Świątobliwy Synod Rządzący

Świątobliwy Synod Rządzący (ros. Святейший Правительствующий Синод) – organ kierowniczy Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, wprowadzony w 1721, w wyniku reform cara Piotra I Wielkiego.

Siedziba Synodu w Petersburgu

Po śmierci patriarchy Adriana w 1700 Piotr I nie dopuścił do wyboru kolejnego patriarchy, powołując jedynie locum tenens – metropolitę riazańskiego Stefana. W 1721 car wydał Regulamin duchowny, który szczegółowo określił miejsce Cerkwi prawosławnej w strukturach państwa rosyjskiego. Powołał Świątobliwy Synod – nową kolegialną instytucję, zrzeszającą najwyższych duchownych i kierującą działalnością Cerkwi w państwie rosyjskim. Z ramienia cara funkcję kontrolną nad Synodem sprawował urzędnik bez święceń, w randze oberprokuratora. W XVIII w. stanowisko to najczęściej sprawowali wojskowi. Najbardziej znanym oberprokuratorem był Konstantin Pobiedonoscew pełniący tę funkcję w latach 1880–1905. „Święty Synod” przejął na wyłączność prawo do kanonizacji^[1].

Świątobliwy Synod istniał do 1917, tj. do obalenia caratu.

Przypisy

1. Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007, s. 566. ISBN 978-83-7318-736-8.

Bibliografia

• Richard Pipes: Rosja carów. Warszawa: Magnum, 2006. ISBN 978-83-89656-89-6. Brak numerów stron w książce
• Ludwik Bazylow: Historia Rosji. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydaw., 1985. ISBN 83-04-01593-5. Brak numerów stron w książce

Kontrola autorytatywna (synod):

• VIAF: 111154381047330292276

Encyklopedie internetowe:

• Britannica: topic/Holy-Governing-Synod