Kazimierz Kunicki

Kazimierz Kunicki (ur. 8 maja^?/20 maja 1898 w Stawropolu na Kaukazie, zginął 28 czerwca 1920 w okolicach Berdyczowa) – podporucznik pilot Wojska Polskiego.

Kazimierz Kunicki

podporucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1898 Stawropol Kaukaz, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1920 okolice Berdyczowa
Przebieg służby
Lata służby	1917–1920
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	121 dywizjon artylerii lekkiej 2 eskadra wywiadowcza
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Syn Romana i Marii z Bończa-Snarskich. Po ukończeniu szkoły średniej w Stawropolu został przyjęty, w wieku 17 lat, na Wydział Mechaniczny Politechniki Kijowskiej. Przed ukończeniem studiów został powołany do Armii Carskiej i skierowany do Szkoły Artylerii w Odessie. W lipcu 1917 po ukończeniu szkoły w stopniu chorążego został przydzielony do 2 baterii 121 dywizjonu artylerii lekkiej i wysłany na front północny^[1].

W końcu stycznia 1918 roku porzucił służbę w armii rosyjskiej i przedostał się do Mińska, gdzie wstąpił do I Korpusu Polskiego. Po rozformowaniu Korpusu w maju 1918 roku udał się do Kijowa skąd w końcu tego roku wyjechał do Warszawy. Tutaj zgłosił się do Wojska Polskiego i z dniem 1 lutego 1919 roku został skierowany do Szkoły Lotniczej w Warszawie. Po ukończeniu kursu podstawowego został skierowany w maju 1919 roku do Szkoły Pilotów najpierw w Krakowie^[2], a następnie w Poznaniu. Po powrocie do Warszawy został przydzielony do 2 eskadry wywiadowczej. Razem z eskadrą przechodzi szlak bojowy w czasie walk z bolszewikami^[1].

28 czerwca 1920 roku z podchorążym obserwatorem Michałem Franciszkiem Bochenkiem dostał rozkaz zniszczenia mostu na linii kolejowej Miropol-Berdyczów. Po wykonaniu zadania samolot Albatros C.X został trafiony i zmuszony do przymusowego lądowania w pobliżu toru kolejowego. Tutaj zaatakowani przez Kozaków bronili się do ostatniego pocisku^[3]. Później zostali zamordowani i pochowani w miejscu rozbicia samolotu.

Pośmiertnie za wybitne zasługi dla został pośmiertnie odznaczony Polową Odznaką Pilota^[4].

Przypisy

1. Romeyko 1933 ↓, s. 311.
2. Romeyko 1933 ↓, s. 98.
3. Tarkowski 1991 ↓, s. 78.
4. Niestrawski 2017 ↓, s. 256.

Bibliografia

• Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933, s. 311. OCLC 830230270.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918-1921). T. I, początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.