Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kenneth Wayne Shamrock (do 1978 Kenneth Wayne Kilpatrick; ur. 11 lutego 1964 w Warner Robins, Georgia) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki oraz wrestler. Okazjonalnie kickbokser oraz aktor. Promotor boksu na gołe pięści. Członek UFC Hall of Fame uznawany za ikonę i pioniera w mieszanych sztukach walki[1][2]. Ze względu na sukcesy w karierze zawodnika MMA, media nadały mu przydomek Najniebezpieczniejszego człowieka świata (The World’s Most Dangerous Man)[3]. Założyciel organizacji Lion’s Den będącej klubem MMA oraz centrum szkoleniowym w mieszanych sztukach walki. W karierze wrestlera jednokrotny WWF Intercontinental Champion oraz jednokrotny World Tag Team Champion, a także zwycięzca turnieju King of the Ring w 1998 oraz jeden z prominentnych zawodników okresu Attitude Ery w historii WWE[4]. Jest również pierwszym w historii amerykańskim zawodnikiem sportów walki praktykującym shoot style wrestling[5] (hybryda mieszanych sztuk walki i wrestlingu) na terenie Stanów Zjednoczonych oraz popularyzatorem dźwigni na staw skokowy – ankle lock[6].
.jpg) Shamrock w 2016. | |
| Pełne imię i nazwisko |
Kenneth Wayne Shamrock Jr. |
|---|---|
| Pseudonim |
The World’s Most Dangerous Man |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1964 |
| Obywatelstwo |
amerykańskie |
| Wzrost |
185 cm |
| Masa ciała |
96 kg |
| Styl walki |
Shootfighting |
| Trenowany przez | |
| Kategoria wagowa |
półciężka / ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
47 |
| Zwycięstwa |
28 |
| Przez nokauty |
3 |
| Przez poddania |
22 |
| Przez decyzje |
3 |
| Porażki |
17 |
| Remisy |
2 |
| Strona internetowa | |
WrestlingUrodził się jako Kenneth Wayne Kilpatrick w bazie wojskowej Robins Air Force Base w Warner Robins w stanie Georgia (Shamrock dorastał jako tzw. „military brat”). Jego ojciec Richard był żołnierzem w siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych (United States Air Force), matka Diane była kelnerką i tancerką go-go[3]. Miał też trzech braci i dorastał w czarnej dzielnicy miasta Atlanta. W dzieciństwie sprawiał problemy wychowawcze – uciekał z domu, a także przebywał w toksycznym towarzystwie brata Richie’go, który był narkomanem. Jeszcze w dzieciństwie grywał w baseball i futbol. Jako trzynastolatek został wyrzucony z domu przez ojczyma. W wieku 14 lat został adoptowany przez Boba Shamrocka (dyrektora ośrodka adopcyjnego Bob Shamrock’s Boys’ Home) – wtedy też leganie zmienił nazwisko z Kilpatrick na Shamrock. W szkole średniej oprócz gry w futbol uczęszczał też na zapasy. Pod koniec lat 80. klub futbolu amerykańskiego San Diego Chargers był zainteresowany wypożyczeniem Shamrocka, jednak ten odmówił skupiając się na treningach wrestlingu[7]. W 1989 zadebiutował w wrestlingu w federacji Atlantic Coast Wrestling, a następnie przeniósł się do South Atlantic Pro Wrestling. W 1990 rozpoczął występy w shoot style wrestlingu w japońskiej federacji Universal Wrestling Federation, gdzie zaliczał kolejne występy do 1993.
Pod koniec lutego 1997 zadebiutował podczas odcinka Monday Night Raw, a od gali WrestleMania 13 zaczęto określać go najniebezpieczniejszym człowiekiem świata[8]. Przez 1997 prowadził rywalizacje z Vaderem i The Hart Foundation. Od 1998 z The Rockiem i resztą zawodników Nation of Domination. W październiku 1998 sięgnął po tytuł WWF Intercontinental Championship pokonując w finale turnieju X-Paca[9]. Tytuł ten utrzymywał do lutego 1999, tracąc go na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House na rzecz Vala Venisa. W czerwcu 1998 wygrał turniej King of the Ring (1998) pokonując w finale The Rocka[10]. Przez resztę 1998 roku prowadził rywalizację z Kingiem Mabelem i Owenem Hartem.
