![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/12/Popradsky_Ladovy_stit_over_Batizovske_pleso.jpg/640px-Popradsky_Ladovy_stit_over_Batizovske_pleso.jpg&w=640&q=50)
Kaczy Szczyt
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kaczy Szczyt (słow. Kačací štít, Kačí štít, niem. Ententalspitze, Wildententalspitze, węg. Kacsa-völgyi-csúcs[1]) – szczyt o wysokości 2402 m n.p.m.[2] w odcinku głównej grani Tatr nazywanym Batyżowiecką Granią, pomiędzy Zmarzłym Szczytem (Popradský Ľadový štít), od którego oddziela go Jurgowska Przełęcz, a Batyżowieckim Szczytem (Batizovský štít), od którego oddziela go Kacza Przełęcz. Góruje nad Doliną Kaczą (Kačacia dolina) po stronie północnej i Doliną Batyżowiecką (Batizovská dolina) po stronie południowej.
![]() Od lewej: Zmarzły Szczyt, Kaczy Szczyt, Batyżowiecki Szczyt, zbocza Gerlacha nad Batyżowieckim Stawem | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Położenie | |||
Pasmo | |||
Wysokość |
2402 m n.p.m. | ||
Wybitność |
50 m | ||
Pierwsze wejście |
5 października 1904 | ||
• zimowe |
13 kwietnia 1914 | ||
![]() | |||
|
W grani opadającej na Kaczą Przełęcz znajduje się skalisty odcinek zwany Kaczymi Czubami, od szczytu oddzielony Kaczymi Wrótkami. Ku Dolinie Kaczej opadają dwie ściany: północno-zachodnia i północno-wschodnia, rozdzielone szeroką grzędą o wysokości około 350 metrów. Południowa ściana Kaczego Szczytu, opadająca do Doliny Batyżowieckiej, ma wysokość około 200 metrów[3].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/Dolina_Kacza_a2.jpg/640px-Dolina_Kacza_a2.jpg)
Nazwa szczytu związana jest z nazwą Doliny Kaczej należącej do systemu Doliny Białej Wody. Wcześniejsze pomiary określały wysokość wierzchołka na 2395 m lub 2401 m[1].
Najłatwiejsze drogi na wierzchołek są nieco trudne. Są to drogi: od południa przez żleb Kaczych Wrótek, północno-zachodnią ścianą, północną grzędą. Jako najbardziej dogodna określana jest pierwsza z wymienionych[3].
Pierwsze odnotowane wejścia:
- letnie – Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda, 5 października 1904 r.,
- zimowe – Józef Lesiecki, Józef Oppenheim, 13 kwietnia 1914 r.[3]
Janusz Chmielowski w 1912 r. pisał o tym szczycie: Prostota jego budowy łączy się ze śmiałym polotem linii.