Skrętoległe, u nasady z błoniastymi przylistkami o kształcie owalno-lancetowatym, owłosionymi, długości 1,5–2cm. Całobrzegie, skórzaste liście wyrastają na ogonku o długości 2–3cm. Blaszka liściowa jest owalnie eliptyczna do wąsko eliptycznej o długości 10–14cm i szerokości 3–5cm (rzadko do 7cm). U nasady jest zbiegająca lub zaokrąglona, na szczycie zaostrzona do tępej. Od spodu jest jasnozielona, od góry ciemnozielona. Za młodu liście są owłosione, z wiekiem łysieją[5].
Drobne, osadzone są na wewnętrznej ściance dzbankowatej, jakby wydrążonej, mięsistej, zgrubiałej osi kwiatostanowej. Kwiatostany wyrastają zwykle na krótkich gałązkach ze starszych pędów.
Kwiaty męskie i żeńskie znajdują się w tych samych figach. Kwiaty męskie składają się z 2 pręcików otoczonych 3 lub 4 działkami kielicha. Kwiaty żeńskie mają działki kielicha równowąskie, na szczycie ząbkowane. Słupek zakończony jest maczugowatym znamieniem[5].
Zebrane w owocostany zwane figami, zawierające liczne orzeszki w mięsistej otoczce będącą rozrośniętą osią kwiatostanu. Figi są po dojrzeniu pomarańczowo-czerwone, wyrastają parami na szypułkach o długości do 1cm. Osiągają średnicę 2–2,5cm[5].
Gatunek długowieczny o pędach zawierających sok mleczny. Rośnie w lasach monsunowych[6] na siedliskach wilgotnych, często nad rzekami i strumieniami, do wysokości 1700 m n.p.m. Kwitnie od maja do lipca[5].
var. racemosa – odmiana typowa o zgiętych włoskach pokrywających młode pędy,
var. miquelli (King) Corner, Gard. Bull. Singapore. 21: 35. 1965 – młode pędy gęsto okryte prostymi, białymi włoskami. Odmiana występuje w Junnan, w Indiach, w północnej Mjanmie i Wietnamie.
Liście i owoce wykorzystywane są w medycynie ludowej w Indiach, szczególnie w rejonie Konkal[7]. Zwłaszcza w przeszłości leczono nimi choroby skóry[6].
W okresie dominowania wedyzmu ten gatunek fikusa uważano za drzewo zawierające esencje wszystkich innych drzew. Znalazło to odbicie w praktycznych zastosowaniach. Szczególnie wyróżniającym faktem jest, iż z tego drzewa przygotowywano święty słup ofiarny jupa dla ceremonii przeprowadzanych przez wedyjskich kapłanów[7].
Doktryna nurtu dattasampradaja uważała udumbarę za drzewo szczególnie uświęcone z racji upodobania, jakie przypisuje się bóstwu tej tradycji – Dattatreji[9].
Literatura wedyjska uznaje to drzewo za jadźńawryksza, czyli za jeden z jedenastu gatunków drzew indyjskich odpowiednich do wyrobu przyrządów stosowanych w trakcie ceremonii ogniowych jadźńa[10].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
AntonioRigopoulos:Dattatreya. The Immortal Guru, Yogin, and Avatara. a study of the transformative and inclusive Character of a Multi-Faced hindu Deity.Wyd.1.Delhi:Sat Guru Publications,2000,s.130,seria:Sri Garib Das Oriental series no. 253. ISBN81-7030-673-6.(ang.).
AntonioRigopoulos:Dattatreya. The Immortal Guru, Yogin, and Avatara. a study of the transformative and inclusive Character of a Multi-Faced hindu Deity.Wyd.1.Delhi:Sat Guru publications,2000,s.255,seria:Sri Garib Das Oriental series no. 253. ISBN81-7030-673-6. Cytat: He loves the udumbara tree....(ang.).