Jeszcze w listopadzie 1998 dołączył do stajni The Corporation dowodzonej przez Vince’a McMahona. W grudniu 1998 wraz z Big Boss Manem sięgnął po tytuły tag teamowe WWF World Tag Team Championship co uczyniło go podwójnym mistrzem, gdyż dzierżył dwa tytuły mistrzowskie (Intercontinental i World Tag Team) w jednym czasie[11].
Od stycznia 1999 prowadził rywalizację z Billy’m Gunnem, Goldustem i Valem Venisem, którzy zalecali się (w kayfabe) do jego siostry Ryan (Alicia Webb) – Ken Shamrock odgrywał w gimmicku agresywnego zawodnika, często używającego wulgaryzmów i zaborczego w stosunku do swojej „siostry”[12]. Wczesną wiosną 1999 The Corporation rozpoczęła feud ze stajnią The Undertakera – Ministry of Darkness. Wtedy też jego siostra w wrestlingowym storyline’owym kayfabe – Ryan, została uprowadzona przez Undertakera celem złożenia jej w ofierze na jego symbolu[13]. Shamrock rozpoczął feud z Undertakerem m.in. grożąc mu pobiciem za pomocą kija baseball’owego. Po tym jak feud z Undertakerem został przegrany przez Shamrocka – ten dołączył do nowej stajni o nazwie The Union, jednak już w maju 1999 The Union uległa rozpadowi. Następnie Shamrock uwikłał się w rywalizację ze Steve’m Blackmanem, a pod koniec 1999 również z Chrisem Jericho[14], z którym nie rywalizował długo, gdyż w grudniu 1999 odszedł z WWF powracając do kariery zawodnika mieszanych sztuk walki.
W marcu 2002 powrócił do wrestlingu występując w Ring of Honor (ROH), Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie sięgnął po tytuł NWA World Heavyweight Championship[15] oraz okazjonalnie w Juggalo Championship Wrestling (JCW). W 2003 i 2004 pojawił się w New Japan Pro-Wrestling (NJPW), a także w 2004 na chwilę powrócił do TNA. Od 2018 sporadycznie występował w wrestlingu w federacjach takich jak australijska promocja Battle Championship Wrestling (BCW) oraz w sierpniu 2019 powrócił do TNA (Impact!) prowadząc różne rywalizacje m.in. z Samim Callihanem. Został też wprowadzony do galerii sław Impact Hall of Fame[16].
Mieszane sztuki walkiW mieszanych sztukach walki zadebiutował w dniu 21 września 1993 w federacji Pancrase, której również był współtwórcą z innymi japońskimi wrestlerami (w 1994 wygrał turniej King of Pancrase)[17]. Jeszcze w 1993 wystąpił na pierwszej gali Ultimate Fighting Championship (UFC) – UFC 1, gdzie mierzył się w turnieju z Royce’m Gracie. Na gali UFC 6 w lipcu 1995 został UFC Superfight Championem pokonując Dana Severna w walce wieczoru[18]. W mieszanych sztukach walki występował przez trzy lata do 1996. Następnie porozumiał się z World Wrestling Federation (WWF), przechodząc do tej federacji w 1997.
Do MMA powrócił w 2000 występując w Pride Fighting Championships oraz powracając okresowo do Ultimate Fighting Championship, gdzie prowadził rywalizację z Tito Ortizem. Jeszcze pod koniec listopada 2003 został wprowadzony do galerii sław MMA – UFC Hall of Fame[19]. Od 2007 piastował stanowisko trenera drużyny MMA – Nevada Lions w lidze mieszanych sztuk walki International Fight League (IFL)[20]. Wystąpił również w federacji Bellator MMA.
