Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Korwety rakietowe projektu 21631 (typu Bujan-M, ros. «Буян-М») – rosyjskie korwety rakietowe z początku XXI wieku, klasyfikowane oficjalnie jako małe okręty rakietowe. Przeznaczone do zwalczania okrętów nawodnych i celów brzegowych. Budowane dla Marynarki Wojennej Rosji.
 „Grad Swijażsk” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Zielenodolskij Zawod w Zielonodolsku |
| Wejście do służby |
2014 |
| Zbudowane okręty |
12 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
949 t |
| Długość |
74,1 m |
| Szerokość |
11 m |
| Zanurzenie |
2,6 m |
| Napęd |
4 silniki wysokoprężne o mocy 14 800 KM, 2 pędniki wodnoodrzutowe |
| Prędkość |
25 węzłów |
| Zasięg |
2500 Mm przy 12 w |
| Załoga |
52 |
| Uzbrojenie |
• 8 wyrzutni pocisków woda-woda/woda-ziemia Kalibr-NK lub Oniks (1×VII VLS, 8 pocisków) |
Małe okręty rakietowe projektu 21631 (Bujan-M) stanowią rozwinięcie konstrukcji małych okrętów artyleryjskich projektu 21630 (typu Bujan), skonstruowanych na początku XXI wieku dla Marynarki Wojennej Rosji specjalnie dla Flotylli Kaspijskiej, operującej na zamkniętym Morzu Kaspijskim[1]. Wymaganiem postawionym dla nich była możliwość działania zarówno na wodach morskich, jak i płytkich wodach przybrzeżnych i żeglownych odcinkach rzek. Okręty typu Bujan przeznaczone były do wsparcia ogniowego oddziałów lądowych w czasie operacji w rejonach przybrzeżnych[1]. Zlecenie na ich opracowanie otrzymało na przełomie XX i XXI wieku Zielonodolskie Biuro Konstrukcyjno-Projektowe z Zielonodolska w Tatarstanie, położonego nad Wołgą[1]. Głównym konstruktorem był J. Kusznir[1]. Zbudowano tylko trzy okręty projektu 21630, przy czym budowę pierwszego („Astrachań”) rozpoczęto w 2004 roku, a wszedł on do służby w 2006 roku[1]. Zrezygnowano z planowanej budowy serii 10 okrętów, gdyż uznano, że Bujany, uzbrojone z broni ofensywnej tylko w armatę kalibru 100 mm i wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych Grad, mają zbyt ograniczone możliwości bojowe, a realne jest znaczące wzmocnienie ich potencjału bojowego[2].
Już w sierpniu 2003 roku zdecydowano zaprojektować na bazie typu Bujan okręty uzbrojone w pociski manewrujące rodziny Kalibr-NK, oznaczone jako typ Bujan-M[3]. Klasyfikowane oficjalnie były jako małe okręty rakietowe (ros. małyj rakietnj korabl – MRK)[4]. Nowy projekt o numerze 21631 został nieco powiększony – długość wzrosła z 62 do 74,1 m, a szerokość z 9,6 do 11 m, co pociągnęło wzrost zanurzenia o nieco ponad pół metra i wyporności z 560 do 949 ton[5]. Projektantem nadal było biuro w Zielonodolsku, a głównym konstruktorem pozostał J. Kusznir[3]. Tym razem przetarg na budowę serii okrętów wygrała 17 maja 2010 roku stocznia rzeczna Zielenodolskij Zawod im. A. M. Gorkiego, również w Zielonodolsku[3]. 26 maja tego roku Ministerstwo Obrony Rosji zamówiło budowę prototypu, po czym zamówiło dwie pary okrętów w 2011 i 2012 roku, a następnie dalsze jednostki[3].
Stępkę pod budowę prototypu „Grad Swijażsk” położono 27 sierpnia 2010 roku, a wodowano go 9 marca 2013 roku[3]. Jeszcze przed jego wodowaniem rozpoczęto budowę czterech dalszych[3]. Pierwsze pięć okrętów weszło do służby w latach 2014–2015[3]. Cztery kolejne okręty zamówiono 25 grudnia 2013 roku, a ostatnie trzy 7 września 2016 roku[6].
Architektura okrętów ukształtowana jest zgodnie z nowymi trendami redukowania pól fizycznych okrętów (trudnowykrywalności), co przejawia się w nadbudówce płynnie przechodzącej w kadłub i powierzchniach bocznych nadbudówki i kadłuba załamywanych pod różnymi kątami[7]. Dziobnica jest wychylona pod dużym kątem, a wręgi na dziobie są szeroko rozwarte[7]. Pokład dziobowy jest podniesiony, po czym przechodzi w nadbudowę, zajmującą całe śródokręcie, a linia załamania między burtami a nadbudową schodzi płynnie do pokładu rufowego[8]. Na dziobie znajduje się armata w wieży również ukształtowanej zgodnie z wymogami trudnowykrywalności[8]. Z przodu nadbudówki, o pochyłej przedniej ścianie, znajduje się szeroki przeszklony zakryty mostek[8]. Na dachu nadbudówki jest maszt o konstrukcji skrzynkowej z pochylonymi ścianami, stanowiący podstawę pod stację radiolokacyjną w półkulistej dielektrycznej osłonie oraz inne anteny[7]. W tylnej części nadbudówki mieści się blok ośmiu pionowych wyrzutni pocisków rakietowych[8].
Wyporność okrętów projektu 21631 wynosi 949 ton (bez bliższego określenia)[4]. Długość wynosi 74,1 m, szerokość 11 m, a zanurzenie 2,6 m[4]. Zanurzenie to jest stosunkowo niewielkie i umożliwia operowanie na płytszych wodach[7]. Załogę stanowi 52 ludzi[4].
Zasadnicze uzbrojenie okrętów projektu 21631 stanowi ośmiokomorowa pionowa wyrzutnia, służąca do wystrzeliwania przede wszystkim pocisków woda-woda/woda-ziemia Kalibr-NK, z ośmioma pociskami[4]. Mogą być stosowane także pociski innych typów, np. woda-woda P-800 Oniks[4]. Przeciwlotnicze uzbrojenie rakietowe stanowią tylko dwie wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych 3M47 Gibka dla pocisków bardzo bliskiego zasięgu samonaprowadzających się na podczerwień 9M39 Igła[7]. Każda wyrzutnia ma cztery pociski[7].
Uzbrojenie artyleryjskie składa się z jednej automatycznej armaty uniwersalnej kalibru 100 mm A-190[4]. Uzbrojenie przeciwlotnicze i przeciwrakietowe stanowi jeden zestaw artyleryjski obrony bezpośredniej AK-630M2 Duet z dwoma 6-lufowymi armatami rotacyjnymi kalibru 30 mm[7]. Uzbrojenie uzupełniają dwa karabiny maszynowe kalibru 14,5 mm MTPU[4].
Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne o mocy łącznej 14 800 KM[4]. Napędzają one dwa pędniki wodnostrumieniowe[7]. Prędkość maksymalna wynosi 25 węzłów[4]. Zasięg określany jest na 2500 mil morskich przy prędkości 12 w[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
