Jan Bociański
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jan Bociański (ur. 3 listopada 1902 w Pleszewie, zm. 5 listopada 1974 w Londynie) – polski prawnik, oficer wywiadu wojskowego, urzędnik rządowy i konsularny, dyplomata.
Data i miejsce urodzenia |
3 listopada 1902 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 listopada 1974 |
Kierownik Konsulatu RP w Ostrawie | |
Okres |
od 1938 |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn Wojciecha i Wiktorii z d. Stefaniak[1]. Uczestnik powstania wielkopolskiego 1918 r. – szef kompanii w 1 Pułku Grenadierów Kujawskich[2]. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Poznańskiego (1926). Urzędnik Prezydium Rady Ministrów, m.in. w charakterze sekretarza premierów – Józefa Piłsudskiego, Kazimierza Bartla i Kazimierza Świtalskiego (1926–1931). Oficer Oddziału II Sztabu Generalnego realizujący zadania pod przykryciem w polskiej służbie zagranicznej, m.in. w charakterze attaché ambasady w Paryżu (1931–1933), attaché i wicekonsula w Opolu (1933–1935), wicekonsula w Ostrawie (1935–1938), kier. konsulatu tamże (1938), zastępcy naczelnika wydziału prasowego MSZ (1939). Następnie brał udział w kampanii wrześniowej pełniąc funkcje wywiadowcze, tłumacza w dowództwie saperów w I Korpusie Polskim w Wielkiej Brytanii[1], kierownika referatu żydowskiego MSZ emigracyjnego w Londynie (1943–1945).
Na przełomie lat 1933–1934 Bociański współtworzył na Śląsku Opolskim pierwszą organizację niepodległościową. Podobne struktury Bociański stworzył w 1938 na tzw. Zaolziu, a więc Śląsku Cieszyńskim, i szerzej – na Śląsku Czeskim m.in. pod nazwą „Zespół”.
Brat, płk dypl. Ludwik Bociański pełnił m.in. funkcje – szefa Wydziału Wywiadowczego Oddziału II Sztabu Generalnego, wojewody wileńskiego i poznańskiego[1]. Bracia zostali pochowani razem na londyńskim cmentarzu Gunnersbury.