W 2019 za pośrednictwem portalu społecznościowego Facebook ogłosił, iż „nie ma planów na dalsze występy w walkach MMA”[21].
| Data | Wynik | Rekord | Przeciwnik | Gala | Metoda | Runda, Czas | Miejsce | Uwagi |
| 19 lutego 2016 | Porażka | 28–17–2 |  Royce Gracie |
Bellator 149 | Techniczny nokaut (kolano i uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:22 | Houston, USA | Powrót do wagi półcieżkiej. |
| 19 czerwca 2015 | Porażka | 28–16–2 |  Kimbo Slice |
Bellator 138 | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:22 | St. Louis, USA | |
| 25 listopada 2010 | Porażka | 28-15-2 | Mike Bourke |
KOTC – Platinum | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 2, 2:00 | Durban, Południowa Afryka | |
| 16 października 2010 | Zwycięstwo | 28-14-2 | Johnathan Ivey |
USA MMA – Return of the Champions | Decyzja jednogłośna | Runda 3, 5:00 | Lafayette, USA | |
| 18 lipca 2010 | Porażka | 27-14-2 | Pedro Rizzo |
Impact FC 2 – The Uprising: Sydney | Techniczny nokaut (kopnięcie na nogę i uderzenia pięściami) | Runda 1, 3:33 | Sydney, Australia | |
| 13 lutego 2009 | Zwycięstwo | 27-13-2 | Ross Clifton |
WarGods/Ken Shamrock Productions: Valentine’s Eve Massacre | Poddanie (dźwignia na łokieć) | Runda 1, 1:00 | Fresno, USA | |
| 8 marca 2008 | Porażka | 26-13-2 |  Robert Berry |
Cage Rage 25: Bring It On | Nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 3:26 | Londyn, Anglia | |
| 10 października 2006 | Porażka | 26-12-2 | Tito Ortiz |
Ortiz vs. Shamrock 3: The Final Chapter | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:23 | Hollywood, USA | |
| 8 lipca 2006 | Porażka | 26-11-2 | Tito Ortiz |
UFC 61: Bitter Rivals | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 1:18 | Las Vegas, USA | |
| 23 października 2005 | Porażka | 26-10-2 |  Kazushi Sakuraba |
Pride 30 | Techniczny nokaut (uderzenie pięścią) | Runda 1, 2:27 | Saitama, Japonia | |
| 9 kwietnia 2005 | Porażka | 26-9-2 | Rich Franklin |
The Ultimate Fighter Finale | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:42 | Las Vegas, USA | |
| 19 czerwca 2004 | Zwycięstwo | 26-8-2 | Kimo Leopoldo |
UFC 48: Payback | Techniczny nokaut (uderzenia kolanami) | Runda 1, 1:26 | Las Vegas, USA | |
| 22 listopada 2002 | Porażka | 25-8-2 | Tito Ortiz |
UFC 40: Vendetta | Techniczny nokaut (Corner Stoppage – rezygnacja z dalszej walki w przerwie pomiędzy rundami) | Runda 3, 5:00 | Las Vegas, USA | Walka o mistrzostwo UFC Light Heavyweight Championship. |
| 24 lutego 2002 | Porażka | 25-7-2 | Don Frye |
Pride 19 | Decyzja niejednogłośna | Runda 3, 5:00 | Saitama, Japonia | |
| 10 sierpnia 2001 | Zwycięstwo | 25-6-2 | Sam Adkins |
WMMAA 1 – Megafights | Poddanie (kimura) | Runda 1, 1:26 | Atlantic City, USA | |
| 27 sierpnia 2000 | Porażka | 24-6-2 | Kazuyuki Fujita |
Pride 10 | Techniczny nokaut (Corner Stoppage – zmęczenie) | Runda 1, 6:46 | Saitama, Japonia | |
| 1 maja 2000 | Zwycięstwo | 24-5-2 | Alexander Otsuka |
Pride Grand Prix 2000 Finals | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 9:43 | Tokio, Japonia | |
| 7 grudnia 1996 | Zwycięstwo | 23-5-2 | Brian Johnson |
UFC The Ultimate Ultimate 2 | Poddanie (duszenie przedramieniem) | Runda 1, 5:48 | Birmingham, USA | |
| 17 maja 1996 | Porażka | 22-5-2 | Dan Severn |
UFC 9: Motor City Madness | Decyzja niejednogłośna | Runda 1, 30:00 | Detroit, USA | Stracił tytuł UFC Superfight Championship. |
| 16 lutego 1996 | Zwycięstwo | 22-4-2 | Kimo Leopoldo |
