Kult cara Mikołaja II i jego rodziny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kult Mikołaja II i jego rodziny funkcjonuje oficjalnie w Rosyjskim Kościele Prawosławnym od momentu kanonizacji ostatniego cara, jego żony Aleksandry Fiodorowny, syna Aleksego oraz córek Olgi, Tatiany, Marii i Anastazji. Miała ona miejsce 20 sierpnia 2000. Wszyscy członkowie rodziny carskiej zostali uznani za świętych cierpiętników[uwaga 1] carskich (ros. Царственные страстотерпцы) i włączeni do Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich. Nieformalne formy czci ostatniego cara i jego bliskich były odnotowywane jeszcze przed tą datą. Kanonizacja wzbudziła jednak żywe kontrowersje i była szeroko dyskutowana przez teologów prawosławnych.
Kult Mikołaja II przybiera, obok form typowych dla prawosławnego oddawania czci świętym (pisanie i kult ikon, publiczne nabożeństwa), także formy krytykowane przez prawosławną hierarchię – nadawanie carowi niekanonicznych tytułów oraz wezwanie do pokuty całego narodu rosyjskiego za jego zabójstwo.
W 1981 Mikołaja II, jego rodzinę i służących kanonizował niekanoniczny[uwaga 2] Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji, sankcjonując tym samym kult powszechny wśród rosyjskiej białej emigracji.