Fuero

Fuero (l.mn. fueros) – przywileje o charakterze municypalnym nadawane istniejącym, bądź nowo zakładanym miastom w Kastylii i Aragonii w okresie rekonkwisty^[1]. Początkowo pełniły jedynie funkcję uzupełniającą wobec prawa zwyczajowego, z czasem zastąpiły je. Nadawane przez władcę bądź lokalnego możnego dla każdego miasta osobno. Sankcjonowały one posiadanie przez miasto rady (consejo), będącej zgromadzeniem przedstawicieli obywateli miasta. Rada początkowo brała udział we wprowadzaniu nowych praw. Po uzyskaniu w 1118 przez miasto Burgos prawa zezwalającego na posiadanie sędziego królewskiego, mianowanego na stanowisko spośród obywateli przez władcę (w tym przypadku przez królową kastylijską Urrakę), które było wstępem do zwiększania uprawnień rady, doszło w konsekwencji do ukształtowania się samorządu miejskiego. W 1177 nadano fuero dla miasta Cuenca, które było nie tylko najbardziej rozbudowane, ale stało się też podstawą dla kolejnych przywilejów^[2].

Termin "fuero" nie ma swojego odpowiednika we współczesnej polszczyźnie, bywa tłumaczony jako "stare prawa", "prawa lokalne", "przywileje regionalne" i podobnie. Jeden z historyków myśli politycznej za zbliżony termin staropolski uznał "lauda"^[3].

Przypisy

1. MarianM. Małowist MarianM., Konkwistadorzy portugalscy, Warszawa: Państ. Instytut Wydawniczy, 1992, s. 20, ISBN 83-06-02261-0, OCLC 177009701.
2. T. Miłkowski, M. Machcewicz, Historia Hiszpanii, Wrocław 2002, s. 78. ISBN 83-04-04629-6.
3. Adam Wielomski, Doktryna polityczna Hiszpanii Franco, [w:] Marek Gawron, Magdalena Kopacz (red.), Autorytaryzmy iberyjskie - Hiszpania Franco i Portugalia Salazara, Warszawa 2010, ISBN 978-83-61067-25-2, s. 52