UFC 8: David vs. Goliath | Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 4:24 | San Juan, Portoryko | Obronił tytuł UFC Superfight Championship. |
| 28 stycznia 1996 | Zwycięstwo | 21-4-2 | Yoshiki Takahashi |
Pancrase-Truth 1 | Decyzja (utrata punktów) | Runda 1, 20:00 | Jokohama, Japonia | |
| 14 grudnia 1995 | Zwycięstwo | 20-4-2 | Katsuomi Inagaki |
Pancrase-Eyes Of Beast 7 | Poddanie (duszenie trójkątne) | Runda 1, 3:19 | Sapporo, Japonia | |
| 8 września 1995 | Remis | 19-4-2 |  Oleg Taktarow |
UFC 7: The Brawl in Buffalo | Remis | Runda 1, 33:00 | Buffalo, USA | Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów. Obronił tytuł UFC Superfight Championship. |
| 22 lipca 1995 | Zwycięstwo | 19-4-1 |  Larry Papadopoulos |
Pancrase-1995 Neo-Blood Tournament, Round 1 | Poddanie (dźwignia na ścięgno Achillesa) | Runda 1, 2:18 | Tokio, Japonia | |
| 14 lipca 1995 | Zwycięstwo | 18-4-1 | Dan Severn |
UFC 6: Clash of the Titans | Poddanie (duszenie gilotynowe) | Runda 1, 2:14 | Casper, USA | Zdobył tytuł UFC Superfight Championship. |
| 13 maja 1995 | Porażka | 17-4-1 | Minoru Suzuki |
Pancrase-Eyes Of Beast 4 | Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 2:14 | Urayasu, Japonia | |
| 7 kwietnia 1995 | Remis | 17-3-1 | Royce Gracie |
UFC 5: The Return of the Beast | Remis | Runda 1, 36:00 | Charlotte, USA | Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów. |
| 10 marca 1995 | Zwycięstwo | 17-3 |  Bas Rutten |
Pancrase-Eyes Of Beast 2 | Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 1:01 | Jokohama, Japonia | |
| 26 stycznia 1995 | Zwycięstwo | 16-3 | Leon Dijk |
Pancrase-Eyes Of Beast 1 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 4:45 | Nagoja, Japonia | |
| 17 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 15-3 | Manabu Yamada |
Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2 | Decyzja jednogłośna | Runda 1, 30:00 | Tokio, Japonia | |
| 17 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 14-3 | Masakatsu Funaki |
Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2 | Poddanie (duszenie trójkątne) | Runda 1, 5:50 | Tokio, Japonia | |
| 16 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 13-3 | Maurice Smith |
Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1 | Poddanie (duszenie trójkątne) | Runda 1, 4:23 | Tokio, Japonia | |
| 16 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 12-3 | Alex Cook |
Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 1:31 | Tokio, Japonia | |
| 15 października 1994 | Zwycięstwo | 11-3 | Takaku Fuke |
Pancrase-Road To The Championship 5 | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 3:13 | Tokio, Japonia | |
| 9 września 1994 | Zwycięstwo | 10-3 | Felix Mitchell |
UFC 3: The American Dream | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 4:34 | Charlotte, USA | |
| 9 września 1994 | Zwycięstwo | 9-3 | Christophe Leninger |
UFC 3: The American Dream | Poddanie (uderzenia pięściami) | Runda 1, 4:49 | Charlotte, USA | |
| 1 września 1994 | Porażka | 8-3 | Masakatsu Funaki |
Pancrase-Road To The Championship 4 | Poddanie (dźwignia na szyję) | Runda 1, 2:30 | Osaka, Japonia | |
| 26 lipca 1994 | Zwycięstwo | 8-2 | Bas Rutten |
Pancrase-Road To The Championship 3 | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 16:42 | Tokio, Japonia | |
| 6 lipca 1994 | Zwycięstwo | 7-2 | Matt Hume |
Pancrase-Road To The Championship 2 | Poddanie (dźwignia na ramię) | Runda 1, 5:50 | Amagasaki, Japonia | |
| 21 kwietnia 1994 | Zwycięstwo | 6-2 | Ryushi Yanagisawa |
