Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fornir (z niem.) – cienkie płaty drewna uzyskiwane przez skrawanie płaskie (styczne – w kierunku prostopadłym do włókien) lub obwodowe (łuszczenie). Płaty te mają grubość od 0,1 do 5,0 mm. Forniry dzielą się ze względu na zastosowanie na okleiny i obłogi. Fornir w zależności od efektowności rysunku (od gatunku drzewa) może być przeznaczony na sklejkę, okleinę (fornirowanie) lub drewno warstwowe prasowane[1].
Na fornir przeznacza się drewno okrągłe o dużych średnicach.
Przygotowanie surowca na fornir obejmuje:
Uplastycznienie przeprowadza się przez gotowanie surowca w wodzie lub naparowywanie parą nasyconą. Szybsze uplastycznienie następuje przy parowaniu. Ogólnie przyjmuje się 1,5–2 godziny na każdy centymetr promienia wyrzynka przy parowaniu i 2–3 godziny przy gotowaniu.
Suszenie forniru do wilgotności 15–18% odbywa się za pomocą suszarek rolkowych lub suszarek taśmowych. Fornir przeznaczony na okleiny układa się w paczki z zachowaniem kolejności skrawania poszczególnych arkuszy z wyrzynek.
Fornir może być układany techniką na książkę oraz techniką maszynową.
Na książkę układamy przekręcając liść forniru przez jedną z osi tak jak byśmy przewracali strony w książce a ułożenie maszynowe to zdejmowanie kolejnych liści forniru z pociętej już kłody i układanie obok siebie. Poszczególne liście po ułożeniu są zszywane i przyklejane pod prasą do materiału nośnego czyli MDF, płyty wiórowej, sklejki.
Forniry dzielimy na[2]:
Zalety forniru:
Wady:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.