Loading AI tools
polski wielkokalibrowy karabin maszynowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karabin maszynowy wz. 38FK – najcięższy karabin maszynowy produkowany w Polsce w latach 1938–1939, uzbrojenie części tankietek TKS w czasie kampanii wrześniowej.
Karabin w wersji lekkiej dla piechoty | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
„Zieleniewski i Fitzner-Gampner SA” |
Rodzaj | |
Obsługa |
kawaleria/piechota – 3 ludzi, plot – 6 ludzi |
Historia | |
Prototypy |
IX.1937–V.1938 |
Produkcja |
IV–IX 1939 |
Wyprodukowano |
ok. 59 szt. |
Dane techniczne | |
Kaliber |
20 mm |
Nabój |
20 × 138 mm B |
Magazynek |
pudełkowy na 5 i 10 nabojów, bębnowe na 15 i 100 nabojów |
Wymiary | |
Długość |
2015 mm |
Szerokość |
202,5 mm |
Długość lufy |
1476 mm z hamulcem wylotowym |
Masa | |
broni |
72,6 kg |
karabinu właściwego |
57,6 kg |
podstawy |
lekka: 15kg, |
lufy |
21,2 kg |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku |
856 m/s |
Szybkostrzelność teoretyczna |
320-350 strz./min |
Zasięg maks. |
6000 m |
Zasięg skuteczny |
1800 m |
Oznaczenie pochodzi od inicjałów firmy, która opracowała broń – Fabryka Karabinów (Państwowa Fabryka Karabinów w Warszawie)[1]. Występowały cztery odmiany tego karabinu (model A, B, C i D) z których tylko model A został wprowadzony do uzbrojenia[1].
Model A – najcięższy karabin maszynowy produkowany w Polsce. Polski najcięższy karabin maszynowy konstrukcji Bolesława Jurka. Do uzbrojenia Wojska Polskiego został wprowadzony w 1939. Zastosowany jako główne uzbrojenie czołgów rozpoznawczych TK-3 i TKS. Broń samoczynno-samopowtarzalna. Działająca na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Posiadał łatwo wymienną lufę z hamulcem wylotowym. Zasilany z magazynka pudełkowego o pojemności 5 lub 10 nabojów lub bębnowego o pojemności 15 nabojów. Mocowany w czołgu za pomocą jarzma kulistego z osłoną pancerną, które opracował Napiórkowski i Miniewski.
Model B – prototyp najcięższego karabinu maszynowego, który opracował W. Lewandowski. Działał na zasadzie odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Zasilanie z taśmy parcianej lub metalowej ogniwkowej lub też z magazynka z donośnikiem sprężynowym.
Model C – prototyp najcięższego karabinu maszynowego, który opracował S. Rytwiński i W. Lewandowski. Działanie jak najcięższy karabin maszynowy Model B. Zasilany z taśmy metalowej ogniwkowej albo parcianej na 200 nabojów, magazynka pudełkowego na 5–10 nabojów, bębnowego o pojemności 100 nabojów. Przewidziano podstawę trójnożną PL20A w zastosowaniu karabinu jako przeciwpancernej broni piechoty. Podstawa była wykonana według projektu Skrzypińskiego i opracowana przez Kowalewicza. W tej wersji najcięższy karabin maszynowy miał być wyposażony w lufę o mniejszej masie i magazynek na 5 nabojów. Natomiast w zastosowaniu jako broni przeciwpancernej i przeciwlotniczej na wyższych szczeblach taktycznych przewidziano ciężką podstawę kołową PC20A, która miała masę 400–500 kg i była opracowana przez L. Kowalewicza. Był również przystosowany do uzbrajania samolotów.
Model D – prototyp najcięższego karabinu maszynowego, który został opracowany przez Bolesława Jurka. Działanie jak Model B. Zasilany z magazynka bębnowego o pojemności 100 nabojów. Przystosowany również do uzbrajania samolotów.
Dodatkowe dane techniczne dotyczące Modelu A:
Odległość [m] | Grubość [mm] |
---|---|
Pancerz nawęglany | |
100 | 20 |
200 | 18 |
300 | 17 |
400 | 15 |
500 | 13 |
Pancerz jednorodny | |
300 | 25 |
400 | 23 |
500 | 20 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.