Pancrase-Pancrash! 3 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 7:30 | Osaka, Japonia | |
| 19 stycznia 1994 | Porażka | 5-2 | Minoru Suzuki |
Pancrase-Pancrash! 1 | Poddanie (skrętówka + dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 7:37 | Jokohama, Japonia | |
| 8 grudnia 1993 | Zwycięstwo | 5-1 | Andre Van Den Oetelaar |
Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 4 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 1:04 | Hakata, Japonia | |
| 12 listopada 1993 | Porażka | 4-1 | Royce Gracie |
UFC 1 – The Beginning | Poddanie (duszenie gi) | Runda 1, 0:57 | Denver, USA | |
| 12 listopada 1993 | Zwycięstwo | 4-0 | Patrick Smith |
UFC 1 – The Beginning | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 1:49 | Denver, USA | |
| 8 listopada 1993 | Zwycięstwo | 3-0 | Takaku Fuke |
Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 3 | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 0:44 | Kobe, Japonia | |
| 14 października 1993 | Zwycięstwo | 2-0 | Yoshiki Takahashi |
Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 2 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 12:23 | Nagoja, Japonia | |
| 21 września 1993 | Zwycięstwo | 1-0 | Masakatsu Funaki |
Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 1 | Poddanie (duszenie) | Runda 1, 6:15 | Urayasu, Japonia |
źródło: sherdog.com.
| Data | Wynik | Rekord | Przeciwnik | Gala | Metoda | Runda, Czas | Miejsce | Uwagi |
| 4 października 1992 | Zwycięstwo | 1–0 | Don Nakaya Nielsen |
PWFG Stack of Arms | Poddanie (americana) | Runda 1, 0:44 | Tokio, Japonia |
| Data | Wynik | Rekord | Przeciwnik | Gala | Metoda | Runda, Czas | Miejsce | Uwagi |
| 31 maja 1994 | Porażka | 0–1 |  / Frank Lobman |
Pancrase: Road to the Championship 1 | Nokaut (prawy low kick) | Runda 2,? | Tokio, Japonia |
Jego postać pojawiła się w kilku grach komputerowych: WCW vs. the World, WWF War Zone, WWF Attitude, WWF WrestleMania 2000, WWF SmackDown!, WWF SmackDown! 2: Know Your Role (ukryta postać), WWF No Mercy, UFC: Tapout 2, UFC: Sudden Impact, EA Sports MMA, WWE ’13 i WWE 2K16[22].
W 1994 na fali wzrastającej popularności mieszanych sztuk walki Shamrock założył własną organizację MMA, będącej również ośrodkiem treningowym o nazwie Lion’s Den[23]. Początkowo organizacja swoją siedzibę miała w Susanville w Kalifornii. Następnie została przeniesiona do Reno w Newadzie, a od 2020 mieści się w Dallas w Teksasie.
W 1995 wystąpił cameo w filmie science fiction Zabójcza perfekcja u boku Denzela Washingtona, a w 1997 w niskobudżetowym filmie pt. Champions u boku Danny’ego Trejo[24]. W 1998 napisał książkę pt. Inside The Lion’s Den, w której opisał początki swojej kariery w mieszanych sztukach walki[25]. W 1999 pojawił się w serialu komediowym Różowe lata siedemdziesiąte (odcinek That Wrestling Show) wraz z Dwayne’m „The Rockiem” Johnsonem[24].
Również w 2019 oznajmił, że ma zamiar założyć federację boksu na gołe pięści, którą nazwał Valor Bare Knuckle[26]. Pierwszą galę swojej federacji zorganizował we wrześniu 2019[27].
Styl walki Shamrocka zmieniał się na przestrzeni lat. W początkach jego kariery preferował „wybuchowy grappling okraszony szybkością, mocą, zwinnością i siłą fizyczną”, jak również bazował na shootfightingu (shoot style wrestlingu), który trenował pod okiem Masakatsu Funakiego w federacji Pancrase[28]. Po 2000 roku zmienił styl walki na bardziej „statyczny”, co miało związek z licznymi kontuzjami jakich doznał podczas występów w WWF.
