołysania się samochodu. Zupełnej modyfikacji uległa również tylna część pojazdu, początkowo inspirowana Lolą T93/30, dzięki czemu samochód się nie ślizgał[38].
Członkowie zespołu byli pewni, że MasterCard Lola wypadnie dobrze w debiutanckim sezonie. Eric Broadley nawiązywał do zespołu Stewart Grand Prix i reguły 107%:
Jeśli ich nie pokonamy, to zasłużymy na porządnego kopniaka w tyłek. Z naszym doświadczeniem i wsparciem nie powinno być z tym problemu. [...] Reguła 107% pozostawia duży margines. Jeśli nie będziemy tego potrafili zrobić, nie powinno nas być tutaj.[20]
Vincenzo Sospiri dodał:
Mam nadzieję, że będziemy mogli zdobywać punkty pod koniec roku i jestem pewien, że nie będziemy mieli w trakcie sezonu problemów z kwalifikacjami[37].
Podczas pierwszej sesji treningowej do Grand Prix Australii Rosset stracił do zwycięzcy, Jeana Alesiego, 8,5, a Sospiri 10 sekund[18]. Obaj kierowcy narzekali na problemy ze stabilnością pojazdu[20]. Druga sesja treningowa wypadła jeszcze gorzej: zwycięzcą tej sesji był Jacques Villeneuve, uzyskując czas 1:28,594. Najlepszy czas Rosseta wynosił 1:41,416, a Sospiriego – 1:44,286[20]. Zaczęto wówczas żartować z Loli, zadając pytanie, czy model T97/30 potrafiłby być szybszy od samochodów Formuły 3000[20].
Mimo to kierowcy podjęli próbę zakwalifikowania się do wyścigu. Villeneuve zdobył pole position z czasem 1:29,369, więc limit 107% konieczny do zakwalifikowania się do wyścigu wynosił 1:35,625. Nie zmieścili się w nim trzej kierowcy: Pedro Diniz z Arrowsa (1:35,972) oraz kierowcy Loli. Sospiri ustalił czas 1:40,972, a Rosset – 1:42,086[20]. Diniza dopuszczono wprawdzie do wyścigu, ale Sospiriego i Rosseta – nie[18].
Po niezakwalifikowaniu się Rosset był jednak optymistycznie nastawiony twierdząc, że zespół będzie starał się rozwijać samochód, a on postara się wypaść w „domu” jak najlepiej (następną eliminacją sezonu 1997 było Grand Prix Brazylii). Sospiri twierdził natomiast, że postęp będzie trudny i należy znaleźć więcej balansu i przyczepności[20].
Po katastrofalnych wynikach Loli w Australii, inżynierowie zespołu powrócili do siedziby zespołu, Huntingdon, by jak najlepiej przygotować samochód do kolejnego wyścigu w Brazylii. Natychmiast rozpoczęto prace nad nowymi częściami i nowymi obszarami rozwoju[20]. W Brazylii zespół dowiedział się, że MasterCard wycofało wsparcie. 26 marca Broadley ogłosił wycofanie się zespołu z mistrzostw, podając jako oficjalną przyczynę problemy techniczne i finansowe. Problemy finansowe wynikały z faktu, iż od listopada 1996 roku do marca 1997 roku zespół wydał sześć milionów funtów, a program „Club MasterCard” nie przynosił spodziewanych zysków[18]. W Brazylii zespół nie wziął udziału ani w treningach, ani w kwalifikacjach, przez całe Grand Prix zostając w garażu[39]. Po Grand Prix Brazylii zespół został definitywnie rozwiązany[20].
Modelu T97/30 w sezonie 1998 planował użyć Zoran Stefanović, który zamierzał zgłosić swój zespół do mistrzostw Formuły 1. Pomysł ten nie doszedł jednak do skutku[40][41].
Modele oficjalnie oznaczone T97/30-1 i T97/30-2 (należące odpowiednio do Sospiriego i Rosseta) obecnie są własnością kanadyjskiej szkoły wyścigowej. T97/30-3 (samochód rezerwowy) jest własnością Martina Birrane’a, właściciela Loli, i znajduje się w muzeum na torze Mondello Park, a nieukończony model T97/30-4 znajduje się w fabryce Loli w Huntingdon[42][43].
Mimo niepowodzenia projektu T97/30, historyk sportów motorowych Sam Collins uważa, że samochód ten uchronił firmę Lola przed upadkiem w tamtym okresie[44].
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
| Sezon | Zespół | Silnik | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców |
Wyniki konstruktora | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | ||||
| 1997 | MasterCard Lola F1 Team | Ford | Vincenzo Sospiri |
NZ | NW | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 | NS | 0 | NS |
| Ricardo Rosset |
NZ | NW | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 | NS | |||||
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
