Języki ugrofińskie
gałąź rodziny uralskiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki ugrofińskie – grupa języków w obrębie języków uralskich lub uralsko-jukagirskich (liga uralo-ałtajska).
Ten artykuł od 2021-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/Mapa_geograficzna_j%C4%99zyk%C3%B3w_rodziny_uralskiej.png/320px-Mapa_geograficzna_j%C4%99zyk%C3%B3w_rodziny_uralskiej.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e1/Balto-Finnic_languages_2019.png/320px-Balto-Finnic_languages_2019.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e2/Northern_Europe_in_814.jpg/640px-Northern_Europe_in_814.jpg)
Posługuje się nimi około 24 mln mówiących, zamieszkujących Europę Północną, Syberię oraz Węgry. Grupa ta dzieli się na dwa zespoły: fiński (zwany też zachodniougrofińskim lub fińsko-permskim) i ugryjski[1]. Najważniejsze z nich to węgierski, fiński, estoński oraz mordwiński, ale wieloma językami z tej grupy posługują się niewielkie społeczności zamieszkujące daleką północ Rosji i wraz z postępującą asymilacją tych ludów wiele z tych języków zagrożonych jest wymarciem.
Cechą charakterystyczną języków z tej grupy jest występowanie dużej liczby przypadków.
Pokrewieństwo między różnymi członkami tej rodziny polega przede wszystkim na zbliżonej strukturze języka, podczas gdy w słownictwie jest niewiele podobieństw. Prajęzyki, z których powstały następnie fiński i węgierski, rozdzieliły się wiele tysięcy lat temu, toteż ich podobieństwo jest nie większe niż między członkami różnych podrodzin języków indoeuropejskich, na przykład między polskim a niemieckim.