Jeremy Botter z portalu Heavy.com określił Kena Shamrocka w 2010 następującym komentarzem: „Ken Shamrock był niegdyś najtwardszym człowiekiem na planecie. We wczesnych latach mieszanych sztuk walki trudno było znaleźć kogoś kto budziłby większy strach niż Shamrock. Jego umięśniona i wyrzeźbiona sylwetka… Jego intensywność nie miała sobie równych w tym sporcie, a jego zestaw poddań uczynił go bardzo realnym zagrożeniem dla każdego przeciwnika, z którym się mierzył w tych wczesnych latach. Ale te wczesne lata były dawno temu, a Shamrock nie jest już nawet skorupą człowieka, którym był kiedyś”[29].
Po gali Impact PC 2 w 2010 jaka odbyła się w australijskim mieście Sydney, Dave Meltzer skomentował udział m.in. Kena Shamrocka w tym wydarzeniu następująco: „Pay-per-view Impact Fighting Championship w Sydney było smutnym przypomnieniem tego, co może przynieść przyszłość wielu dzisiejszym gwiazdom. Ken Shamrock, Carlos Newton, Murilo Bustamante, Pedro Rizzo i Josh Barnett byli w różnych momentach mistrzami UFC lub byli przygotowywani do zostania gwiazdami. Ale byli tam, po drugiej stronie świata, walcząc przed cichymi, małymi tłumami w atmosferze, która prawie nie przypominała udziału w dynamicznie rozwijającym się sporcie”[30].
Komentator WWE Jim Ross przed walką (w formule MMA) Shamrocka z Bobby’m Lashley’em (która nie doszła ostatecznie do skutku) na początku 2009 udzielił kolejnego komentarza: „Był czas kiedy widziałem weterana, 45-letniego Shamrocka, byłą supergwiazdę WWE, szkolącego nowicjusza w MMA Lashley’a, ale ten statek już dawno odpłynął. Mam wielki szacunek dla Kena, ale nie był [Shamrock] mile widziany w oktagonie, klatce, gdziekolwiek i [dlatego] musi uczyć, trenować i przestać walczyć… Kenny walczy o jeszcze jeden dzień wypłaty, podczas gdy Lashley walczy o ustawienie tego, co jak ma nadzieję będzie [dla niego] długoterminową, lukratywną karierą w MMA”[31].
.jpg) Shamrock (z lewej) w 1997 w WWF. | |
| Współmałżonek |
Tina Ramirez (1985–2004) |
|---|---|
| Dzieci |
7 (4 + 3 przybranych) |
| Rodzina |
Frank Shamrock (przyrodni brat) |
| Kariera wrestlera | |
| Pseudonimy ringowe |
Ken Shamrock |
| Wzrost |
185 cm |
| Masa ciała |
110 kg |
| Zapowiadany z |
Sacramento, Kalifornia |
| Trenerzy |
Nelson Royal |
| Debiut |
1989 |
| Strona internetowa | |
Jego przyrodnim bratem jest Frank Shamrock – również zawodnik mieszanych sztuk walki[33]. Ken Shamrock był dwukrotnie żonaty. Z Tiną Ramirez, z którą rozwiódł się w 2004 ma czworo dzieci – synowie: Ryan Robert (ur. 1988), Connor Kenneth (ur. 1991), Sean Garret (ur. 1993) oraz córka – Fallon Marie (ur. 1996)[34]. W 2005 ożenił się z Tonyą, z którą znał się od dzieciństwa – jest ojczymem jej trójki dzieci.
W sierpniu 2012 prowadzono śledztwo przeciwko niemu pod kątem rzekomej napaści na kobietę w centrum handlowym w Modesto w Kalifornii. Według policyjnego raportu Shamrock interweniował gdy zobaczył dwie osoby biorące udział w bójce, a kiedy chciał przerwać bijatykę, jedna z kobiet wskoczyła na plecy Shamrocka i próbowała go dusić. Następnie Shamrock zrzucił ją i kontynuował uderzenia pięściami, które pozbawiły ją przytomności. Shamrock zeznał, że pomylił ją z mężczyzną i stwierdził, że gdyby rozpoznał tę osobę jako kobietę, zaprzestałby uderzeń. Nie wniesiono żadnych zarzutów, ponieważ policja w Modesto ustaliła, że Shamrock działał w samoobronie[35].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
