Kotik subantarktyczny

Kotik subantarktyczny^[5] (Arctocephalus tropicalis) – gatunek ssaka z rodziny uchatkowatych (Otariidae).

Kotik subantarktyczny

Arctocephalus tropicalis[1]
(J.E. Gray, 1872)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Parvordo	płetwonogie
Rodzina	uchatkowate
Rodzaj	kotik
Gatunek	kotik subantarktyczny
Synonimy
Gypsophoca tropicalis J.E. Gray, 1872[2] Otaria (Arctophoca) elegans Peters, 1876[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1872 roku angielski zoolog John Edward Gray nadając mu nazwę Gypsophoca tropicalis^[2]. Holotyp pochodził z morza Australazji, w tym wysp Świętego Pawła i Amsterdam, ponieważ są to wyspy położone najbliżej Australii^[6].

Arctocephalus tropicalis jest również znany jako A. elegans lub uważany za jeden gatunek z A. gazella^[7]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy^[7].

Etymologia

• Arctocephalus: gr. αρκτος arktos „niedźwiedź”; -κεφαλος -kephalos „-głowy”, od κεφαλη kephalē „głowa”^[8].
• tropicalis: nowołac. tropicalis „tropikalny”, od łac. tropicus „tropikalny”, od tropicus „obracanie”, od gr. τροπικος tropikos „przesilenie”, od τροπη tropē „obrócenie”, od τρεπω trepō „zmienić”^[9].

Zasięg występowania

Kotik subantarktyczny jest szeroko rozpowszechniony na wodach subantarktycznych, głównie na północ od strefy konwergencji antarktycznej, od południowej części Oceanu Atlantyckiego i Oceanu Indyjskiego do południowo-zachodniej części Oceanu Spokojnego^[7]. Sezon rozrodczy odbywa się prawie całkowicie na północ od frontu polarnego Antarktydy^[7].

Morfologia

Długość ciała samic 119–152 cm, samców do 180 cm; masa ciała samic 25–67 kg (średnio około 50 kg), samców 70–165 kg^[10]. Noworodki osiągają długość około 60 cm i ciężar 4–4,4 kg^[10]. Gatunek ten posiada kremowopomarańczową twarz i brązowy brzuch. Grzbiet samców jest koloru ciemnoszarego do czarnego. Samice są lekko szare. Młode są czarne w chwili narodzin, ale zmieniają barwę w ciągu trzech miesięcy. Nos jest krótki i relatywnie płaski. Wzór zębowy: I ${\displaystyle {\tfrac {3}{2}}}$ C ${\displaystyle {\tfrac {1}{1}}}$ PM ${\displaystyle {\tfrac {6}{5}}}$ = 36^[10].

Status zagrożenia i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern „najmniejszej troski”)^[4]. Obecnie występuje około 300 000 okazów tych zwierząt i nie są zagrożone wyginięciem, choć ich liczba najprawdopodobniej spadła od odkrycia ich w XIX wieku w wyniku polowań.

Przypisy

1. Arctocephalus tropicalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
2. J.E. Gray. On the Sea-Bear of New Zealand (Arctocephalus cinereus) and the North-Australian Sea-Bear (Gypsophoca tropicalis). „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1872, s. 653, 659, 1872. (ang.).
3. W.C.H. Peters. Mittheilung über die Pelzrobbe von den Inseln St. Paul und Amsterdam und über die von S.M.S. Gazelle mitgebrachten Flederthiere. „Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin”. Aus dem Jahre 1876, s. 316, 1877. (niem.).
4. G.J.G.G.J.G. Hofmeyr G.J.G.G.J.G., Arctocephalus tropicalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2022-1 [dostęp 2022-08-10] (ang.).
5. Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 152. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Arctocephalus tropicalis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-08-10].
7. C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 438. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
8. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 117, 1904. (ang.).
9. tropicalis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-08-10] (ang.).
10. M. Webber: Family Otariidae (Eared Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 93–94. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).

Identyfikatory zewnętrzne (takson):

• GBIF: 2433471
• identyfikator iNaturalist: 41753
• ITIS: 180632
• NCBI: 37194
• identyfikator taksonu Fossilworks: 71845
• CoL: 67S2R