LR91
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
LR91 – amerykański silnik rakietowy zasilany paliwem ciekłym, który był wykorzystywany w drugich stopniach międzykontynentalnych pocisków balistycznych Titan do lat 90. XX wieku. Oryginalna wersja silnika; LR91-3 działała na mieszance RP-1/LOX (podobnie jak LR87-3 napędzający rakietę nośną Titan I. Silniki te zapewniały także napęd dla rakiety Titan II, jednak później zostały one zmodyfikowane do wykorzystywania mieszanki Aerozine 50/N2O4.[1]
Kraj pochodzenia | |||
---|---|---|---|
Projektant |
Aerojet | ||
Wykorzystanie | |||
Materiały napędowe | |||
Osiągi | |||
Siła ciągu w próżni |
467 kN | ||
Impuls właściwy w próżni |
316 sekund | ||
Maks. czas działania |
247 sekund | ||
Parametry | |||
Komory spalania |
1 | ||
Ciśnienie w komorze |
5,93 MPa | ||
Stosunek ciągu do masy |
80,85 | ||
Wymiary | |||
Długość |
2,81 metra | ||
Średnica |
1,63 metra | ||
Masa |
589 kilogramów | ||
|
Silnik ten został zoptymalizowany pod kątem próżni i pracował w cyklu gaz-generator. Komora ciągu silnika wykorzystywała paliwo do chłodzenia regeneracyjnego, z oddzielną osłoną ablacyjną[1].
Wczesne silniki LR91, które były wykorzystywane w rakietach Titan I spalały mieszankę RP-1 i ciekłego tlenu. Ponieważ ciekły tlen jest kriogeniczny, nie mógł być on przechowywany w rakiecie przez długi czas i musiał być ładowany tuż przed wystrzeleniem pocisku. W przypadku Titana II silnik został zmodyfikowany pod mieszankę Aerozine 50 i N2O4, które są hipergoliczne i można je przechowywać w temperaturze pokojowej. Dzięki temu pociski Titan II mogły być w pełni zatankowane i gotowe do wystrzelenia w krótkim czasie[2].