Frank Shamrock
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Frank Juarez Shamrock (ur. 8 grudnia 1972 w Santa Monica) – amerykański zawodnik i trener mieszanych sztuk walki (MMA) w latach 1994–2010, mistrz organizacji Pancrase, UFC, WEC i Strikeforce.
 Shamrock w 2017 | |
| Pseudonim |
The Legend[1] |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
178[1] cm |
| Styl walki | |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
35[1] |
| Zwycięstwa |
23 |
| Przez nokauty |
2 |
| Przez poddania |
14 |
| Porażki |
10 |
| Remisy |
2 |
| Nieodbyte |
0 |
| Strona internetowa | |
Urodził się jako Frank Alisio Juarez III. Mając 3 lata, stracił ojca. W wieku 11 wszedł w konflikt z prawem i trafił do zakładu poprawczego. 2 lata później zamieszkał w ośrodku dla trudnej młodzieży prowadzonym przez Boba Shamrocka. W wieku 21 lat został przez niego adoptowany, przyjmując jego nazwisko[2].
Mieszka w San Jose. Jest żonaty z Amy, ma dwójkę dzieci. Jego starszym przyrodnim bratem jest Ken Shamrock – również utytułowany grappler i zawodnik MMA.
W 1994 roku rozpoczął trenować pod okiem swego brata catch wrestling. Jeszcze w grudniu tego samego roku podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt z japońską organizacją Pancrase, w której już wcześniej występował Ken[1]. W swoim debiucie niespodziewanie pokonał przez decyzję Basa Ruttena[1]. W styczniu 1996 roku został tymczasowym mistrzem Pancrase, pokonując przez poddanie Minoru Suzukiego. Cztery miesiące później przegrał jednak z Ruttenem w walce o unifikację tytułu.
W 1997 roku związał się z UFC. Już w swoim pierwszym występie otrzymał szansę walki o nowo utworzone mistrzostwo UFC w wadze średniej, do 93 kg (aktualnie zwana półciężką). 21 grudnia pokonał w Jokohamie przez poddanie Kevina Jacksona, zdobywając ten tytuł. Walka trwała zaledwie 14 sekund[1].
Następnie czterokrotnie obronił tytuł[1] – po raz ostatni we wrześniu 1999 roku przeciwko Tito Ortizowi[1]. Po tym zwycięstwie, będąc niepokonanym w 9 kolejnych walkach, ogłosił zakończenie kariery.
Po ponad rocznej przerwie wznowił treningi i w grudniu 2000 roku podczas Finału K-1 World GP stoczył wygraną walkę z australijskim zawodnikiem BJJ Elvisem Sinosiciem[1], natomiast w 2001 stoczył jak dotąd pierwszą i jedyną walkę w formule kick-bokserskiej, pokonując podczas gali K-1 World Grand Prix 2001 w Las Vegas Shannona Ritcha. Przez następne dwa lata nie stoczył jednak żadnego pojedynku. Zajął się komentowaniem walk oraz szkoleniem zawodników (jednym z jego podopiecznych był B.J. Penn).
Kolejną walkę stoczył dopiero w marcu 2003 roku, gdy zdobył mistrzostwo organizacji WEC w wadze półciężkiej[1]. Wkrótce jednak ponownie wycofał się z aktywnego uprawiania sportu, poświęcając się biznesowi. W 2005 roku założył w San Jose centrum treningowe Shamrock Martial Arts Academy szkolące w MMA i kick-boxingu.
W 2006 roku związał się z organizacją Strikeforce. W swojej pierwszej od niemal trzech lat walce znokautował w 21 sekund Cesara Gracie[1]. W czerwcu 2007 roku pokonał przez duszenie zza pleców Phila Baroniego, zdobywając mistrzostwo Strikeforce w wadze średniej (do 84 kg)[1]. Pas stracił w marcu 2008 roku na rzecz niepokonanego Cunga Le – swojego byłego sparingpartnera[1]. Shamrock nie był w stanie wyjść do 4. rundy na skutek złamanego prawego nadgarstka i przegrał przez TKO[3]. Na ring powrócił rok później w walce z Nickiem Diazem; przegrał przez TKO w drugiej rundzie[1].
26 czerwca 2010 roku podczas gali Strikeforce: Fedor vs. Werdum w wieku 37 lat ogłosił zakończenie zawodniczej kariery[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
