Loading AI tools
polska pilotka, konstruktor szybowcowa Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Irena Kaniewska (ur. 30 września 1914 w Krakowie, zm. 2 października 1963 w Warszawie) – inżynier, polska konstruktor szybowcowa, pilot, członek Zarządu Głównego Aeroklubu PRL[1].
Urodziła się w rodzinie Wilhelma Bronisława Kahla (1884–1953), prawnika, działacza Narodowej Demokracji[2], i Zofii z Wątróbskich. W 1933 roku zdała maturę w Gimnazjum im. J. Kowalczyka w Warszawie i rozpoczęła studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej.
Od 1940 roku kontynuowała studia wyższe na tajnych kursach prowadzonych przez profesorów Politechniki Warszawskiej, dyplom inżyniera uzyskała 28 września 1941 r.[3] W tym samym roku wyszła za mąż za Feliksa Kaniewskiego. Od 1942 roku zatrudniona była jako robotnica w rozlewni wódek. Brała udział w powstaniu warszawskim, po jego upadku została wywieziona do obozu pracy przymusowej w Berlinie. W styczniu 1945 r. w obozie koncentracyjnym Buchenwald zginął jej mąż[1].
W maju 1945 r. wróciła do Polski. W czerwcu 1945 r. rozpoczęła pracę w Państwowym Monopolu Spirytusowym w Żyrardowie, następnie od sierpnia 1946 r. była zatrudniona jako inżynier projektant urządzeń fabrycznych w dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego w Warszawie. Od 1 października 1946 r. została zatrudniona w Bielsku w Instytucie Szybownictwa na stanowisku konstruktora lotniczego[3]. Odbyła szkolenie lotnicze w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników[4] .
W 1952 roku otrzymała Nagrodę Państwową III stopnia (zespołową) za opracowanie konstrukcji szybowców „Mucha”, „Jastrząb”, „Nietoperz”, „Sęp”, „Kaczka” i „Jaskółka”[5].
W 1954 roku w została kierownikiem Sekcji Prototypów SZD[3]. Pracowała także społecznie: była członkiem Rady Zakładowej oraz przewodniczyła komisji współzawodnictwa, w latach 1953–1954 przewodniczyła sekcji SIMP w Bielsku-Białej, a ponadto była wiceprzewodniczącą koła Naczelnej Organizacji Technicznej obejmującego swoją działalnością miasto i ówczesny powiat bielsko-bialski.
Od 1 października 1954 r. została zatrudniona jako starszy asystent w Zakładzie Wytrzymałości Instytutu Lotnictwa w Warszawie. Zajmowała się samodzielnie problemami z zakresu wytrzymałości i dynamiki szybowców, prowadziła prace konstrukcyjne z zakresu celów latających oraz brała czynny i twórczy udział w opracowaniu przepisów budowy sprzętu lotniczego. W marcu 1956 roku jury konkursu na szybowiec szkolny przyznało jej III nagrodę za pracę opatrzoną godłem „Wróbel”.
1 września 1957 r. otrzymała tytuł naukowy adiunkta Instytutu Lotnictwa w Warszawie[1]. W połowie października 1961 r. odbyło się posiedzenie Kolegium Naukowe Zakładu Wytrzymałości IL w sprawie zaopiniowania ankiet pracowników Zakładu Wytrzymałości w celu uzyskania przez nich stanowiska samodzielnego pracownika naukowo-badawczego. Przedstawiono tam dorobek naukowy mgr inż. Ireny Kaniewskiej kandydata na to stanowisko:
Kolegium przewodniczył mgr inż. Tadeusz Chyliński kierownik Zakładu Wytrzymałości. W skład Kolegium wchodzili:
Członkowie Kolegium Naukowego Zakładu Wytrzymałości pozytywnie zaopiniowali dorobek naukowy mgr inż. Ireny Kaniewskiej. W styczniu 1963 r. otrzymała stopień samodzielnego pracownika naukowo-badawczego.
Konstrukcje przy opracowaniu których brała udział:
Zginęła w nocnym locie (zderzenie się z innym samolotem w locie) w dniu 2 października 1963 r. w Warszawie[3], została pochowana 7 października 1963 r. na cmentarzu Parafii MB Pocieszenia w Żyrardowie (sektor A-1-7b)[6].
W 1938 r. zaczęła latać na szybowcach w Miłośnie, gdzie uzyskała kategorie A i B pilota szybowcowego[3]. W maju 1946 roku ukończyła kurs instruktorów szybowcowych, a w okresie letnim kurs pilotów samolotowych w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników w Ligocie Dolnej. W grudniu tego roku została członkiem Aeroklubu Bielskiego.
W maju 1950 r. zdobyła srebrną odznakę szybowcową. Tego samego roku w Samolotowym Zlocie Gwiaździstym zajęta 5 miejsce. W 1952 roku w Regionalnych Zawodach Szybowcowych w Katowicach zajęła 2 miejsce[1].
W 1956 r. uzyskała licencje pilota samolotowego II klasy. W marcu 1957 r. została członkiem Aeroklubu Warszawskiego. W rozegranym w Warszawie I Konkursie Akrobacji Szybowcowej zajęła 7 miejsce. W grudniu 1957 r. została członkiem Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Dwukrotnie startowała w Samolotowych Mistrzostwach Polski: w 1959 r. z nawigatorem Wiesławą Łanecką (23 miejsce), w 1960 r. z nawigatorem Lucyną Bajewską (16 miejsce).
Pasjonowała się akrobacją lotniczą - jako pierwsza kobieta w Polsce wykonała na samolocie pętlę odwróconą[3]. Była członkiem Komisji Rewizyjnej Aeroklubu PRL, lotniczej komisji egzaminacyjnej, komisji sędziowskiej na zawodach szybowcowych i samolotowych, a także Komisji Ekspertów Lotniczych RWPG oraz rzeczoznawcą lotniczym Komisji Przepisów Sprzętu Lotniczego przy Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.