Królestwo Anglii
Historyczne państwo angielskie / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Królestwo Anglii (łac. Regnum Anglorum, ang. Kingdom of England, stfr. Reaume d’Angleterre, ang-nor. Realme d'Engleterre[1]) – historyczne królestwo w zachodniej Europie, które istniało od 927 do 1707 roku. Zajmowało południową, większą część wyspy Wielka Brytania, na obszarze znanym dziś jako Anglia i Walia. Na północy królestwo graniczyło z Królestwem Szkocji, z którym zostało następnie połączone unią realną jako Królestwo Wielkiej Brytanii na mocy warunków aktu unii z 1707 roku.
927–1649 1660–1707 | |||||
| |||||
Dewiza: (francuski) Dieu et mon droit (Bóg i moje prawo) | |||||
Królestwo Anglii w 1190 | |||||
Język urzędowy |
łacina | ||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica |
Winchester | ||||
Ustrój polityczny | |||||
Pierwszy król | |||||
Ostatni król | |||||
Zależne od |
Normandii (1066–1204) | ||||
Waluta | |||||
Data powstania | |||||
Akt unii | |||||
Religia dominująca |
katolicyzm (927–1534) | ||||
Imperium Plantagenetów pod panowaniem Henryka II (1154-1189) | |||||
|
Najważniejsza królewska rezydencja mieściła się początkowo w mieście Winchester, w hrabstwie Hampshire, ale Londyn oraz Gloucester posiadały niemal równorzędny status – szczególnie Londyn, który de facto stał się stolicą królestwa na początku XII wieku.